Ο Γιώργος Κωνσταντίνου δεν φοβήθηκε να μιλήσει για την μάχη του με τον εθισμό του στον τζόγο. Ο αγαπημένος ηθοποιός στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Showtime», εξομολογήθηκε για πρώτη φορά τα εφιαλτικά βράδια που πέρασε εξαιτίας του καταστροφικού εθισμού του, όπως τον περιγράφει. Τη Δευτέρα 8 Μαρτίου, στις 23:30, ο Νίκος Χατζηνικολάου θα υποδεχθεί στο «Ενώπιος Ενωπίω» τονΓιώργο Κωνσταντίνου. Ο κορυφαίος ηθοποιός θα μιλήσει για την πρώτη του επαφή με το θεατρικό σανίδι. Τι λέει για το μικρόβιο της τέχνης, για τον Αντωνάκη και την κυρία Κοκοβίκου; Πόσο τον επηρέασε η μητέρα του στην καριέρα του και ποιες είναι οι μνήμες του από τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής; Μια συνέντευξη καρδιάς, που σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον.
“Πιστεύω ότι ο τζόγος, μαζί με το μίσος του πολέμου, είναι τα αγαπημένα, τα απόλυτα παιχνίδια του κακού”
«Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια. Και, τελικά, μου έγινε ένα καταστροφικό πάθος που δεν μπόρεσα να ελέγξω. Δεν ήμουνα από τους τυχερούς παίκτες. Και ποιος είναι άλλωστε; Δεν πιστεύω ότι μένει κανείς τυχερός για πολύ. Εξ ου και το ρητό “Πας παίζων, χάνει”» περιγράφει στο βιβλίο.
«Ωστόσο, εγώ παραήμουν άτυχος. Στα παιχνίδια της πόκας, από τα επτά άτομα που παίζαμε συνήθως εκείνος που έφευγε σχεδόν πάντα πρώτος από το τραπέζι ήμουν εγώ. Αργότερα, όταν το καζίνο μπήκε στην ζωή μου, άρχισαν να συμβαίνουν κάποια γεγονότα που με έκαναν να ψάξω, να μελετήσω την απαρχή της εξάρτησης και την παράλληλη πορεία της ζωής μου με τον τζόγο» προσθέτει.
«Είχα κάνει μια θεατρική παράσταση που με κατέστρεψε. Αναγκάστηκα να χρεωθώ σε τοκογλύφους. Προσπάθησα να ρεφάρω με δύο επόμενες δουλειές, αλλά και αυτές ήταν καταστροφικές. Φαινόμουν τελειωμένος. Όμως, ήμουνα και πολύ νέος ακόμα για να πέσει ο τίτλος “Τέλος”».
«Έπειτα δεν θα είχε γούστο γι’ αυτόν που σκάρωνε το παιχνίδι να το τελειώσει στα γρήγορα. Είχα πολλά χρόνια μπροστά μου για να βασανιστώ, έτσι που να το κάνει απόλυτη ευχαρίστηση. Για ποιον μιλάω; Πιστεύω στην ύπαρξη του καλού και του κακού πνεύματος. Αλίμονο. Πιστεύω στον Θεό, με λίγα λόγια. Και πιστεύω ότι ο τζόγος, μαζί με το μίσος του πολέμου, είναι τα αγαπημένα, τα απόλυτα παιχνίδια του κακού».
