Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 18 Οκτωβρίου 1918 στη συνοικία Χαλέπα των Χανίων Κρήτης. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη, μιας οικογένειας με μακρά πολιτική παράδοση.
Ο παππούς του, Κωστής Μητσοτάκης (1845-1898), γαμπρός του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε ιδρυτής του “Κόμματος των Ξυπολήτων”, το οποίο αργότερα παρέλαβε από αυτόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και μετονόμασε σε “Κόμμα των Φιλελευθέρων”.
Ο γερο-Κωστής Μητσοτάκης, σύζυγος της Κατίγκως (το γένος Βενιζέλου), υπήρξε από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της εποχής και επί μια περίπου τριακονταετία είχε ηγετικό ρόλο σε όλους τους πολιτικούς και ένοπλους αγώνες της Κρήτης. Μετά το θάνατό του, το 1898, η ελληνική κυβέρνηση τον τίμησε, ψηφίζοντας στη Βουλή νόμο για την απονομή τιμητικής σύνταξης στη χήρα και τα ορφανά παιδιά του. Ο πατέρας του, Κυριάκος Μητσοτάκης (1883-1944), το 1905 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της συνελεύσεως του Κινήματος του Θερίσσου και από το 1915 έως 1920 διετέλεσε βουλευτής Χανίων.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο σπίτι της οικογένειας Μητσοτάκη όπου και φιλοξενήθηκε από τον Απρίλιο του 1927 ως την άνοιξη του 1928.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σπούδασε Νομικά και Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου απεφοίτησε με άριστα λίγο πριν από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το 1940. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε τα έξοδα των σπουδών του.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τo 1953 παντρεύτηκε την Μαρίκα Γιαννούκου με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά: την Ντόρα, την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα και τον Κυριάκο.
Η κήρυξη του πολέμου βρήκε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην σχολή εφέδρων αξιωματικών Σύρου, απ’ όπου και τοποθετήθηκε στη Μακεδονία, στο μετέπειτα γερμανικό μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του μετώπου κατέβηκε στην Αθήνα και από εκεί μετέβη στην Κρήτη το 1942, όπου έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Ναζί ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης (ΕΟΚ) και της Εθνικής Οργάνωσης Πληροφοριών και Δολιοφθοράς (ΕΟΠΔ) που αρχικά αποτέλεσε το στρατιωτικό σκέλος της Ανώτατης Επιτροπής Αγώνος Κρήτης (ΑΕΑΚ).
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνεργάστηκε στενά με τις συμμαχικές ομάδες (κυρίως βρετανικές), οι οποίες δρούσαν στο νησί κατά των Γερμανών. Για τη δράση του αυτή, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές από τους Γερμανούς. Την πρώτη φορά πήρε χάρη με την ευκαιρία της εθνικής επετείου της 25 Μαρτίου 1944 και απελευθερώθηκε μαζί με άλλους εκατό περίπου συγκρατούμενούς του.
Την 31η Μαρτίου 1945, αντηλλάγη για δεύτερη φορά, μαζί με 9 συντρόφους του, με τριπλάσιους γερμανούς αιχμαλώτους, λίγο πριν από την παράδοση των Γερμανών στα Χανιά. Η ανταλλαγή Ελλήνων πολιτών με Γερμανούς στρατιωτικούς, υπήρξε μοναδική στην ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου και χρειάστηκε να εγκριθεί από την ανώτατη συμμαχική και γερμανική ηγεσία. Επίσης, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη από την πλευρά των Ελλήνων και τον ταγματάρχη Denis Ciclitira από την πλευρά των Άγγλων, έγινε η μυστική παράδοση του τελευταίου Γερμανού Στρατηγού Benthag στο σπίτι του Ελευθερίου Βενιζέλου στα Χανιά, στις αρχές Μαΐου του 1945 προκειμένου να δρομολογηθεί η επίσημη παράδοση στο Ηράκλειο λίγους μήνες αργότερα.
Ως στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανέλαβε σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της συνεννόησης των αντιστασιακών οργανώσεων, της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης (ΕΟΚ) και του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), για την αποφυγή του εμφυλίου πολέμου. Κάτι που τελικά επετεύχθη για το διάστημα εκείνο μόνο στην Κρήτη.
Στις 22 Νοεμβρίου 1945, ο Βρετανός Συνταγματάρχης Ντόλμπι, της Μονάδας 133 από το αρχηγείο της Μέσης Ανατολής, πρότεινε την παρασημοφόρηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από τις Βρετανικές Αρχές για διακεκριμένες υπηρεσίες καθώς και την απονομή σ’ αυτόν, παράσημου ανδρείας. Για τους ίδιους λόγους έχει τιμηθεί και από τις Ελληνικές Αρχές. Η είσοδος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην πολιτική ήταν αναπόφευκτη διότι είχε αποκτήσει αναγνώριση και κύρος λόγω της συμμετοχής του στην εθνική αντίσταση. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, με την Εθνική Πολιτική Ένωση. Σε ηλικία 28 ετών ήταν ο νεώτερος βουλευτής της πρώτης μεταπολεμικής Βουλής, όπου με την πρώτη του κοινοβουλευτική ομιλία, πήρε θέση υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας σε συζήτηση που είχε ως θέμα την πρόταση ψηφίσματος “περί προκηρύξεως δημοψηφίσματος προς επάνοδον του Βασιλέως Γεωργίου Β”.
Στη μεγάλη κρίση ηγεσίας του Κόμματος των Φιλελευθέρων το 1958, σε ηλικία 40 ετών, έθεσε υποψηφιότητα για την αρχηγία της παρατάξεως και ψηφίστηκε από το 1/3 των βουλευτών του κόμματος (έλαβε 95 ψήφους). Στη συνέχεια, το 1960 πρωταγωνίστησε στην “Ομάδα των 10” (Κ. Μητσοτάκης, Γ, Μαύρος, Γ. Νόβας, Στ. Αλλαμανής, Ι. Τούμπας, Φ. Ζαΐμης, Π. Παπαληγούρας, Ι. Ζίγδης, Γ. Μπακατσέλος και Γ. Ράλλης) και στη συνέχεια, συμμετείχε στο νέο κεντρώο πολιτικό σχηματισμό με την ονομασία “Δημοκρατικό Κέντρο – Αγροτική Φιλελεύθερη Ένωση” που ιδρύθηκε στις 11/2/1961. Σημαντική υπήρξε η συμβολή του στη προσπάθεια συνενώσεως των κεντρώων δυνάμεων και τη δημιουργία της Ενώσεως Κέντρου στις 19/9/1961, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου μετά το θάνατο του Γεωργίου Καρτάλη. Υπήρξε βασικό στέλεχος της Ενώσεως Κέντρου και πρωταγωνιστής του “Ανένδοτου Αγώνα”. Διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στις Κυβερνήσεις της Ενώσεως Κέντρου το Νοέμβριο 1963 και Φεβρουάριο 1964.
Το βράδυ του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνελήφθη μεταξύ των πρώτων και μετεφέρθη με άλλους πολιτικούς ηγέτες στο Κέντρο Τεθωρακισμένων στο Γουδί. Από εκεί, οδηγήθηκε την επομένη στο Πικέρμι και στη συνέχεια ετέθη για έξι μήνες υπό κατ’ οίκον περιορισμό.
Ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος που πρότεινε σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με δήλωσή του για το “δημοψήφισμα” της χούντας το 1968. Με αφορμή τη δήλωση αυτή αναγκάστηκε να διαφύγει στο εξωτερικό.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνεργάστηκε στο εξωτερικό με όλες τις αντιστασιακές δυνάμεις και ιδιαίτερα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Παρίσι. Με την άρση του Στρατιωτικού Νόμου, τον Οκτώβριο του 1973, επέστρεψε στην Ελλάδα όπου φυλακίστηκε ξανά, από το καθεστώς Ιωαννίδη στις φυλακές Χανίων τον Ιούλιο του 1974. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και η επιστροφή του Καραμανλή στην Ελλάδα τον βρήκαν ξανά στη φυλακή. Επειδή δεν περιελήφθη στους συνδυασμούς της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 1974 έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής στον νομό Χανίων και παρά το μεγάλο αριθμό ψήφων που έλαβε, δεν εξελέγη λόγω του εκλογικού συστήματος.
Στη συνέχεια, στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 προχώρησε στην ίδρυση του Κόμματος Νεοφιλελευθέρων.
Το «ΚΟΜΜΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ» με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, συμμετείχε στις πρόωρες εκλογές που διεξήχθησαν το Νοέμβριο του 1977 κερδίζοντας δύο βουλευτικές έδρες, με τον ίδιο και τον Παύλο Βαρδινογιάννη.
Τον Μάιο του 1978 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξήγγειλε την πολιτική της διεύρυνσης του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρο.
Προεκλογική ομιλία Κ. Μητσοτάκη στην πλατεία της Αγοράς στα Χανιά ως αρχηγός του Κόμματος των Νεοφιλελευθέρων, 1977
Ορκωμοσία Κ. Μητσοτάκη ως υπουργού Συντονισμού στην κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, 10/5/1978
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία και ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού στην κρίσιμη τριετία πριν από την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
Στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη, που σχηματίστηκε τον Μάιο του 1980, ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών έως τις εκλογές του 1981. Ως υπουργός Εξωτερικών άρχισε διάλογο με την Τουρκία, επισκέφθηκε την Άγκυρα και αναθέρμανε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Επίσης, δημιούργησε σχέσεις καλής γειτονίας και συνεργασίας με τις χώρες της Βαλκανικής και ανέπτυξε της σχέσεις της Ελλάδας με τον Αραβικό κόσμο όχι μόνο στο πολιτικό τομέα, αλλά και στον τομέα του εμπορίου, της οικονομίας και του πολιτισμού. Παράλληλα πέτυχε την επανένταξη της Ελλάδος στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο είχε η χώρα αποχωρήσει το 1974 μετά την τουρκική εισβολή στη Κύπρο. Από τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι τον Αύγουστο του 1984 διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στις 31 Αυγούστου 1984 ανακοινώνει την υποψηφιότητά του για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, μετά τη δήλωση παραίτησης του Ευάγγελου Αβέρωφ στις 29 Αυγούστου 1984. Την 1η Σεπτεμβρίου 1984 εξελέγη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας πρόεδρος του κόμματος με μεγάλη πλειοψηφία. Συγκεκριμένα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έλαβε 70 ψήφους υπέρ, έναντι 41 ψήφων που έλαβε ο έτερος διεκδικητής της ηγεσίας, Κωστής Στεφανόπουλος.
Παράλληλα, με την οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προχωρά στη διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογικό-πολιτικής πλατφόρμας η οποία, εμπνέεται από τις αρχές του φιλελευθερισμού. Η Νέα Δημοκρατία αποκτά μια συγκεκριμένη και ξεκάθαρη, πολιτική και οικονομική πρόταση, για τη διακυβέρνηση της χώρας. Στην πρόταση αυτή, γίνονταν σαφείς αναφορές για τη μείωση του κράτους, τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, την εμπέδωση της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας στη δημόσια διοίκηση, την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών καθώς επίσης, τη σταθεροποίηση και τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας μέσω της απελευθέρωσης της αγοράς και την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Οικογενειακή φωτογραφία στην οικία Κ. Μητσοτάκη στο Ακρωτήρι Χανίων, 1989
Υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία συμμετείχε στις εθνικές εκλογές της 2ας Ιουνίου 1985 συγκεντρώνοντας ποσοστό 40,84% έναντι 45,85% του ΠΑ.ΣΟ.Κ, αυξάνοντας τα ποσοστά της από τις εκλογές του 1981 κατά 5 εκατοστιαίες μονάδες (5%).
Μετά τις εκλογές και την αμφισβήτησή του από τον Κωστή Στεφανόπουλο, ο Μητσοτάκης παραιτήθηκε και ζήτησε και πέτυχε την επανεκλογή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας την 29η Αυγούστου 1985.
Ο Κ. Μητσοτάκης σε προεκλογική ομιλία στην Κύμη Ευβοίας, 28/5/1989
Περιοδεία Κ. Μητσοτάκη στην Ήπειρο, 1989
Στις 19 Μαΐου 1986, το Βρετανικό Κοινοβούλιο τίμησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για την αντιστασιακή του δράση κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Στις εκλογές του Ιουνίου του 1989 η Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του εξελέγη πρώτο κόμμα με ποσοστό 44,2%, χωρίς όμως να επιτύχει αυτοδυναμία λόγω του εκλογικού νόμου τον οποίο είχε αλλάξει η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ τις παραμονές των εκλογών.
Στις 2 Ιουλίου 1989 σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον βουλευτή Α’ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας Τζαννή Τζαννετάκη, και στην οποία για πρώτη φορά στη μεταπολεμική πολιτική ιστορία της Ελλάδας συμμετείχαν ως υπουργοί και στελέχη από το χώρο της Αριστεράς. Με την κυβέρνηση αυτή, τόσο με το σχηματισμό της όσο και με τα νομοθετήματά της, ετέθη οριστικό τέλος στις διχαστικές συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και γίνεται πραγματικότητα η “εθνική συμφιλίωση”. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε σταθμό στην νεότερη ελληνική πολιτική ιστορία.
Την 26η Σεπτεμβρίου 1989 δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση “17Νοέμβρη” ο γαμπρός και στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Παύλος Μπακογιάννης ο οποίος, είχε διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Προεκλογική περιοδεία Π. Μπακογιάννη στην Ευρυτανία, 26-28/5/1989
Κηδεία Π. Μπακογιάννη, 29/9/1989
Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία αύξησε το ποσοστό της σε 46,2% χωρίς να πετύχει και πάλι αυτοδύναμη πλειοψηφία, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση με τη συμμετοχή των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου), υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα. Μετά από τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, στις εκλογές της 8ης Απριλίου του 1990, η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 46,88% σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ορκίζεται Πρωθυπουργός την 11η Απριλίου του 1990.
Οι εργασίες της νέας Βουλής ξεκίνησαν το Σάββατο 21 Απριλίου 1990 με την ορκωμοσία των βουλευτών. Στις 22 Απριλίου 1990, η Βουλή ανέδειξε με τη δεύτερη ψηφοφορία ως πρόεδρο του Σώματος τον Αθανάσιο Τσαλδάρη, βουλευτή επικρατείας της ΝΔ, με 151 ψήφους, έναντι 126 ψήφων που είχε συγκεντρώσει ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, και 22 άκυρων ψηφοδελτίων.
Πρώτη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, 11/4/1990
Ορκωμοσία της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, 11/4/1990
Παράλληλα, μπήκαν σε τροχιά υλοποίησης μεγάλα έργα υποδομής, άρχισε να αποδίδει το άνοιγμα των αγορών π.χ. στον τραπεζικό τομέα, και υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από διεθνείς επενδυτές για να επενδύσουν στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό, σημείωσε μοναδική επιτυχία ο διαγωνισμός για την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών.
Ομιλία του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στα εγκαίνια της 55ης ΔΕΘ, 8/9/1990
Ομιλία του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια τελετής θεμελίωσης δημόσιου έργου στη Θεσσαλονίκη, 16/11/1991
Στους τρεις πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επισκέφτηκε δέκα ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και έκανε την πρώτη μετά από 27 χρόνια, επίσκεψη Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.
Στο ίδιο πλαίσιο, έκλεισε την επί δεκαετίες θεμελιώδη εκκρεμότητα της αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ, αναπτύσσοντας παράλληλα, διπλωματικές σχέσεις με την PLO και τους Παλαιστίνιους.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανετράπη τον Σεπτέμβριο του 1993 με πρωτοβουλία του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος επικαλέστηκε τους “κινδύνους από την πιθανολογούμενη συμφωνία για την ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) και την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ”.
Για την ανατροπή της, ο Κ. Μητσοτάκης κατήγγειλε οικονομικά συμφέροντα στα οποία έδωσε την ονομασία “διαπλεκόμενα συμφέροντα”. Συγκεκριμένα, μετά την απώλεια της δεδηλωμένης των 151 βουλευτών, που επήλθε με την αποχώρηση από την ΚΟ της ΝΔ του βουλευτή Κιλκίς, Γιώργου Συμπιλίδη, στις 9 Σεπτεμβρίου 1993, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επισκέφθηκε τον ΠτΔ, στον οποίο εισηγήθηκε τη διάλυση της Βουλής πράγμα που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδέχτηκε, ώστε να προκηρυχθούν εκλογές για την 10η Οκτωβρίου 1993.
Μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παρέμεινε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έως τις 14 Οκτωβρίου του 1993 όπου παραιτήθηκε, ανοίγοντας τον δρόμο για την διαδοχή του.
Η παραίτηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, άνοιξε το δρόμο για την εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης νέου αρχηγού στο κόμμα κατά την οποία πρόεδρος εξελέγη ο Μιλτιάδης Έβερτ. Στη συνέχεια, έπειτα από πρόταση του Κώστα Πυλαρινού ο Μιλτιάδης Έβερτ ζήτησε από τους εκλέκτορες την ανακήρυξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως επιτίμου προέδρου του κόμματος.
Πέθανε στις 29 Μαΐου 2017.
Πηγή πληροφοριών και φωτογραφίων: Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
Βασιλιάς Κάρολος: Επιστρέφει στα καθήκοντά του την ερχόμενη Τρίτη – Τι λένε οι γιατροί για την υγεία του
Ποιοι δεν πρέπει να τρώνε φασόλια
