Ψέματα και τρίχες. Οσα δεν είναι ψέματα είναι τρίχες. Δεν κυβερνάται όμως έτσι μια χώρα, ακόμα κι αν είναι προτεκτοράτο. Ακόμα και από «αντιβασιλείς» απαιτείται μια κάποια σοβαρότητα. Προ μηνός και για εβδομάδες η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου «σήκωνε έργο» για έξοδο του ΔΝΤ από το «ελληνικό πρόγραμμα». Η κυβέρνηση γνώριζε (αν δεν το γνώριζε, τότε είναι αρμοδιότητος Θεού) ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν υπογράψει συνθήκες και τρέχουν μνημόνια. Ποιον λοιπόν για μιαν ακόμη φορά δούλευε η κυβέρνηση; εμάς ή τον εαυτόν της; διότι τους δανειστές δυνάστες αδύνατον εστί δουλεύειν – αυτοί καγχάζουν. Συνεπώς ψέματα
και τρίχες. Με οικτρό αποτέλεσμα. Το ΔΝΤ όχι μόνον μένει στο πρόγραμμα (των «λαθών» του) αλλά αναλαμβάνει και την επόπτευση της ολοκλήρωσης του Ασφαλιστικού (και όχι μόνον). Το έτσι κι αλλιώς απάνθρωπο έκτρωμα Κατρούγκαλου, θα υποστεί περαιτέρω βελτιώσεις, ώστε η κρεατομηχανή να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Πόρων για Πονηρούς η δύσμοιρος Ελλάς. Μεγάλη επιτυχία ο κ. Τσίπρας – Κατρούγκαλος! Ένα χέρι κόβει αυτός, δύο θα κόψει ο κ. Τόμσεν. Με τι αντάλλαγμα; άλλη μεγάλη επιτυχία αυτή: να μας ρυθμίσει ελαφρώς το χρέος ο κ. Σόιμπλε, όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει να μας το επιμηκύνουν – το ίδιο που έταζαν και στον κ. Σαμαρά – να χρωστάμε δηλαδή για γενιές επί γενεών και να παραδίδουμε όλον τον πλούτο που θα παράγει ο λαός για ένα πιάτο φακές – ίσα να τρώμε για να δουλεύουμε. Ολη η ρητορική Τσίπρα για διαπραγμάτευση του χρέους από καλύτερες θέσεις, πάει περίπατο. Ισχύει
εδραίο ό,τι είχε συμφωνηθεί το 2012. Η συζήτηση για το χρέος θα αρχίσει αφού «περάσουμε» τις αξιολογήσεις και θα αφορά μόνον στην επιμήκυνσή του. Αυτά είπαν στον κ. Σαμαρά, αυτά και στον κ. Τσίπρα. Διότι οι συνθήκες έχουν υπογραφεί. Και διότι ο ένας έχει νομιμοποιήσει την υποτέλεια του άλλου με τη δική του υποτέλεια. Τα υπόλοιπα ψέματα και τρίχες. Που
δεν μπορούν να συγκαλύψουν πλέον τίποτα. Ενθυμείσθε τι δοξαστικό ανέπεμψε ο κ. Τσίπρας στον εαυτόν του όταν βγήκε «καταματωμένος» απ’ τον «17ωρο αγώνα» με τα θηρία; Ελεγε ότι το Ταμείο για την Αξιοποίηση (!) της Δημόσιας περιουσίας, θα εδρεύει στην Ελλάδα κι όχι στις Βρυξέλλες, όπως ήθελαν οι κακοί ξένοι και ότι θα διοικείται από Ελληνες («συνεργάτες» βεβαίως – βεβαίως) και όχι από Φράγκους, όπως επίσης ήθελαν οι κακοί ξένοι. Πένθιμο (διότι οι δανειστές έβαζαν χέρι στο έχειν της χώρας), αλλά ηρωικό (διότι θα είχαμε και εμείς ένα λόγο για τα χάλια μας). Στην πραγματικότητα όλο αυτό ήταν το κατόρθωμα του στρατιώτη που πάει στον πόλεμο για να χάσει και ύστερα να κλαίγεται, ψιθυρίζοντας ωστόσο ανάμεσα στους λυγμούς
ότι δεν τα έχασε όλα. Όλα τα έχασε – μόνον που δεν ήταν δικά του, αλλά δικά μας – της πατρίδας μας. Που έτυχε ανάξιων προμάχων. Τώρα οι δυνάστες – δανειστές θέτουν θέμα κυριαρχίας και διά των προσώπων στο Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας, δεν τους αρκούν οι «συνεργάτες», αξιώνουν να έχουν τους δικούς τους γκαουλάιτερ και ανθυπάτους (που μας αξίζουν). «Αγωνίσθηκε» λοιπόν ο κ. Τσίπρας για το Ταμείο, δοξολόγησε εαυτόν και όποτε θέλησαν να το κάνουν οι δανειστές τον κρέμασαν στα μανταλάκια. Και στις αγχόνες τους Ελληνες.
