Μακρύς-βαρύς φέτος ο χειμώνας, λες κι έγινε κι αυτός αίφνης Βορειοευρωπαίος. Πάει να σκάσει μύτη εύχαρις και κομψή η άνοιξη, την πλακώνει στις συννεφιές ο μουρτζούφλης γέρων, της αμολάει και τις βροχές του, τρομάζει το κοριτσάκι και ξανακρύβεται στα άντρα των νυμφών,
περιμένοντας καλύτερες μέρες! Οπως όλοι μας, πλην πλουσίων, που κατά τη διάρκεια της κρίσης πλούτισαν περισσότερο αντλώντας απ’ τη φτώχεια μας, που οι ίδιοι δημιουργούν. Για αυτούς οι ημέρες δεν έχουν ούτε κρύο ούτε ζέστη, έχουν την αδιαφορία αλλά και το ξόδεμα της πλαστής ευδαιμονίας. Για όλους τους
υπόλοιπους, όμως, οι ημέρες περιέχουν την αγωνία, για όσους είναι στο όριο και τη μελαγχολία για όσους τις βλέπουν να περνούν ομοιότροπες με εκείνες που ζούσαμε πριν από τις εκλογές.
Ο πολύς κόσμος εξακολουθεί να υποστηρίζει την κυβέρνηση, όμως όλο και πιο ανήσυχος. Για κάποιους μια απογοήτευση αρχίζει να ελλοχεύει μέρα με την ημέρα στην καρδιά τους. Ολοι βλέπουν τις προσπάθειες της νέας κυβέρνησης και, αν εξαιρέσουμε τους χαιρέκακους, όλοι εύχονται να τελεσφορήσουν.
Η αγορά έχει στεγνώσει. Μετά τα Χριστούγεννα, νέκρα. Μετά τις εκλογές άκρα του τάφου ακινησία. Ο γέροντας έξω απ’ το φαρμακείο μετράει κέρματα, δεν βγαίνει. Κι άλλον μήνα απλήρωτος ο «αποκάτω», στον δεύτερο όροφο. Οι άνθρωποι που προς στιγμήν αναθάρρησαν, πάλι, πολλοί απ’ αυτούς, αγέλαστοι κυκλοφορούν στους δρόμους κι ορισμένοι με το ζωνάρι τους λυμένο για καβγά. Μια δυσφορία έχει κατακαθίσει στον χειμωνιάτικο ουρανό πάνω απ’ την πόλη, μια δυσθυμία κολλάει πάνω μας, σαν όπως η καπνιά στις μπουγάδες. Και τα παγανά να μας περιπαίζουν· να βγαίνουν τις νύχτες και να σπάνε τα αγάλματα. Και να μαυρίζουν τα ανυπεράσπιστα πρόσωπα των μαρμαρωμένων ποιητών. Εξ όνυχος
τον λέοντα. Της γενικής μαυρίλας και κυρίως εκείνης που με τις μεγάλες φωνές της προπαγάνδας σκεπάζει την επικράτεια. Δεμένον θέλουν τον κ. Τσίπρα, στο έλεος της κυρίας Μέρκελ. ΔΟΛ και Σαμαράς, ΣΚΑΪ, Σταύρος Θεοδωράκης και λοιπές… αντιλαϊκιστικές δυνάμεις έχουν συγκροτήσει μια σκιώδη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», έτοιμη για την «επόμενη μέρα», αρκεί η μέρα αυτή να ’ναι αποφράς. Για να δικαιωθούν το e-mail Χαρδούβελη, το μνημόνιο και η υποτέλεια. Για να συνεχίσουν η Διαπλοκή και οι κρατικοδίαιτοι να κάνουν κουμάντο στις τύχες του λαού με τη συνήθη επιτυχία: την πείνα των παιδιών, τις αυτοκτονίες, την ανεργία και τη γενικευμένη φτώχεια. Ηρωδιάς
ο κ. Βορίδης και σαν τον κακό συμπέθερο απ’ το χωριό ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης να κάνει υποδείξεις στον ΣΥΡΙΖΑ πώς να κυβερνήσει και με ποιους, διεκδικώντας να συγκυβερνήσει ο ίδιος με τα λείψανα του κόμματος της Αριστεράς.
