Εκ Βρυξελλών άρξασθαι,μιας και εκεί, στα γύρω και τα πέριξ, η Ενωμένη Ευρώπη «τετέλεσται». Είναι ένα είδος ιστορικής ειρωνείας, ότι λίγο έξω απ’ τις Βρυξέλλες βρίσκεται το Βατερλώ,
διότι σήμερα οι Βρυξέλλες αποτελούν ένα διαρκές Βατερλώ της Ευρωπαϊκής Ιδέας, της ενότητας και της Ενωσης. Ελεγαν έως προσφάτως και λέγουν κάποιοι ακόμα ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναβαθμίστηκε, απέκτησε αρμοδιότητες και σημαίνοντα ρόλο στα Ευρωενωσιακά πράγματα. Ανοησίες. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε έναν στεγανό χώρο, μια
νεκρή ζώνη που προστατεύει την Κομισιόν από οποιονδήποτε έλεγχο, οποιουδήποτε κόμματος, οποιουδήποτε κοινοβουλίου, οποιουδήποτε κράτους – πλην ενός.
Το Ευρωκοινοβούλιο όχι μόνον δεν ελέγχει κανένα απ’ τα εκτελεστικά όργανα της Ενωσης, αλλά ούτε μπορεί καν να προωθεί οτιδήποτε, πόσω μάλλον να υπαγορεύει πολιτικές ανάλογες των εντολών που δίνουν στους ευρωβουλευτές οι ευρωψηφοφόροι.
Στην καλύτερη περίπτωση διατυπώνει ευλογία, συνήθως αερολογεί και στη χειρότερη κοροϊδεύει τον εαυτόν του – εις ό,τι αφορά τους ανιδιοτελείς, διότι οι κυνικοί ζουν τα πιο τρελά τους (και κερδοφόρα) όνειρα στον κόσμο των μπίζνες και των λόμπι. Το Ευρωκοινοβούλιο εκτρέφει και χρησιμοποιεί μια θηριώδη γραφειοκρατία ώστε απρόσβλητο το ίδιο να αποτελεί ταυτοχρόνως μιαν αδιάβατη τάφρο που περικλείει και προστατεύει τη Βαστίλη της Κομισιόν, δηλαδή τις Βερσαλλίες των πολυεθνικών και των τραπεζών.
Κατά τα άλλα, η ζωή των πολλών και των απλών στο Βέλγιο ακολουθεί το κισμέτ της παγκοσμιοποίησης. Παρ’ ότι οι Βέλγοι δεν έχουν πάθει ούτε κατ’ ελάχιστον τις συμφορές που έχουμε πάθει εμείς, οι μισθοί τους πλέον αντιμετωπίζουν με δυσκολία την ακρίβεια, οι ταξικές διαφορές βαθαίνουν και η φτώχεια απλώνεται. Η πολυπολιτισμικότητα που έχει επιβάλει η πολιτική ορθότητα έχει αρχίσει να ραγίζει και να ανέρχονται στην επιφάνεια οι εθνικές και εθνοτικές αντιθέσεις που τροφοδοτεί η ταξική παλινόρθωση της αντίδρασης – διότι αυτό είναι η οικονομία της αγοράς. Πολύ περισσότερο σε ένα διεθνικό κράτος, όπου Φλαμανδοί και Βαλώνοι διαρκώς συγκλίνουν και αποκλίνουν (πάντα περισσότερο σε ταξική βάση παρά σε εθνική).
Ομως, το Βέλγιο εξακολουθεί να έχει πανίσχυρα συνδικάτα. Παρέμειναν πανίσχυρα διότι δεν ακολούθησαν τη σοσιαλδημοκρατία στην πορεία προς την αφομοίωσή της. Οταν αυτά τα συνδικάτα κηρύσσουν απεργία, στο Βέλγιο δεν κουνιέται φύλλο. Τις τελευταίες τρεις Δευτέρες απεργούσαν κατά κλάδους, ετοιμάζοντας γενική απεργία για τη Δευτέρα που έρχεται. Οχι διότι η κυβέρνηση επέβαλε κάποιες περικοπές, αλλά διότι η κυβέρνηση σκέφτεται να προτείνει κάτι τέτοιο. Η απεργία θα είναι προειδοποιητική και προληπτική – κι όχι τρέχα-γύρευε κατόπιν εορτής. Προσέτι, στο Βέλγιο έχει επανεμφανισθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, μάλιστα με ισχυρό ποσοστό, γύρω στο 8%, μέσα σε ένα σκηνικό πανσπερμίας πολλών κομμάτων με μικρά ποσοστά. Το ΚΚΒ ενώνει Βαλώνους και Φλαμανδούς, υποστηρίζει τα ανεξάρτητα συνδικάτα και προωθεί πολιτικές συμμαχιών με άλλες αριστερές δυνάμεις για την αντιμετώπιση της κρίσης που ρουφάει όλο και πιο πολλούς πολίτες, οικογένειες, γειτονιές και τάξεις.
