Το παράπονο του Ψωμιάδη
Μετά τη Δοξολογία στον Ι.Ν. του Πολιούχου Αγίου Δημητρίου, όπου επικράτησαν πρωτοφανή αστυνομικά μέτρα, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης είναι ντροπή οι απλοί πολίτες, οι χριστιανοί, να αντιμετωπίζονται ως υπόδουλοι, περιορισμένοι μακριά και πίσω από κάγκελα. Η θλιβερή αυτή εικόνα που είδαμε σήμερα στον Άγιο Δημήτριο, δεν ταιριάζει ούτε στην τριπλή εθνική και θρησκευτική γιορτή, ούτε στη Δημοκρατία μας. Δημοκρατία με αποκλεισμούς δε νοείται. Ως αιρετός Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας λυπάμαι και ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού στο λαό της πόλης μας, θα παρακολουθήσω πλέον τις εκδηλώσεις του τριημέρου –και ιδιαίτερα τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση- ανάμεσα στον κόσμο.
Ακραία στοιχεία πάντα θα υπάρχουν, όμως θεωρώ ότι τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας, ως απόγονος ηρώων της Ηπείρου, όσο και ο Πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, ως εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από τον απλό λαό. Δίνουν μια μεγάλη και κρίσιμη μάχη για την Ελλάδα και θα πετύχουν μόνο αν έχουν δίπλα τους τούς Έλληνες.
Εξάλλου, αν κάτι πρέπει να κρατήσουν οι πολιτικοί μας από τον αγώνα της Απελευθέρωσης και από το έπος του ’40, είναι ότι, όπως τότε οι στρατηγοί έτσι αυτοί τώρα, πρέπει να δίνουν το παρών στα πεδία των μαχών αποτελώντας το παράδειγμα στον απλό λαό.
Κι επειδή έχουμε μπροστά μας τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, να θυμηθούμε ότι η τιμή τέτοιων εκδηλώσεων δεν απευθύνεται σε κείνους που βρίσκονται στις εξέδρες, αλλά στην Ιστορία και στους ήρωες μας. Οι παρελάσεις γίνονται για τα παιδιά μας, για την ιστορική μνήμη και για το μέλλον του τόπου μας.
Όταν εγώ τοποθέτησα την ελληνική σημαία στο ελληνικό κοινοβούλιο κάποιοι με χλεύαζαν. Χαίρομαι γιατί σήμερα με αισιοδοξία τη βλέπουμε να είναι φάρος ελπίδας. Ήρθε η ώρα πάλι να υπερασπιστούμε τη σημαία και το αίμα των προγόνων μας, πέρα και πάνω από κομματικές ταμπέλες.
Ο Ελληνισμός, όπως δήλωσε και ο Πρωθυπουργός, μπορεί να πετύχει και πάλι το θαύμα αν πολιτικοί και λαός προχωρήσουμε ενωμένοι. Αν πούμε όχι στο διχασμό. Με περηφάνεια και εθνική αυτοπεποίθηση.
Μπορούμε να ξαναγεννηθούμε ως έθνος, αρκεί να πιστέψουμε ότι όλοι έχουμε έναν Ζορμπά μέσα μας. Έναν Ζορμπά αδούλωτο, που διεκδικεί και νικά».
