Όταν ο κ. Ν. Δήμου ομιλεί “εν δήμω”
Ο Δημήτρης Κ. Σέργιος γράφει για τον Νίκο Δήμου και την επανάσταση του 1821.
«Ο κ. Ν. Δήμου είναι, ως γνωστόν, ευφυής δημοσιοσχεσίτης διαφημιστής.
Τίποτε το επιλήψιμο βεβαίως. Όταν, όμως, δράττεται της επαγγελματικής του ευφυϊας για να απευθύνεται όχι μόνον στους πελάτες του ως πάροχος υπηρεσιών αλλά και “εν Ελλήνων Δήμω” ως ιστορικός διδάσκαλος των πολλών χωρίς να διαθέτει σχετικούς τίτλους (το κάνει αυτό συστηματικώς γιά χάρη δύο, περίπου, γενεών Ελλήνων – και βάλε….) το πράγμα λειτουργεί, φοβούμαι, όχι ακριβώς ως ιστορική παρέμβασις αλλά ως καραμπινάτη διαφήμισις “παρεχομένων υπηρεσιών”.
Από ιστοσελίδα, λοιπόν, ο κ. Δήμου, απευθυνόμενος εν “Ελλήνων Δήμω” την ίδια μέρα της φετινής επετείου της 25ης Μαρτίου, τάβαλε με τον …Θ. Κολοκοτρώνη και την από αυτόν άλωση της Τριπολιτσάς στις 23 Σεπτ. του 1821 (καταλυτική για τη πορεία της επανάστασης, ύστερα από εξουθενωτική εξάμηνη πολιορκία της πόλης). Τί τον τσίμπησε τον κ. Δήμου; Ότι (δεν είναι τούτο καθόλου άγνωστο!) “έγιναν σφαγές από τους πολιορκητές κατά την πολιορκία και την άλωση”.
Οποίος νεοευρωπαϊκός ανθρωπισμός ! Ότι έγιναν και πλήθος άλλων σφαγών κατά την επανάσταση δεν αναφέρει ο κ. Δήμου. Μία από αυτές, τη σφαγή των Ελλήνων από τους Τούρκους στη Χίο, την έκανε πίνακα ο Εζέν Βικτόρ Ντελακρουά. Πίνακα ο οποίος, από τη στιγμή που εξετέθη στο Παρισινό “Σαλόν” το 1824, μετέβαλε τη σφαγή εκείνη σε παγκόσμιο σύμβολο μαζικής τραγικότητος και δυστυχίας… Να μην το αναφέρουν και αυτό στα σχολεία, κε Δήμου, ως “εθνοκαπηλικό” και “υπερβολικό”;
Τέλος, ο κ. Δήμου τάβαλε και με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό. Διότι “είναι ψευδές ότι όρκισε τους αγωνιστές στο λάβαρο της Αγια-Λαύρας”. Εντάξει, κε Δήμου, τούτο να παραδεχτώ ότι δεν έγινε. Γιατί απαγορεύετε, όμως, αναδρομικά και στην “καλλιτεχνική άδεια” του Θεόδ. Βρυζάκη (Θήβα 1814- Μόναχο !878) που ήταν σύγχρονος προς την Επανάσταση, να φιλοτεχνήσει τον περίφημο πίνακα της θρυλούμενης ορκοδοσίας (φυλάσσεται στην Εθνική μας Πινακοθήκη,) αφού ο αείμνηστος ζωγράφος πήρε το θέμα του πίνακος από έτερο μεν γεγονός, απολύτως, δε, ιστορικό; Ποιό είναι αυτό;
Ο δεσπότης εκείνος πράγματι ευλόγησε Έλληνες πολιορκητές. Όχι βέβαια στην Αγ. Λαύρα, αλλά στα πρόθυρα του κάστρου της Πάτρας, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, ακριβώς έξω από το Ρωμαϊκό Ωδείο, όπου (…αντιγράφω ! ) “…ωμίλησε εις τους επαναστάτας και ευλόγησε τα όπλα τους, ενώ συνεχιζόταν η πολιορκία του φρουρίου…” (βλ. Β. Σφυρόερα, εις “Πάπ. -Λαρούς-Μπριτάνικα”, τ. 16, σελ. 439). Να είναι, λέτε, “ψεύτης” και ο Βρυζάκης επειδή αυτή την ευλογία την τοποθέτησε “καλλιτεχνική αδεία” στο γνωστό πίνακά του μπροστά απο το Ιερό Βήμα μιάς Μονής;».