Αυτά απ’ το Βέλγιο (συνοπτικώς), ενώ στα καθ’ ημάς το φιάσκο της αντοχής των φθαρμένων υλικών συνεχίζεται.
Η επιλογή του κ. Σταύρου Δήμα [ένα είδος ΔΗΜΑ(Ρ) της δεξιάς] δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά την ένδεια επιλογών μιας κυβέρνησης που έχει φθάσει στα όριά της. Πενία τέχνας κατεργάζεται, έλεγε το προγονικό, αλλά ο πανικός κατεργάζεται μόνον μούφες και γκάφες.
Και μπλόφες μπούφες. Οπως εκείνη του κ. Κουκουλόπουλου στη Βουλή για φωτογραφίες του κ. Τσίπρα με την κυρία Αγγελόπουλου και την κυρία Λάτση. Φασιστική γλίτσα, βεβαίως, που ποινικοποιεί τις κοινωνικές σχέσεις, όταν υπάρχουν. Δεν υπήρξαν. Οπως δεν υπάρχουν και δεν επεδείχθησαν και οι εν λόγω φωτογραφίες. Υπάρχει όμως και επιδεικνύει την αναισχυντία του ένας ακόμη απ’ τους ΠΑΣΟΚιους που θα παρουσιάζονταν στα δικαστήρια κατά το τσιφορικόν εκείνο: Μπάρης Κουγκουλ’πλος, κυρ δικαστά μου, ή Σουγιάς η Ξεφτιλοξέφτουλας ή Αληταρέας.
Μούφα μπλόφα, γκάφα μπούφα, να τος και ο Γιωργάκης. Αντί να πάρει την οδό προς το Ερινυοδικείο, επιστρέφει κι αυτός στην πολιτική σκηνή. Με νέο κόμμα. Ωστε το εναπομείναν «όλον» ΠΑΣΟΚ να μείνει άπνουν στα χέρια του κ. Βενιζέλου, να φύγει απ’ τη μέση ο Μπενύτο και να επανιδρύσει το ΠΑΣΟΚ του πατρός ο Πορφυρογέννητος αδελφός του Νικολάκη. Βεβαίως, το πιθανότερο που θα καταφέρει με την επιστροφή του ο Γεώργιος ο Β’, Παπανδρέου ο Γ’ θα ’ναι να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ του 4,5% και να μείνουν αμφότεροι, Γιωργάκης και Μπενύτο, εκτός Βουλής. Επειδή όμως ο θεός της Ελλάδας δεν είναι τόσο μεγαλόψυχος, το πιθανότερον είναι ο γιος του Ανδρέα να τσιμπήσει ορισμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που έχουν καταφύγει στον ΣΥΡΙΖΑ, να τους επαναπατρίσει και να διασωθεί – ποιο Μνημόνιο και πράσινα άλογα, ο άνθρωπος που σκλάβωσε την Ελλάδα επιδιώκει να συνεχίσει χαίρων ασυλίας.
Τα ίδια, τη διάσωσή του, επιδιώκει και ο κ. Κουβέλης, άφθαρτο υλικό και αυτός, εφόσον μπορεί να αντέχει τα «ναι» και τα «όχι», όπως το χέλι τη λάσπη. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Φώτης όχι μόνον θέλει να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, ει δυνατόν, και στα ενδότερα της Συνιστώσας Ρόζας. Μαζί του, πάντα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Φώτης φέρνει και 25 της ΔΗΜΑΡ για να ενταχθούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και να τους εκλέξει ο λαός, αφού η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί. Ομως η ΔΗΜΑΡ δεν θα διαλυθεί. Κι έτσι ο Φώτης θα μπορεί με τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που θα εκλέξει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ να (ξανα)σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα ή φράξια αν προτιμάτε, διότι με 0,8% απήχηση στο εκλογικό σώμα, θα υπήρχε ο κίνδυνος να μείνει χωρίς Ρεπούση και Γιαννακάκη το έθνος, πράγμα αδιανόητο. Διότι όλα αυτά τα παιδιά, όπου κι αν βρίσκονται τώρα (Ποτάμι, Ελιά, ΠΑΣΟΚ, συνιστώσα Συμμαζώματα), είναι φτιαγμένα από άφθαρτο υλικό, ανθεκτικό – μέχρι 400 χρόνια σκλαβιάς μπορεί να αντέξει.
