Πρέπει ή δεν πρέπει να συγχωρούμε;
Η συγχώρηση στον εχθρό δεν είναι μια ηττοπαθής ηθικοπλαστική προτροπή αλλά εργαλείο αυτοσυνειδησίας. Η αντιπαλότητα προς τον εχθρό προσφέρει τη δυνατότητα εναντιωματικής διαμόρφωσης της ταυτότητας. Επομένως ο εχθρός σε καθορίζει και κερδίζει σε ισχύ που εσύ του προσφέρεις.
Η συγχώρηση του εχθρού είναι η διακοπή του ετεροκαθορισμού και η ύπαρξη δίχως περιορισμούς. Η ενασχόληση με πραγματικούς ή φαντασιωτικούς εχθρούς σε προσωπικό επίπεδο προκαλεί μια εκδαπάνηση που αφαιρεί ενεργειακό δυναμικό από την προσωπική πρόοδο.
Η συγχώρηση του εχθρού παριστά την δυνατότητα συν-χώρησης των αρνητικών στοιχείων του εαυτού. Δηλαδή την κατανόηση και την αξιοποίηση τους μέσω του μεταβολισμού τους με την απελευθερωτική διεργασία της άσκησης. Τελικά η διεργασία αυτή επιτρέπει να σταματήσει ο φαύλος κύκλος των δυσλειτουργικών προτύπων συμπεριφοράς.
Ζητώ συγχώρηση από εκείνον που με έβλαψε. Μια συνειδητοποιημένη αντίληψη των ανθρωπίνων σχέσεων δεν καταγράφει ατομικές στάσεις αλλά διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις. Στα πλαίσια αυτά ένας διαφοροποιημένος άνθρωπος που έχει επεξεργαστεί τα βιώματά του, τις σχέσεις του και τα συναισθήματά του γνωρίζει ότι για πάρα πολλές από τις αδικίες, προσβολές και βλάβες που έχει δεχθεί από άλλους, ευθύνεται και ο ίδιος όχι γιατί αναγκαστικά τις προκάλεσε αλλά γιατί θα μπορούσε να τις αποφύγει…
Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr
