Μετά τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε το άρθρο της σχετικά με τη βουλευτική αποζημίωση και τα έξοδα των βουλευτών, η πρώην βουλευτής του Ποταμιού, Χριστίνα Ταχιάου επιχειρεί να απαντήσει σε όσους την επεκρίναν, με νέο άρθρο της στο protagon.
Η κ. Ταχιάου σημειώνει «Διαδόθηκε ότι έγραψα ότι δεν βγαίνω οικονομικά. Δεν έγραψα πουθενά κάτι τέτοιο. Απλώς αναρωτήθηκα εάν αυτός ο τρόπος είναι «πλουσιοπάροχος.»
Ολόκληρο το άρθρο της Χρίστίνας Ταχιάου:
Τελικά τι σόι βουλευτές θέλουμε;
Διαδόθηκε ότι έγραψα ότι δεν βγαίνω οικονομικά. Δεν έγραψα πουθενά κάτι τέτοιο. Απλώς αναρωτήθηκα εάν αυτός ο τρόπος είναι «πλουσιοπάροχος»
Αν μη τι άλλο, από χθες κατάλαβα ποια είναι η χρησιμότητα των βουλευτών για μεγάλο μέρος των πολιτών. Ψηφίζονται και εκλέγονται όχι για να νομοθετούν, όχι για να ασκούν Κοινοβουλευτικό Έλεγχο, όχι για να εκπροσωπούν τους πολίτες. Οι βουλευτές ψηφίζονται και εκλέγονται προκειμένου μεγάλο μέρος των πολιτών να μπορεί να τους βρίζει. Να εκτονώνεται με αυτόν τον τρόπο, με ένα «Εγώ σε ψηφίζω ρε, εγώ σε πληρώνω, θα σε ξεσκίσω και θα κάνεις και τούμπες άμα γουστάρω».
Γνωρίζω καλά, επίσης, ότι μεγάλο μέρος των υποψηφίων -αλλά και κάποιοι βουλευτές- εκτίθενται προκειμένου να εξασφαλίσουν όσα περιέγραψα στο άρθρο μου κι είναι απαραίτητα για να αντεπεξέλθουν στο λειτούργημα το οποίο καλούνται να υπηρετήσουν, προκειμένου να μην τα χρησιμοποιήσουν γι αυτό το σκοπό. Κοινώς, επειδή θέλουν την dolce vita. Κι είναι διατεθειμένοι να υποστούν τον εξευτελισμό του «Εγώ σε ψηφίζω ρε, εγώ σε πληρώνω, θα σε ξεσκίσω και θα κάνεις και τούμπες άμα γουστάρω», για να μην τα χάσουν.
Προσωπικά, δεν είμαι. Κι από όλες τις ενστάσεις, αντιρρήσεις, βρισιές και κακεντρέχειες τις οποίες διάβασα ή μου μετέφεραν (βλέπετε, ήταν τόσες που δεν τα προλάβαινα όλα μόνη μου, είχα βοηθούς για να διαβάζουν σχόλια), στέκομαι πρώτα πρώτα στο «Δε σε πίεσε κανείς να γίνεις βουλευτής».
Σωστά. Θα το αναλύσω λιγάκι αυτό, ως εξής: «Δε σε πίεσε κανείς να γίνεις βουλευτής και να μας κοπανάς ότι δούλευες κιόλας. Αν ήθελες να γίνεις βουλευτής, έπρεπε να ξέρεις ότι κανείς δε θα πιστεύει ότι δουλεύεις σκληρά, ότι δεν είσαι διεφθαρμένη κι ότι αξιοποιείς τις παροχές της Βουλής για να είσαι όσο το δυνατόν πιο επαρκής.»
Κι όσο περισσότερο προσπαθώ να διαλύσω την ψευδαίσθηση που περιγράφω στην παραπάνω παράγραφο, τόσο περισσότερο μένος εισπράττω.
