Της Μαρίας Σταματοπούλου, συμβούλου πολιτικής επικοινωνίας
Οι άγριες και πρωτόγνωρες συνθήκες τις οποίες καλείται το τελευταίο διάστημα ολόκληρη η ανθρωπότητα να διαχειριστεί, εγείρει μεταξύ άλλων ζητήματα και ερωτήματα κοινωνικών εμφυλίων πολέμων. Πολέμων που ίσως να είναι και χειρότεροι από τους ένοπλους, πολέμων χωρίς ορατούς εχθρούς, πολέμων χωρίς σαφείς απώλειες.
Ο υβριδικός, κατά την ορολογία των διεθνών σχέσεων, πόλεμος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον πλανήτη, με ανεξάντλητες επιπτώσεις και συνέπειες για όλα τα πολιτισμικά σύνολα, για όλα τα οικονομικά μοντέλα και για όλα τα κοινωνικά στρώματα, χαρακτηρίζεται όχι μόνο από αβεβαιότητα και άγχος αλλά και από στοιχεία εμφυλίου διχασμού ή αλλιώς της λεγόμενης κοινωνικής οικονομικής και πολιτικής πόλωσης.
Γιατί να κλείσει το δικό μου μαγαζί? Γιατί να είναι πληττόμενοι αυτοί οι ΚΑΔ? Γιατί να μην μπούνε και άλλα επαγγέλματα? Γιατί εξαιρείται ο άλλος και όχι εγώ? Γιατί να είναι κλειστή η εστίαση και ανοιχτά τα ξενοδοχεία?
Πρόκειται για μία σειρά από ζητήματα που ανακύπτουν, αναδεικνύοντας για ακόμα μία φορά τον δίπολο χαρακτήρα που κατακλύζει κατά κύριο λόγο και παραδοσιακά την ελληνική κοινωνία.
Ενώ κάποιος ενδεχομένως να περίμενε πως οι συνθήκες αυτές της οικονομικής δυσλειτουργίας και του εγκλεισμού, που ισχύουν για όλους, θα αποτελούσαν μέσο κοινωνικής και ανθρωπιστικής ενοποίησης, φαίνονται ως διχαστικές και διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή.
Σε παράλληλη δράση, το πολιτικό σύστημα έρχεται με την σειρά του να ενισχύσει την δυσάρεστη αυτή εικόνα, κυρίως λόγω της ανάδειξης μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων από «λειψούς» εκφραστές γαριασμένων πολιτικών ιδεολογιών.
Βλέπουμε την συζήτηση να τοποθετείται σε λάθος βάσεις από υποστηρικτές μη εμπεριστατωμένων τοποθετήσεων, σημαιοφόρους πολιτικών αοριστιών και επικίνδυνων αμφισβητών των επιστημονικών δεδομένων.
Δεν νοείται την στιγμή που μιλάμε για εκατόμβες νεκρών, να στεκόμαστε, και εμείς ως πολίτες αλλά και το πολιτικό σύστημα εν συνόλω, σε προσωποπαγείς και κατώτερες των περιστάσεων τοποθετήσεις.
Σε μία απόλυτα κρίσιμη στιγμή που η πολιτεία καλείται να λάβει σκληρά μέτρα και να επιδείξει τάχιστα αντανακλαστικά, σε συνδυασμό με συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό να υπάρχουν φαινόμενα άσκησης κατωτέρου επιπέδου κριτικής.
Είναι λυπηρό και σε ορισμένες περιπτώσεις εξοργιστικό να διαπιστώνουμε την κοινωνικο – πολιτική αυτή κατάπτωση, και μάλιστα την στιγμή που οι συνθήκες απαιτούν μια πιο ολιστική προσέγγιση, μια προσέγγιση συμπόρευσης με τις αποφάσεις της πολιτείας.
Και με τον όρο συμπόρευση (συν+πορεύομαι), δεν γίνεται αναφορά στην άκριτη σύνταξη (συν+τάσσομαι) ή την συμφωνία (συν+φωνή) όλων με αυτές, αλλά στον κοινό βηματισμό, την κοινή πορεία όλων προς την ίδια κατεύθυνση.
Την κατεύθυνση εξόδου από το υγειονομικό και οικονομικό αυτό τούνελ, του οποίου το τέλος και τα χιλιόμετρα κανείς μας δεν μπορεί δυστυχώς να μετρήσει.
Θα ήταν ιδιαίτερα ελπιδοφόρο, να ξεκινήσουμε να εντοπίζουμε και να εκφράζουμε ενοποιητικές δυνάμεις, δυνάμεις που θα συμβάλουν στην έξοδο μας από αυτό το τέλμα και στην γενικότερη κοινωνική «αυτοβελτίωσή» μας.
Γιατί ίσως αυτό που τελικά αναδεικνύεται ως η κοιτίδα του προβλήματος, δεν είναι το εμβόλιο για τον κορονοϊό, αλλά το εμβόλιο για τον ιό του διχασμού.
