Τύψεις και ενοχές-Μα γιατί συνέχεια νιώθω ότι φταίω;
Ποια είναι η λειτουργία της ενοχής; Συγγραφείς, διανοούμενοι, ψυχολόγοι και φιλόσοφοι έχουν καταπιαστεί κατά καιρούς μ’ αυτό το ερώτημα. Ποια είναι η βάση της ενοχής; Μήπως προέρχεται από την έννοια του «προπατορικού αμαρτήματος»; Ή μήπως από τις οιδιπόδειες αιμομικτικές φαντασιώσεις και τα ταμπού για τα οποία μίλησε ο Φρόυντ. Πρόκειται για ένα αληθινό και χρήσιμο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης; Ή είναι ένα «άχρηστο συναίσθημα» χωρίς το οποίο θα ήμασταν πολύ καλύτερα, όπως πρότειναν διάφοροι σύγχρονοι ψυχολόγοι συγγραφείς;
Από τον ψυχοθεραπευτή Ντέιβιντ Μπερνς. Επιστημονική επιμέλεια κειμένου ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής Δρ Γρηγόρης Σίμος.
Όταν αναπτύχθηκαν τα μαθηματικά, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι μπορούσαν με ευκολία να λύσουν πολύπλοκα προβλήματα κίνησης και επιτάχυνσης, με τα οποία ήταν πολύ δύσκολο να καταπιαστεί κανείς αν χρησιμοποιούσε τις παλιότερες μεθόδους. Παρόμοια, η γνωστική θεωρία μάς πρόσφερε ένα είδος «συναισθηματικής σταθερός», δίνοντας λύση σε πολλά ακανθώδη φιλοσοφικά και ψυχολογικά ερωτήματα.
Ας δούμε όμως τι μπορούμε να μάθουμε από μια γνωστική προσέγγιση. Η ενοχή είναι το συναίσθημα που νιώθουμε όταν κάνουμε τις εξής σκέψεις:
1.Έκανα κάτι που δε θα ’πρεπε να κάνω (ή δεν κατάφερα να χάνω κάτι που θα ’πρεπε να κάνω), γιατί οι πράξεις μου δε συμβάδισαν με τα ηθικά μου κριτήρια και παραβίασαν την άποψή μου περί αδικίας.
2.Αυτή η «άσχημη συμπεριφορά» δείχνει ότι έχω άσχημο χαρακτήρα (ή ότι είμαι κακός, στριμμένος, ανήθικος, σκληρός κτλ.).
Οι τύψεις διαφέρουν από την ενοχή ως προς το ότι αυτές δεν υποδηλώνουν ότι εξαιτίας τμ συμπεριφοράς σας αυτής είστε κακοί ή ανήθικοι. Με λίγα λόγια, οι τύψεις ή η μεταμέλεια έχουν στόχο τη συμπεριφορά, ενώ η ενοχή τον «εαυτό».
Αν εκτός από την ενοχή νιώθετε και κατάθλιψη, ντροπή ή άγχος, κάνετε πιθανότατα μία από τις παρακάτω υποθέσεις:
Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr
