Γλώσσα του σώματος: Μυστικά για να γίνεσαι συμπαθής στους άλλους

Γλώσσα του σώματος: Μυστικά για να γίνεσαι συμπαθής στους άλλους

Το χαμόγελο πιθανόν είναι ο πιο σημαντικός τρόπος με τον οποίο μπορείτε να δείξετε το ενδιαφέρον σας και να κάνετε τους άλλους να σας το ανταποδώσουν. Χρειάζονται εβδομήντα δυο μύες για να πάρετε θλιμμένη έκφραση, ενώ μόνο είκοσι τρεις για να χαμογελάσετε — και το χαμόγελο έχει πολύ πιο ευχάριστα αποτελέσματα. Ένα χαμόγελο στέλνει θετικά μηνύματα, όπως «Μου αρέσεις», «Χαίρομαι να είμαι μαζί σου» και «Μπορείς να αισθάνεσαι άνετα μαζί μου». Μιας και οι άλλοι δεν μπορούν να δουν τι σκέφτεστε, αν δε χαμογελάσετε, είναι πιθανότατο να νομίσουν ότι δεν ενδιαφέρεστε για κείνους ή ότι γενικά είστε ψυχροί ή ακατάδεκτοι. Υπάρχουν όμως και άλλες τεχνικές πέρα από το χαμόγελο που μπορούν πραγματικά να σας βοηθήσουν να κερδίζετε τους ανθρώπους και να γίνεστε συμπαθείς. Ας ανακαλύψουμε τα μυστικά αυτά της γλώσσας του σώματος μέσα από την μελέτη του συγγραφέα- ψυχοθεραπευτή Άλαν Γκάρνερ.

Επιστημονική επιμέλεια κειμένου, Ψυχίατρος Ψυχοθεραπευτής Δρ Γρηγόρης Σίμος.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιτάξατε πώς είναι το χαμόγελό σας; Ελάχιστοι άνθρωποι χαμογελούν στον καθρέφτη και συνεπώς δε γνωρίζουν πως αυτό που οι ίδιοι θεωρούν χαμόγελο δεν εκλαμβάνεται καθόλου σαν χαμόγελο και από τους άλλους.

Ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό το πρόβλημα για έναν προσωπικό μου λόγο. Συνήθιζα να τριγυρνώ στο πανεπιστήμιο με ένα χαμόγελο που το ονόμαζα «χαμόγελο συντηρητικού ενδιαφέροντος». Σκόπευε να δείξει στους άλλους πως ήμουν φιλικός, αλλά πως δεν είχα απεγνωσμένη ανάγκη να τους γνωρίσω. Το χαμόγελό μου δε μου έφερε ποτέ θετικές αντιδράσεις και έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ήμουν πολύ εμφανίσιμος και ότι το πανεπιστήμιο ήταν το λιγότερο φιλικό μέρος στον κόσμο. Μετά από λίγο καιρό σχεδόν παραιτήθηκα εντελώς από κάθε προσπάθεια να ξαναχαμογελάσω εκεί μέσα.

Μια μέρα, σε μια καφετέρια όπου σύχναζα στο Λουντ της Σουηδίας, μια σερβιτόρα που μου άρεσε κάθισε δίπλα μου και με ρώτησε γιατί την κοιτούσα πάντα με τόσο λυπημένη έκφραση. Αμήχανος, χαριτολόγησα λέγοντας πως ήμουν μαθητής του Κάφκα και του Γούντυ Άλεν όμως εκείνο το απόγευμα μια γρήγορη ματιά στον καθρέφτη επιβεβαίωσε αυτό που μου είχε πει. Τα χείλη μου δεν ήταν σχεδόν καθόλου γυρισμένα προς τα πάνω και δε σχηματιζόταν καμιά ρυτίδα κάτω από τα μάτια μου — και αυτή ακριβώς η ρυτίδα είναι που δίνει ζεστασιά σε ένα χαμόγελο. Το «χαμόγελο συντηρητικού ενδιαφέροντος» σίγουρα μου έδινε ένα καταθλιπτικό ύφος! Δίκαια με είχε αγνοήσει όλος εκείνος ο κόσμος! Νόμισαν πως εγώ δεν ενδιαφερόμουν για κείνους, έτσι φυσικά συνέχιζαν το δρόμο τους. Κι εγώ είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εκείνοι δεν ενδιαφέρονταν για μένα και άρχισα να κάνω κι εγώ το ίδιο.

Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr

Μοιράσου το:

σχολίασε κι εσύ