Εχει μικρύνει η μέρα.
Στα δημοσιογραφικά γραφεία, στα κομματικά επιτελεία, στις διαφημιστικές εταιρείες, άλλοι γράφουν στα κομπιούτερ κατά ριπάς κι άλλοι χορεύουν τις πέννες τους πάνω στο χαρτί,
παράγοντας και οι δύο ομοταξίες λέξεις. Λέξεις που θέλουν να κρύψουν και λέξεις που θέλουν να φανερώσουν. Παρ’ ότι φυλλορροούν τα δένδρα (φθινοπωράκι γαρ), πάνε οι κορμοί για κυβέρνηση,
κυβέρνηση με κορμό τον πλάτανο, κυβέρνηση με κορμό τη στέρφα συκιά, η ίδια παλιά γνωστή ιστορία του Ασου και του Ασίκη.
Κερδάει ο Ασος, κερδάει η πλάση! νικάει ο Ασίκης, χαίρονται και χαμογελούν οι κάμποι! Τυχόν, όμως, κυβέρνηση Ασου και Ασίκη θα ’ναι μια «παρά φύσιν» κυβέρνηση (δεν θα χαίρονται οι κάμποι, ούτε θα χαμογελούν τ’ άπαρτα βουνά). Ενώ, αντιθέτως, τυχόν κυβέρνηση Ασου με ένα εφτά μπαστούνι κι ένα οκτώ καρό θα είναι κέντα φλος.
Οι εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Ευσταθίου, έχουν ένα μικρό πρόβλημα: θα έχουν επόμενη μέρα. Οποιος και να μπει στεφανωμένος στο Μαξίμου, η Ελλάδα τον ίδιο στέφανο εξ ακανθών θα φορά και θα φέρει.
Στα νοσοκομεία η Ελλάδα θα αναστενάζει, αλλά νέος Ευρωπαίος Επίτροπος θα μπαίνει στο Υπουργείο Υγείας. Στα σπίτια, στα νοικοκυριά και στις οικογένειες από την επομένη των εκλογών θα καταφθάνουν νέα χαράτσια,
τα σπίτια μας θα καίγονται, αλλά εμείς, ωραίοι ως Ελληνες, θα τα κλαίμε και με τα δάκρυά μας θα σβήνουμε τις φωτιές. Το δάκρυ είναι το ισοδύναμο της γροθιάς, το «ναι» είναι ο λυγμός του «όχι». Μην είσθε τρελοί, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Η χώρα πρέπει να πάει μπροστά,
να αφήσει πίσω της τα φιρμάνια και τα χαράτσια τού χθες και να υποταχθεί στα φιρμάνια και τα χαράτσια τού αύριο.
Μέσα στο κελί της η Ελλάδα, ψυχιατρείο πτέρυγα επτά και αρένα θύρα είκοσι τρία, το μνημόνιο θέλει κουράγιο να μην τρελαθείς. Τικ – τοκ, χτυπάει τον τοίχο με σήματα μορς η Ελλάδα να μάθει τι της λέει το Βερολίνο, ακούει με τα αυτιά της τον ήχο από τα δάχτυλά της,
τακ – τακ εφτά μπαστούνι,
τακ – τακ οκτώ καρό,
γεια σου, Ασε και Ασίκη μου,
σταθερή κυβέρνηση μέσα στο κελί.
Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί κι ο Γκαουλάιτερ στην πιάτσα, βγαίνουν και οι σκελετοί απ’ τη ντουλάπα: εδώ τα καλά Δεκαοχτώ Σημεία του Ζαππείου, εδώ το καλό Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, περάστε κόσμε, σας τα παίρνουμε όλα,
φέρε φόρους, πάρε γκάλοπ.
Φέρε μαγαζιά και σπίτια, φέρε νέους, φέρε γέρους, όλους τους αλέθει η επόμενη μέρα, έλα να ξεμπερδέψουμε με την προηγούμενη, θάνατος στα παλιά μνημόνια, ζήτω το νέο! Το παλιό μνημόνιο της Μέρκελ πέθανε, ζήτω το νέο μνημόνιο της Μέρκελ! Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τα σποτ και τις διαφημίσεις μας! Σας λένε τίποτα για το Grexit που ξανάρχεται; για το χρέος που μεγαλώνει; όχι! Εκάς η θλίψη, εκάς και το ΕΚΑΣ!
Τακ – τακ, ματώνουν τα δάχτυλα της Ελλάδας, βαράει τον τοίχο στο κελί της σε εννιά όγδοα κι ακούει τον καημό της, όπως άκουγε η Ευδοκία την τσατσά να της λέει: «κανένας δεν γλιτώνει»…
Τακ τακ εγώ, τακ τακ εσύ…
Τακ τακ ο Ασος, τακ τακ και ο Ασίκης, παίρνουν την αλήθεια μας και μας την κάνουν ψέμα,
εμείς είμαστε το «όχι» που το κάναμε «ναι», εμείς είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος που παραδώσαμε στους δανειστές, εγώ είμαι ο Ασος, εγώ είμαι κι ο Ασίκης. Δεν είμαι το μνημόνιο του χθες, είμαι το μνημόνιο του αύριο – σε μια χώρα δίχως αύριο.
Οχι!
Τι όχι;
Οχι!
Οχι και no pasaran! Οχι όπως στο σχέδιο Ανάν, όχι όπως στην κατοχή, όχι και μολών λαβέ, όχι, ούτε ραγιάς, ούτε δεσμώτης. Οσοι βαρύ το χάλκεον χέρι του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχουσιν, όχι! Το μέλλον είναι φτιαγμένο από γιασεμιά και γιακωβίνους, το μέλλον είναι πλούσια σχολεία για όλα τα παιδιά, το μέλλον είναι μερσεντές για τις μάζες, το μέλλον είναι όσοι αγωνίσθηκαν τις πιο σκοτεινές στιγμές χωρίς καν να βλέπουν
να ’ρχεται το φως, το μέλλον έρχεται εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, στη Μέρκελ θα κωλώσει; Το μέλλον έρχεται με δρασκελιές, μπορεί όταν κάνει ένα βήμα πίσω να συνθλίβει οράματα, ελπίδες και αγωνιστές, αλλά το δίκιο συνεχίζει να γυρίζει τον τροχό, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς οι άνθρωποι, κάθε γενιά που ζει προσθέτει φως στο φως. Δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη είναι εραστές του ωραίου – περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Τα τέρατα, απ’ την άλλη, είναι λιγότερα από κάθε άλλη φορά επίσης, αλλά ισχυρότερα. Πλην όμως, έχουν την ισχύ της νύχτας πριν από την αυγή…
