Θέλεις να βρεις τον έρωτα της ζωής σου;
Η νέα χρονιά είναι για αρκετούς ανθρώπους αφορμή για νέα ξεκινήματα σε διάφορες δραστηριότητες. Γιατί όχι για μια σχέση με το αντίθετο φύλο; Η αρχή είναι πολλές φορές δύσκολη αλλά μπορεί να είναι και το ήμισυ του παντός όπως λεν οι Κινέζοι.
Γράφει ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός.
Πριν ξεκινήσει κανείς να σκέφτεται τι θα αλλάξει πάνω του ας είναι λίγο επιεικής: Ας επιβεβαιώσει τι θα κρατήσει. Έτσι θα έχει μια βάση ως προς το ποιός είναι. Αυτό που είναι μπορεί να δημιουργήσει πραγματικές επιδιώξεις. Αλλιώς βαίνει προς ένα επικίνδυνο δρόμο αλλωτρίωσης.
Πρώτα σε ατομικό επίπεδο:
Περνάω καλά μόνος-μόνη μου;
Πόσο μπορώ να αντέξω τον εαυτό μου; Μπορώ να βρω κάτι να κάνω που να με διασκεδάζει ακόμα κι αν είμαι μόνος-μόνη μου;
Είναι σημαντικό να μπορούμε να προσφέρουμε διασκέδαση στον εαυτό μας χωρίς τη βοήθεια άλλου γιατί στη συνέχεια, ή όταν είμαστε με άλλους θα μεταδώσουμε αυτή την παιγνιώδη διάθεση ή θα την αναζωπυρώσουμε όταν πέσει κάπως το κέφι.
Έτσι παραδείγματος χάριν ατομικές δραστηριότητες όπως το διάβασμα, η μαγειρική, οι δουλειές του σπιτιού μπορούν να πάρουν τη μορφή χόμπυ ώστε να γίνονται μεν επειδή “πρέπει” αλλά να αποκτούν και μια διάσταση διασκέδασης: Το ότι πεινάμε δε σημαίνει ότι το φαγητό μας πρέπει να ‘ναι άνοστο. Ας διαβάζουμε παρέα με το ίντερνετ για να εμπλουτίζουμε το περιεχόμενο του αναγνώσματος. Για τη δουλειά κάποια πρωινά ας ξεκινήσουμε πιο νωρίς για να παρκάρουμε κάπου πιο μακρυά και να περπατήσουμε ακούγοντας μουσική που μας ξυπνάει. Να δούμε τον ήλιο να βγαίνει. Να σταματήσουμε ένα δευτερόλεπτο να κοιτάξουμε τους περαστικούς. Που πάνε όλοι; Δεν καταλαβαίνουμε τί συμβαίνει! Ευτυχώς έχουμε κάτι οικείο στ’αφτιά μας όπως η αγαπημένη μας μουσική. Ας το αποδεκτούμε. Η αποδοχή της μη κατανόησης παρέα με κάτι οικείο είναι μια βασική παιδική αρχή πάνω στην οποία μαζεύει κανείς κουράγιο για να ξεκινήσει ‘να μπαίνει στο παιχνίδι’. Να μαθαίνει ή/και να ερωτεύεται. Αρχικά τη ζωή, μετά τον έρωτα και στη συνέχεια ένα πρόσωπο.
Μετά σε διατομικό επίπεδο:
Οι νέες συνήθειες και ρόλοι είναι πάντα κάτι που βοηθά στο να κοιτάζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να αποκτούμε δεξιότητες ενώ παράλληλα να σταματούμε να έχουμε παράλογες απαιτήσεις από μας τους ίδιους. Παράδειγμα: Μια φορά την εβδομάδα παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια. Πόσο καλοί είμαστε στο να ακολουθούμε κανόνες; Πόσο αποδεχόμαστε την ήττα; Πόσο εύκολα βαριόμαστε; Το να παίζουμε το ρόλο του χαμένου είναι που δίνει την ευχαρίστηση στο ρόλο του νικητή. Αντέχουμε αυτό το ρόλο; Γιατί όσο αντέχει κανείς να είναι ηττημένος χωρίς να ταυτίζεται μ’αυτό τόσο μεγαλώνει το κίνητρό του για να κερδίσει στη συνέχεια. Πράγμα που επίσης αποτελεί χαρακτηριστικό παιχνίδι της ερωτικής σχέσης και διάθεσης. Και φυσικά η ‘ήττα’ μπορεί να πάρει διάφορες υποστάσεις: Ο λιγότερο καλός παίχτης, ο δούλος, ο φροντιστής. Πόσο μπορούμε να μπούμε πειστικά σ’αυτούς τους ρόλους; Τους έχουμε υποδυθεί στο παρελθόν επιτυχώς; Η μεγάλη πρόκληση και επιτυχία του Σούπερμαν δεν ήταν απλά τα υπεράνθρωπα κατορθώματά του αλλά ταυτόχρονα ότι περνιόταν για άνθρωπος. Έκανε ό,τι μπορούσε για να κρύψει τις υπερ-δυνάμεις του ανάμεσα στο σύνολο που ήθελε να ανήκει. Ο ανταγωνισμός είναι πάντα θεμιτός και νόστιμος όσο δημιουργεί συνθήκες για ‘δράση’ και ‘παιχνίδι’. Όχι όμως όταν ‘πάει να μας βάλει στη θέση μας, εκεί που αξίζουμε’. Τότε μόνο οι θεοί θέλουν να παίξουν μαζί μας.
Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr
