Μια σκέψη έχει εδραιωθεί στο μυαλό των κατοίκων αυτού του τόπου: «ό,τι και να κάνουμε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.»
Δεν υπάρχει πιο θλιβερή παραδοχή ηττημένης κοινωνίας. Οι αιώνες περνούν κι εμείς λειτουργούμε περίπου όπως οι ανεξάρτητες φατρίες Ελλήνων που δεν συγκροτούσαν καν κράτος, λίγο πριν την επανάσταση του 1821. Κι όμως εκείνοι οι ανεξάρτητοι Έλληνες κατάφεραν να ενωθούν και να καταφέρουν το ακατόρθωτο. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε επανάσταση. Απλά να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας.
Φταίνε άραγε οι πολιτικοί ή οι πολίτες για το μπάχαλο της καθημερινότητας; Ένας φαύλος κύκλος. Σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Ή μάλλον δυό γραμμές που δεν εφάπτονται τελικά πουθενά κι όμως ακολουθούν τον ίδιο δρόμο.
Οι πολιτικοί αναλώνονται στο να πείσουν τους πολίτες για τις καλές προθέσεις τους, με διλήμματα που δεν κατανοούμε. Αρθρώνουν αδιάφορους λόγους και συνθήματα χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό. Σαν κινούμενη άμμος η πολιτική σήμερα πηγαινοέρχεται με στραμμένο το βλέμμα σε όλες τις κατευθύνσεις. Αρκεί να ξετρυπώσει τους κρυμμένους ψηφοφόρους ώστε να τους εγκλωβίσει στην παραπαίουσα κοσμοθεωρία της.
Από την άλλη εμείς οι πολίτες, ως ομοιώματα των πολιτικών, συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αποποιούμαστε όλων των ευθυνών μας, προβάλλοντας τις ίδιες ανεδαφικές δικαιολογίες, πετώντας το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Καυτηριάζουμε για παράδειγμα το γείτονα που παρανομεί σε ένα ζήτημα, ενώ ακολουθούμε την ίδια τακτική σε κάποιο άλλο.
Τι μας συμβαίνει; Οι κανόνες είναι ελλιπείς ή εμείς δεν τους εφαρμόζουμε; Έχουμε λιγότερους ορθά σκεπτόμενους καθοδηγητές ή ξέφτισε τόσο πολύ ο αρχαίος πολιτισμός μας; Αυτός που όλοι οι λαοί υμνούν κι εμείς τον θάβουμε με το πέρασμα του χρόνου όλο και πιο βαθιά στη λήθη.
Ξεκινώντας από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα προβλήματα τα βήματα του επαναπροσδιορισμού και της επανεκκίνησης της κοινωνίας θα πρέπει να είναι γοργά, αν δεν θέλουμε να πέσουμε στις αποχετεύσεις που αρνούμαστε πεισματικά να καθαρίσουμε.
Σκουπίδια ξεχειλίζουν από τους βρώμικους κάδους σκορπώντας ανθυγιεινές αναθυμιάσεις κι εμείς τα προσπερνάμε ανέμελοι σαν κάτι το φυσιολογικό. Τα αυτοκίνητα παρκάρουν σε πεζοδρόμια και διαβάσεις στερώντας την ελεύθερη διέλευση στους αναξιοπαθούντες και δεν διαμαρτυρόμαστε. Ανεγκέφαλοι ανάβουν φωτιά στο δάσος εν μέσω καλοκαιριού για να ψήσουν μια μπριζόλα κι εμείς τους μιμούμαστε. Άνθρωπος σκοτώνεται στο δρόμο από διερχόμενο όχημα, κανείς δεν πλησιάζει να τον βοηθήσει και δεν μας εκπλήσσει. Η βία κυκλοφορεί ανάμεσά μας κι εμείς απλώς την κουβεντιάζουμε ξαφνιασμένοι μετά από κάθε νέο περιστατικό, αντί να την ξεριζώσουμε, φροντίζοντας να εκπαιδεύσουμε σωστά τα παιδιά μας. Η ραγδαία επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής, που δεν αφορά μόνο την δική μας κοινωνία, είναι προ των πυλών της πλήρους καταστροφής κι εμείς ακόμη αναρωτιόμαστε τι φταίει. Αντί να βρισκόμαστε στη φάση του πως θα σταματήσουμε την κατολίσθηση.
Άρα τι; είναι μάταιο να προσπαθήσουμε; Όχι βέβαια! Αν θέλουμε όμως να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας πρέπει να δούμε κατάματα την αλήθεια, να αναγνωρίσουμε τι μας συμβαίνει και να το διορθώσουμε πριν είναι αργά. Ωχαδερφισμός και αδιαφορία πρέπει να λείψουν από τη ζωή μας. Η σήψη μιας κοινωνίας ξεκινάει από εμάς τους ίδιους.
Ναι τίποτα δε θα αλλάξει σε τούτο τον τόπο ή σε κάποιον άλλο αν δεν αλλάξουμε εμείς. Κανείς δε θα μας χαρίσει την ανάσα της σκιάς ενός δέντρου, την ανέμελη χωρίς κινδύνους νυχτερινή βόλτα στους δρόμους της πόλης. Κανείς δεν θα μας διδάξει το σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε σε ανθρώπους και περιβάλλον. Μόνοι μας πρέπει να τα εξασφαλίσουμε.
Η Γεωργία Αντωνίου-Γιαννιώτη γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στο Λογοτεχνικό τμήμα της Γαλλικής Ακαδημίας, πήγε στη Γαλλία να παρακολουθήσει μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης στο πανεπιστήμιο «École du Louvre» του Παρισιού. Για οικογενειακούς λόγους, λίγο αργότερα, εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Monterey της Καλιφόρνιας, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.
Στο διάστημα αυτό παρακολούθησε στο πανεπιστήμιο σεμινάρια Ιστορίας και Ανάλυσης Λογοτεχνικών Κειμένων. Από μικρή ασχολείται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων, σεναρίων, διηγημάτων, θεατρικών κειμένων. Το 2021 εκδόθηκε το μυθιστόρημά της «ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΡΙΝΥΕΣ» και το 2023 εκδόθηκαν δύο έργα της: το θεατρικό «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΣΑ» και η συλλογή διηγημάτων με τίτλο «ΤΟ ΑΚΑΝΘΩΔΕΣ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ». Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Κάκτος.