Σε μία αναπάντεχη ανακάλυψη οδηγήθηκε ένας άντρας παρατηρώντας ένα από τα πλακάκια του ανακαινισμένου σπιτιού των γονιών του.
Ύστερα από προσεκτικότερη εξέταση, αναγνώρισε το αντικείμενο ως τμήμα προϊστορικής ανθρώπινης γνάθου, με 4 ή 5 άθικτα δόντια. Πιθανώς η γνάθος ανήκε είτε σε έναν σύγχρονο άνθρωπο (Homo sapiens) είτε σε έναν εξαφανισμένο Ανθρωπίνο, όπως ο Homo Erectus ή o Νεάντερταλ, που χρονολογείται μεταξύ 24.000 και 1,9 εκατομμυρίων ετών στο παρελθόν.
Όντας ο ίδιος οδοντίατρος, μπόρεσε να αναγνωρίσει στο κόκαλο, μια λεπτομέρεια που μοιράστηκε σε μια δημοσίευση στο reddit. Αυτή η συναρπαστική αλλά αινιγματική ανακάλυψη σαφώς υποδηλώνει το γεγονός ότι ένα πλακάκι στο σπίτι του πατέρα του περιείχε ένα σπάνιο απολίθωμα Aνθρωπίνου. Αν και είναι πολύ νωρίς για να χρονολογηθεί το εύρημα, ή να εντοπιστεί σε ποιο είδος ανήκε, τα σημάδια δείχνουν ένα είδος παλαιότερο από τους σύγχρονους ανθρώπους, αναφέρει η Atlantic.
Η γνάθος βρέθηκε σφηνωμένη σε ένα πλακάκι από τραβερτίνη, έναν τύπο ασβεστόλιθου που συνήθως σχηματίζεται κοντά σε θερμές πηγές. Το συγκεκριμένο πλακίδιο προήλθε από ένα λατομείο στo Denizli Basin της δυτικής Τουρκίας, όπου η τραβερτίνη είχε αποτεθεί πριν από περίπου 0,7 και 1,8 εκατομμύρια χρόνια. Η συγκεκριμένη ηλικία δείχνει ότι η κάτω γνάθος δεν ανήκε σε άτομο πρόσφατων εποχών.
Η κάτω γνάθος βρισκόταν σε ένα διάδρομο που οδηγούσε στη βεράντα του σπιτιού και φαινόταν να έχει κοπεί σκόπιμα υπό γωνία, θυμίζοντας στον οδοντίατρο που το παρατήρησε, τις αξονικές τομογραφίες που κάνει τακτικά λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας.
Η τραβερτίνη περιέχει συχνά απολιθώματα
Η τραβερτίνη, ένας τύπος ασβεστόλιθου, σχηματίζεται κοντά σε φυσικές πηγές όπου το πλούσιο σε ασβέστη βραχώδες υπόστρωμα, αλληλεπιδρά με το νερό της πηγής που περιέχει υψηλή συγκέντρωση διαλυμένου ανθρακικού ασβεστίου. Όταν αυτό το νερό εξατμίζεται ή ψύχεται, ιδιαίτερα γύρω από τις θερμές πηγές, το ανθρακικό ασβέστιο μένει ως ίζημα με την μορφή βράχου, συχνά με αποτέλεσμα σημαντικές εναποθέσεις την περίοδο της άνοιξης.
Αναπτύσσεται συχνά σε στρώματα, συμβάλλοντας έτσι στη χαρακτηριστική εμφάνιση των πλακιδίων τραβερτίνης. Αυτά τα στρώματα μπορεί να εγκλωβίζουν διάφορα αντικείμενα, όπως φύλλα, φτερά και νεκρά ζώα. Το υλικό αυτό είναι γνωστό για την μοναδική εσωτερική υφή του και, όταν είναι γυαλισμένη, η τραβερτίνη συχνά αποκτά χρωματικές ζώνες και ασβεστιτικά κρυστάλλινα εγκλείσματα, κάνοντάς την μια δημοφιλή επιλογή για διακοσμητικά δάπεδα και επενδύσεις τοίχων, αναφέρει ο παλαιοανθρωπολόγος John Hawks, από το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν-Μάντισον.
Εκτός από την αισθητική της αξία, η τραβερτίνη συχνά περιέχει απολιθώματα. Αυτά τα απολιθώματα μπορεί να είναι φύκη, φυτά και μικρά ζώα, όπως μαλάκια και καρκινοειδή, τα οποία κατοικούν σε θερμές πηγές. Μεγαλύτερα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, έχουν επίσης ανακαλυφθεί μέσα στα κοιτάσματα τραβερτίνης. Πολλά αξιοσημείωτα ευρήματα απολιθωμάτων ανθρωποειδών έχουν βρεθεί σε τέτοιους σχηματισμούς, συχνά λόγω λατομικών δραστηριοτήτων για οικοδομικούς σκοπούς.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η τοποθεσία Steinrinne, που βρίσκεται σε μία αναβαθμίδα του ποταμού Wipper κοντά στο Bilzingsleben της Γερμανίας. Η συγκεκριμένη περιοχή έχει εξορυχτεί από τον Μεσαίωνα. Οι φυσιοδίφες άρχισαν να παρατηρούν απολιθώματα εκεί τον 19ο αιώνα, αποκαλύπτοντας έναν πλούτο από απομεινάρια που περιελάμβαναν ελέφαντες με χαυλιόδοντες, τριχωτούς ρινόκερους και μακάκους. Αυτά τα απολιθώματα χρονολογούνται από μια μεσοπαγετωνική περίοδο που εκτιμάται ότι συνέβη μεταξύ 470.000 και 280.000 ετών στο παρελθόν.
Οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις στο Steinrinne βρίσκονται υπό την ηγεσία της Dietrich Mania από το 1969. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως πέτρινα εργαλεία και πολυάριθμα οστά ζώων που φέρουν σημάδια κοπής από τους αρχαίους ανθρώπους, γεγονός που δείχνει δραστηριότητες σφαγής. Ακόμη και οι πέτρινοι χειροπελέκεις που έχουν κατασκευαστεί από οστό ελεφάντων έχουν βρεθεί, ρίχνοντας φως στην επινοητικότητα και την προσαρμοστικότητα των πρώιμων ανθρώπινων πληθυσμών.
Ο Andrew Leier, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας και πρόεδρος του τμήματος ιζηματολογικής γεωλογίας της Γεωλογικής Εταιρείας της Αμερικής, σχολίασε ότι η πρόσφατη ανακάλυψη της γνάθου πέφτει “κάπου μεταξύ ασυνήθιστου και κοινού”, λόγω της φύσης του σχηματισμού της τραβερτίνης.
Υπόγεια απολιθώματα και ιστορία: Ένας θησαυρός
Τα πλακάκια τραβερτίνης συχνά περιέχουν απολιθώματα, όπως φαίνεται σε μέρη όπως το Getty Center στο Λος Άντζελες, όπου φτερά, φύκη, βακτήρια, ίχνη ζώων και φύλλα είναι μεταξύ των θησαυρών που είναι ενσωματωμένοι μέσα στην πέτρα.
Μετά την ανώνυμη ανάρτηση του οδοντιάτρου σχετικά με την ανακάλυψη, τον προσέγγισε μια διεθνής ομάδα ερευνητών. Μαζί, προσπαθούν να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να εξαγάγουν το πλακάκι για περαιτέρω εξέταση. Έχουν επίσης ξεκινήσει συζητήσεις με την εταιρεία για να διερευνήσει την πιθανότητα εύρεσης πρόσθετων υπολειμμάτων σε άλλα κομμάτια τραβερτίνης που προέρχονται από το ίδιο λατομείο.
Παρά το γεγονός ότι δεν είναι σε θέση να εξακριβώσουν την ηλικία ή το είδος της γνάθου από τη φωτογραφία και μόνο, οι επιστήμονες είναι αισιόδοξοι για την αποκάλυψη αυτών των πληροφοριών μέσω περαιτέρω ανάλυσης. Προτίθενται να υποβάλουν το δείγμα σε αξονική τομογραφία για την κατασκευή ενός τρισδιάστατου μοντέλου, ενώ η χημική ανάλυση του βράχου θα μπορούσε να παρέχει πληροφορίες για την ηλικία του. Δείγματα σμάλτου δοντιών μπορεί να προσφέρουν ενδείξεις σχετικά με τη διατροφή του ιδιοκτήτη της γνάθου, ενώ υπάρχει ακόμη και η πιθανότητα να ανακτηθεί αρχαίο DNA.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, ακόμα και από τη φωτογραφία, οι επιστήμονες έχουν δει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: υπάρχουν ενδείξεις ότι το άτομο μπορεί να έχει υποβληθεί σε οδοντιατρικές εργασίες.
Και έτσι τίθεται το εξής ερώτημα. «Γιατί η γνάθος δεν έγινε αντιληπτή στην τραβερτίνη σε οποιοδήποτε σημείο πριν ή κατά τη διάρκεια της εγκατάστασης;»
Ο John Hawks ερευνά αυτήν την υπόθεση και εξηγεί ότι οι εργάτες των λατομείων συνήθως βγάζουν ακατέργαστα κομμάτια τραβερτίνης για να σχηματίσουν μεγάλα πλαίσια, και επιθεωρούν για τυχόν σημαντικά ελαττώματα και κενά πριν προχωρήσουν στο γυάλισμα της πέτρας. Μόλις γυαλιστούν, τα πλακάκια στοιβάζονται για τη μεταφορά και η διαδικασία προχωρά γρήγορα, ενδεχομένως οδηγώντας σε παραβλέψεις των σφηνωμένων απολιθωμάτων ή άλλων ιδιαιτεροτήτων μέσα στην πέτρα.
«Τα μικρά ελαττώματα και τα εγκλείσματα είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι θέλουν την τραβερτίνη, οπότε δεν αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής. Οι καταναλωτές που αγοράζουν τραβερτίνη συνήθως περιηγούνται σε δείγματα σε έναν εκθεσιακό χώρο για να επιλέξουν τον τύπο του πετρώματος και δεν βλέπουν τα πραγματικά πάνελ ή τα πλακάκια μέχρι την εγκατάσταση» καταλήγει ο Hawks.
