Για τον ηλικιακό ρατσισμό που αντιμετωπίζουν στην τηλεόραση οι ηθοποιοί που είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, μίλησε ο Δημήτρης Πετρόπουλος σε συνέντευξή του στο ένθετο Enjoy. Ακόμα, ο καλλιτέχνης αναφέρθηκε και στις δυσκολίες που βίωσε στη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας, σημειώνοντας πως αυτές «δεν ήταν μόνο εξωτερικές».
Το έργο εστιάζει με λεπτότητα και χιούμορ στα προβλήματα της τρίτης ηλικίας. Υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός στο θέατρο και στην τηλεόραση;
Ο ηλικιακός ρατσισμός δεν αφορά μόνο τους χώρους της τέχνης, αφορά τη ζωή μας εν γένει. Πρόκειται για έναν κοινωνικό εφιάλτη. Ακόμα και σήμερα μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν βλέπω αυτοκίνητα να μπλοκάρουν τις ράμπες. Η ίδια ασέβεια αφορά και τους πολίτες της τρίτης ηλικίας. Όλοι αντιδρούν σαν να μην πρόκειται να γεράσουν ποτέ.
Στην τηλεόραση, συγκεκριμένα, θα έλεγε κανείς πως αντιμετωπίζουν τους ηλικιωμένους σαν αναγκαίο κακό που το «ξορκίζουν» περιορίζοντας όσο μπορούν τη συμμετοχή τους. Και το χρεώνουν στο κοινό. Οι θεατές υποτίθεται ότι προτιμούν να βλέπουν φρέσκους και δροσερούς παππούδες και γιαγιάδες, με αποτέλεσμα οι αρμόδιοι να προτιμούν νεότερους ηθοποιούς που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να έχουν εγγόνια στο πανεπιστήμιο. Μερικές φορές δυσκολεύεσαι να πιστέψεις αυτό που βλέπεις. Στο θέατρο, ευτυχώς, τα κριτήρια σπάνια εξαρτώνται από την εικόνα.
Συναντήσατε δυσκολίες στη μέχρι τώρα πορεία σας;
Στα επαγγελματικά δεν ήμουν τυχερός. Με την έννοια ότι οι συνεργασίες μου δεν μου άνοιγαν δρόμους προβολής και καταξίωσης. Ευτυχώς που η τηλεόραση χρηματοδοτούσε τις θεατρικές μου επιλογές γιατί στο θέατρο κινήθηκα στο περιθώριο. Κατ’ επιλογήν, ενδεχομένως. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Και παρά τις σταθερά καλές κριτικές, χρειάστηκε μια ολόκληρη ζωή για να αθροιστούν όποιες επιδόσεις μου στα μάτια του κοινού και των συναδέλφων. Δεν μπορούσα να βοηθήσω ούτε εγώ τον εαυτό μου γιατί κι εμένα με βασάνιζε σε όλη μου τη ζωή μια αίσθηση ανεπάρκειας. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι δυσκολίες δεν ήταν μόνο εξωτερικές.