Μέσα σε μια βδομάδα ο κ. Τσίπρας αποδείχθηκε «γυμνός» σαν τον ηλίθιο εκείνο βασιλιά, για το ΔΝΤ και την παραμονή του στο πρόγραμμα, για το (άθλιο έτσι κι αλλιώς) Ασφαλιστικό που πέπρωται μετατρέψει σε προκρούστρεια επιθανάτια κλίνη κατά το δοκούν ο κάθε Τόμσεν, για το Ταμείο Κλοπής του Δημόσιου Πλούτου, την έδρα και την επάνδρωση του, και τέλος για τον χρόνο των διαπραγματεύσεων – που θα τελείωναν σε δεκαπέντε μέρες, ένα μήνα το πολύ. Οι διαπραγματεύσεις θα είναι μακρές, θα είναι αργός στραγγαλισμός και δεν θα είναι διαπραγματεύσεις. Θα είναι επικοινωνιακή
διαχείριση της εκτέλεσης των εντολών που παίρνει αυτή η κυβέρνηση, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενες. Και θα κάνουν και οι επόμενες. Καθ’ ότι τώρα πλέον ο κ. Τσίπρας απέκτησε και δεξί χέρι, τον κ. Μητσοτάκη. Προκειμένου λοιπόν να μην έρθει στην εξουσία ο εγνωσμένης δυσώνυμης φήμης Κυριάκος, ο κ. Τσίπρας θα διεκδικεί να κάνει ο ίδιος όλη τη βρώμικη δουλειά, πηγαίνοντας βεβαίως όλο και πιο ακροδεξιά όλο και πιο νεοφιλελεύθερα. Σύσσωμο
το πολιτικό σκηνικό (πλην του ΚΚΕ που ζει στον κόσμο του και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς) μετατοπίζεται δεξιότερα (κατ’ αντίθεσιν προς έναν λαό που είχε μετατονισθεί αριστερότερα). Ο κ. Μητσοτάκης υπερψηφίσθηκε (και κυριολεκτικώς) απ’ ό,τι μνημονιακό υπάρχει στη χώρα, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, και λοιπά κεντροαριστερά απολειφάδια, ενώ ο κ. Τσίπρας σε μια επίδειξη αριστερόμετρου στο κόκκινο, φλερτάρει με τον κ. Λεβέντη, στάζει το στόμα του μέλι (τουλάχιστον του κ. Ζαχαριάδη) για την κυρία Γεννηματά και δέχεται όποια νέα απαίτηση προκύψει απ’ τους δανειστές – αίφνης ζητούν ακόμα 9,8 δις (σε «νέα μέτρα») ως το 2018!!! Δεν δέχεται όμως μόνον αυτά ο κ. Τσίπρας, δέχεται να γίνεται γύρω του το έλα να δεις (κι αν έχεις μπάρμπα στον ΣΥΡΙΖΑ να διορισθείς). Ηδη κάποιοι Συριζαίοι ή προσκολληθέντες φέρονται σαν να μην υπάρχει αύριο και λεηλατούν ό, τι προλάβουν. Ο κόσμος έχει μείνει κατάπληκτος με τον ξετσίπωτο τρόπο που το «νέο» επαναλαμβάνει την παθογένεια του παλιού! Ως εκ
τούτων, η προσωπική φθορά του κ. Τσίπρα έχει αρχίσει. Και μάλλον εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς. Και οι αντιδράσεις του, σπαραγματικές. Όχι σε πολιτικό επίπεδο, ούτε στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας, ούτε για να αντιμετωπισθεί η κοινωνική κρίση, παρά μόνον περί τα κόλπα που μπορούν να εξασφαλίσουν την κοινοβουλευτική επιβίωση – τη δυνατότητα δηλαδή να πέσουν στα μαλακά εκείνοι που θα πέσουν απ’ τα ψηλά. Προς τούτο, ακόμα κι ένας εκλογικός νόμος, που θα επέτρεπε στους Τουρκόφρονες να μπουν στη Βουλή, είναι στα προς διαβούλευσιν.
Το μόνον στο οποίον έχει αποδειχθεί αξεπέραστος ο κ. Τσίπρας είναι οι κομματικές ίντριγκες και οι πολιτικές δολοπλοκίες. Ο άνθρωπος προκειμένου να μείνει επί σκηνής δεν αποκλείεται και να «ξαναγίνει» αριστερός…
