«Μού έχει κλέψει τη ζωή μου και τον μισώ γι’ αυτό». Μία αφοσιωμένη, όμως εξαντλημένη μητέρα, μίλησε για την καθημερινή της πραγματικότητα, ως μητέρα ενός παιδιού ΑμεΑ. Όσο και αν αγαπά το παιδί που έχει υιοθετήσει με όλη της την καρδιά, παραδέχεται ότι, έρχονται ώρες που τον μισεί, επειδή της έχει κλέψει τη ζωή.
Η γυναίκα εξηγεί πως η ίδια μαζί με τον σύζυγό της αντιμετώπιζαν πρόβλημα γονιμότητας, όμως δεν περίμεναν ποτέ η ζωή τους να πάρει αυτή την τροπή. Γράφοντας μία ανάρτηση στο κοινωνικό δίκτυο Reddit, η γυναίκα εξομολογήθηκε: «Τον γιο μου τον αγαπώ άνευ όρων. Όμως κάποιες φορές, αρκετές, μισώ τη ζωή μου». Πρώτον, περιγράφει ότι απεχθάνεται τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιδρούν στον δρόμο και ότι συχνά έρχεται αντιμέτωπη με αμήχανα βλέμματα.
“Μισώ τα βλέμματα του κόσμου. Μισώ τα ραντεβού στους γιατρούς”
«Μισώ τα βλέμματα του κόσμου. Μισώ τα ραντεβού στους γιατρούς. Μισώ αυτά τα βλέμματα. Μπορεί κάποιος να τον ρωτήσει κάτι και μετά καταλαβαίνει ότι ο γιος μου δεν μπορεί ν’ απαντήσει. Μία φορά τον έπιασε μία σοβαρή κρίση σ’ ένα κατάστημα, και εγώ έπρεπε να τον πάρω αγκαλιά και να τον ηρεμώ μέχρι να του περάσει… Δεν μπορώ να δεχτώ ότι μάλλον ποτέ του δεν θα έχει ούτε έναν πραγματικό φίλο. Ότι θα πρέπει να παλεύω για να τον δεχτού οπουδήποτε. Μισώ το γεγονός ότι στα γενέθλιά του έρχονται μόνο μεγάλοι και συγγενείς. Ότι δεν μπορώ να πάω μέχρι την εκκλησία χωρίς να ξέρω ότι τον προσέχει ένας εκπαιδευμένος ενήλικας. «Μισώ το πόσο δύσκολο είναι να βρω ενήλικες να τον προσέχουν, ότι πρέπει να εκπαιδεύσω κάποιον πριν του εμπιστευτώ το παιδί».
Η γυναίκα επίσης μισεί το γεγονός ότι αυτό είναι το μόνο της παιδί, ομολογώντας ότι θα της ήταν αδύνατο να μεγαλώσει ένα ακόμη παιδί με ειδικές ανάγκες, ειδικά σ’ αυτό το περιβάλλον.
«Μισώ το γεγονός ότι κάποιος πρέπει να τον προσέχει 24 ώρες την ημέρα, ότι δεν καταφέρνω ποτέ να ολοκληρώσω μία δουλειά επειδή είμαι εξαντλημένη από την φροντίδα του, ενώ παράλληλα προσπαθώ να του δίνω χώρο να εξελίσσεται και να ωριμάζει. Μισώ τα ραντεβού από τον έναν ειδικό στον άλλον και τους γιατρούς και το γεγονός ότι πρέπει διαρκώς να θυμάμαι τι να πω στον καθέναν».
«Μισώ ότι πρέπει να υπογράφω διαρκώς υπεύθυνες δηλώσεις, μισώ ακόμη που πρέπει να πληροφορώ και τον άντρα μου για το καθετί. Μισώ το πόσο με πονάει. Ξέρω τους λόγους και την κατάστασή του, ξέρω ότι φταίει η καθυστερημένη ανάπτυξη αλλά, το μισώ το αγαπημένο μου αγόρι, που με κλωτσάει, με δαγκώνει και με γρατζουνάει»
Παραδέχεται ότι του δίνει το tablet για να ξεχνιέται ώστε να καταφέρει να τελειώσει τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρέψει ή απλά να κάνει μπάνιο. Η γυναίκα εξηγεί: «Μισώ όταν οι άλλοι μου λένε ότι είναι φάση και θα περάσει. Ότι όλα τα παιδιά το περνάνε. Όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι. Όμως κανείς δεν νιώθει άνετα να το παραδεχτεί».
«Μισώ το γεγονός ότι για να λείψω λίγο πρέπει να κάνω ένα σωρό προγραμματισμούς και να δώσω τόσα χρήματα. Μισώ το γεγονός ότι δεν μπορώ να τον αφήσω στον καθένα. Αυτός που θα τον φυλάξει πρέπει να είναι εκπαιδευμένος ή ένας ειδικός παιδαγωγός (που είναι δύσκολο να βρεις), ή έναν σπάνιο φίλο που να σε καταλαβαίνει. Ή, ο άντρας μου». Τέλος, μισώ το ότι είμαι μητέρα του. Ήθελα πάντα να είμαι μητέρα. Όταν μάθαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά, η ιδέα της υιοθεσίας με γέμισε με χαρά. Ήξερα ότι δεν θα ήταν εύκολο το να μεγαλώσω ένα παιδί με τραύμα και ειδικές ανάγκες. Προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να ετοιμαστώ κατάλληλα.
“Έχει πολλή μοναξιά η ζωή με ένα παιδί ΑμεΑ”
Μερικοί χρήστες του ίντερνετ της έδωσαν συγχαρητήρια για το θάρρος της να πει την αλήθεια, ενώ κάποιοι μοιράστηκαν τις προσωπικές τους εμπειρίες ανατροφής παιδιών με ειδικές ανάγκες. Ένας, συγκεκριμένα, είπε: «Η ζωή ενός γονιού ΑΜΕΑ είναι πολύ μοναχική, παρότι δεν είσαι σχεδόν ποτέ μόνος. Εκφράσου ελεύθερα και να ξέρεις ότι είσαι καλή μητέρα, παρόλο που αισθάνεσαι έτσι. Αξίζεις ηρεμία και πρέπει να μπορείς να είσαι ευάλωτη και ειλικρινής για όσα νιώθεις»
Μία αναγνώστρια, έγραψε: «Ως μητέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες, καταλαβαίνω τον πόνο σου. Δες την ταινία «I am Sam», ενώ μία άλλη σημείωσε: «Η ανιψιά μου έχει δύο παιδιά με αυτισμό. Ο μεγαλύτερος είναι πιο ψηλά στο φάσμα από τον μικρό. Έρχονται στιγμές που εκείνη και ο άντρας της δεν μπορούν να τον ελέγξουν. Ακόμη και όταν ήταν εξαντλημένος, είχε περισσότερη δύναμη και από τους δύο. Πόνεσε πολύ και γέμισε τύψεις όταν αναγκάστηκε να τον στείλει σε ίδρυμα, αλλά είναι καλύτερα εκεί. Έχει λιγότερες κρίσεις και, τα σαββατοκύριακα που πηγαίνει στο σπίτι του, θέλει να γυρίσει στους φίλους του. Η ανιψιά μου έχει πτυχίο πάνω στην ειδική εκπαίδευση, και όμως δεν κατάφερε να τον ελέγξει. Όπως και αν είναι, το παιδί προτιμάει το ίδρυμα».