Το ίδιο και η κυρία Τζάκρη. Μάλιστα εκεί που ήμουν στην Εσπερία και βρισκόμουν σε πολιτική εγρήγορση πίνοντας μπύρες στην Γκραν Πλας, σκεφτόμουν τις τσάντες της Θεοδώρας ως λαϊκό όπλο. Ας πούμε 1.500 ευρώ οι φθηνές, 5.000 ευρώ οι υποφερτές και 10-15.000 ευρώ οι πρωτομουράτες, επί 1.000 τσάντες, μας βγάζουν ένα ποσό που θα μπορούσε να σιτίσει τους πεινώντας τέως διοικήσεως πρωτευούσης για τρία μνημονιακά τέρμινα. Υπάρχουν τα λεφτά! είναι οι τσάντες της κυρίας Τζάκρη. Που δεν χρειάζεται να μεταφέρουν λεφτά. Είναι λεφτά οι ίδιες!
Εκείνο που δεν υπάρχει είναι η κοινή λογική. Ανησυχούν οι αγορές κι αναταράσσονται στο ενδεχόμενο να κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; αφού ο κ. Κουτσούμπας διαβεβαιώνει τους πάντες, urbi et orbi, ότι οι ΣΥΡΙΖαίοι είναι νεοπασόκοι, κοροϊδεύουν τον λαό, είναι σκυλάκια του καναπέ, τσόγλανμποϋς και αχνός του κουραμπιέ. Οτι κινούνται στον ίδιο ευρωμονόδρομο με τη Ν.Δ. Γιατί λοιπόν να ανησυχούν οι αγορές; Εκτός κι αν ανησυχούν (οι αγορές) για τον λαό. Οπότε, στο ενδεχόμενο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι (οι αγορές) απ’ την πρώτη ημέρα στον δρόμο. Και δεν τα λέει αυτά η κυρία Βούλτεψη (που στο κάτω-κάτω ελέγχεται και για κομματικό συμφέρον), αλλά ο κ. Κουτσούμπας, ο οποίος ούτε όσα λέει η δεξιά, ούτε όσα λέει το ΠΑΣΟΚ, λέει.
Λέει τα δικά του. Τώρα, αν δεν τα λέει κι ο λαός, είναι πρόβλημα του λαού και «να εκλέξουμε έναν άλλον», όπως έλεγε ο Μπέρτολδ Μπρεχτ, όταν του ανέβαινε το αίμα στα κεφάλι με τον σεχταρισμό, τον αριστερισμό και την κομματική γραφειοκρατία.
Οι Εγγλέζοιλένε πως «όταν αρχίζεις να δίνει εξηγήσεις, χάνεις το δίκιο σου». Αυτό όμως το λένε οι Εγγλέζοι αριστοκράτες. Και επειδή οι ηγέτες της Αριστεράς δεν είναι ούτε Εγγλέζοι, ούτε αριστοκράτες, πρέπει να δίνουν εξηγήσεις στους πάντες, όταν υπάρχουν αιτιάσεις. Και ο κ. Τσίπρας και ο κ. Κουτσούμπας και όλοι. Διότι υπάρχουν και φθαρμένα υλικά που αντέχουν και στον χώρο της Αριστεράς. Με πρώτο και ανθεκτικότερο τον σταλινισμό. Διότι τι άλλο από εγγενής σταλινισμός είναι να ζητά ένα κόμμα, εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ, την εξαίρεση ενός δημοσιογράφου, εν προκειμένω του κ. Πρετεντέρη, ως προϋπόθεση για να παραστούν εκπρόσωποι του κόμματος στο δελτίο ειδήσεων του σταθμού.
Από πότε κόμματα υπαγορεύουν σε μέσα ενημέρωσης να έχουν τη σύνθεση που θα ήθελαν τα ίδια; Αν δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να παρίσταται στις εκπομπές Πρετεντέρη (και πράττει άριστα), δικαίωμά του. Δικαίωμά του επίσης να μη «νομιμοποιεί» με την παρουσία του το δελτίο ειδήσεων ενός καναλιού που το κατηγορεί για διαπλοκή. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να υπαγορεύει σε ποιον θα μιλήσει και να απαγορεύει τις ερωτήσεις που ο αποσυνάγωγος τυχόν θα έθετε. Κι όχι μόνον,
αλλά εκτός από τραγικό (σταλινικό) είναι και κωμικό να συμφωνείς με τους διαπλεκόμενους, καθώς τους κατηγορείς ότι είναι, με ποιους απ’ αυτούς μιλάς και με ποιους όχι.
Στην πραγματικότητα μιλάς με όλους. Διότι σημασία έχει τι λες και όχι σε ποιον το λες. Διότι αυτό που λες κρίνεται. Κι όχι η επικοινωνιακή τελετουργία. Μπορεί η ημέρα που θα δώσει συνέντευξη ο κ. Τσίπρας στον «Ριζοσπάστη» να αργεί ή να μην ξημερώσει ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν, αν γίνει, μια κατάκτηση του λαού. Μάλιστα μια αστική κατάκτηση, απ’ αυτές που ο λαός πρέπει να ενστερνιστεί, να εμπλουτίσει και να βελτιώσει…