Η ανασύνταξη της κυβέρνησης επείγει. Είναι πολύ νωρίς για ανασχηματισμό, αλλά θα είναι πολύ αργά για ανασύνταξη, αν αυτή δεν συμβεί εδώ και τώρα. Η κυβέρνηση αυτή γνώριζε ότι αν ο λαός τής δώσει την εντολή θα αντιμετωπίσει δύο κυρίως προβλήματα: του χρόνου και των πόρων. Δεν φάνηκε επαρκώς προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο και τώρα καρκινοβατεί προσπαθώντας να σώσει ό,τι σώζεται και να αποφύγει τα χειρότερα. Εχει ως τώρα πετύχει να βγάλει στην άκρη το e-mail Χαρδούβελη και να αναβαθμίσει τις διαπραγματεύσεις απ’ το επίπεδο του εντολέα – εντολοδόχου, που ήταν πριν, σε επίπεδο ισότιμων εταίρων. Εκ των οποίων όμως ο ένας είναι ισχυρότερος και θέλει, επιβάλλοντας την ισχύ του, να συνεχίσει να αποκομίζει τα οφέλη που αποκόμιζε και πριν.
Οι «προτάσεις Βαρουφάκη» που προσπαθεί να διαπραγματευθεί η κυβέρνηση είναι ήδη στο μίνιμουμ των προεκλογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι (αντι)προτάσεις των Εταίρων παραμένουν οι ίδιες (περί ΕΝΦΙΑ, έκτακτων εισφορών, ιδιωτικοποιήσεων, ισοπέδωσης του ασφαλιστικού και άλλα). Αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα αντέξει τις πιέσεις και θα φθάσει σε έναν συμβιβασμό (ένα επιμέρους ΕΝΦΙΑ με την εξαίρεση των φτωχών κ.τ.λ.), θα έχει κερδίσει χρόνο έως τον Ιούνιο – στην καλή! Θα πρόκειται όμως (εκ νέου) για χρόνο δίχως πόρους.
Δίχως πόρους η παράταση της αιχμαλωσίας δεν θα της επιτρέψει να δημιουργήσει πόρους. Τους πόρους που χρειάζονται για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και την πραγματική επανεκκίνηση. Ο δεσμός είναι γόρδιος. Και η πρωτοβουλία που είχε η κυβέρνηση αμέσως μετά τις εκλογές, όταν θα μπορούσε να έχει εμφανισθεί με ριζοσπαστικά νομοσχέδια έτοιμα από καιρό, αντιστρέφεται τώρα σε έναν πόλεμο φθοράς, που οι Επικυρίαρχοι έχουν τους πόρους και τον χρόνο να ασκήσουν.
Οταν καταφέρουν, αν το καταφέρουν, να αποξενώσουν τον λαό απ’ την κυβέρνηση, τότε το παιχνίδι θα έχει χαθεί και για την κυβέρνηση και για τον λαό. Οσον λοιπόν ο λαός εξακολουθεί, έστω κι ένα μέρος του με πικρία, να υποστηρίζει την κυβέρνηση, η κυβέρνηση πρέπει να αναθερμάνει τη σχέση της μαζί του. Με κάθε ειλικρίνεια. Με άμεση καταστροφή των νεοπελατειακών φαινομένων που πάνε να εμφανισθούν στη διοίκηση και με πλήρη αποκάθαρση από κάθε παλαιοκομματική παθολογία που επανεμφανίζεται. Ούτε η σύγκρουση με τη Διαπλοκή μπορεί να αναβάλλεται για τον Μάιο ή όποια άλλη ημερομηνία των ανύπαρκτων ελληνικών καλενδών, ούτε να έρχονται στη Βουλή νομοσχέδια γεμάτα προχειρότητες. Οποιος δεν μπορεί απ’ το κυβερνητικό σχήμα (ή δεν κάνει για αυτό) να πάει σπίτι του. Δεν θα κάνει κακή εντύπωση στον λαό αν η κυβέρνηση, πρωτόπειρη άλλωστε και άμαθη, παραδεχθεί ορισμένες λάθος επιλογές. Αντιθέτως, έτσι η κυβέρνηση θα αποδείξει, και θα το αποδείξει εγκαίρως, ότι είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ο οποίος τεστάρει πρώτα απ’ όλα τον εαυτόν του.
Δυνατός είναι όποιος δεν αφήνει να τον καταβάλλουν οι αδυναμίες του.