Ασχολήθηκα με την πολιτική επειδή δεν πίστευα ότι το πολιτικό προσωπικό το οποίο μας οδήγησε σε αυτά τα χάλια μπορούσε να μας βγάλει από την κρίση. Νιώθοντας υπεύθυνος πολίτης, θέλησα η ίδια να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Η εκλογή μου δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αυτοσκοπός. Ήταν το αποτέλεσμα μιας πορείας στην οποία προσπάθησα να κρατηθώ συνεπής. Το Ποτάμι είναι ο φορέας ο οποίος με εξέφρασε, όπως και όλους τους άξιους και ικανούς που συνάντησα εκεί μέσα. Όσο αλλόκοτο και αν ακούγεται, δεν πήγαμε στη Βουλή για «τα προνόμια», που λένε. Πήγαμε προκειμένου να υπηρετήσουμε το αξίωμα του βουλευτή.
Προσπάθησα να εξηγήσω τι σημαίνει πρακτικά να είσαι βουλευτής, να σε τιμά ο κόσμος με την ψήφο του προκειμένου να υπηρετήσεις ένα αξίωμα για το οποίο απαιτείται το μάξιμουμ των φυσικών, σωματικών, ψυχολογικών και ψυχικών δυνατοτήτων σου, καθώς και των ηθικών σου αντιστάσεων. Ο λαϊκισμός στον οποίον έχουμε διολισθήσει επιβάλλει το λιντσάρισμα των βουλευτών. Δυστυχώς, συντηρείται και από βουλευτές. Άκουσα αρχηγό κόμματος να διαμαρτύρεται επειδή «οι βουλευτές έχουν πολλούς συνεργάτες» και να ζητά τη μείωσή τους, πιθανόν και την κατάργησή τους. Ας τον πληροφορήσει κάποιος άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει ότι είναι αδύνατον να αντεπεξέρχεσαι ως βουλευτής χωρίς συνεργάτες. Εκτός εάν βρεις τον τρόπο ταυτόχρονα να παρίστασαι στις συνεδριάσεις, να συναντάς φορείς και κόσμο, να σημειώνεις και να καταγράφεις τα πάντα, να συντάσσεις ερωτήσεις, να γράφεις ανακοινώσεις, να παρακολουθείς την ελληνική και διεθνή επικαιρότητα, να γράφεις λόγους, να παραβρίσκεσαι σε εκδηλώσεις, να μιλάς συνεχώς στο τηλέφωνο, να προετοιμάζεσαι για τις συνεδριάσεις, να δημοσιοποιείς το έργο σου, να μεταβαίνεις στην εκλογική σου περιφέρεια. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ως άνθρωπος έχεις τις ίδιες ακριβώς με τους υπόλοιπους, δηλαδή να πλυθείς, να φας, να κοιμηθείς, να συμμαζέψεις το σπίτι σου, να δεις τους δικούς σου, να χαλαρώσεις και να ντυθείς. Ως βουλευτής, δε, κατά τη γνώμη μου και θα επιμένω σε αυτό όσο μπορώ, είναι απαραίτητο να είσαι ευπρεπώς ενδεδυμένος και στοιχειωδώς περιποιημένος. Εκτός από ζήτημα αυτοσεβασμού, άπτεται του σεβασμού στο θεσμό τον οποίον καλείσαι να υπηρετήσεις.
Ίσως διαπιστώσατε ότι, μέχρι στιγμής, δεν έχω αναφερθεί στο κυριότερο έργο του βουλευτή: το νομοθετικό. Θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσουμε με ποιον τρόπο οι συμπαθείς μπροστάρηδες του κινήματος «Γιατί να έχουν οι βουλευτές συνεργάτες;» θα απαντήσουν στο ερώτημα «Πώς ακριβώς θα κάνει ο βουλευτής την ανάγνωση, ανάλυση και επεξεργασία των νομοσχεδίων χωρίς εξειδικευμένους συνεργάτες και πώς ακριβώς θα είναι σε θέση να διατυπώνει αντιπροτάσεις και διορθώσεις;», για να μην υπενθυμίσω και το ζήτημα του χρόνου και όλες τις παραπάνω υποχρεώσεις και συνθήκες…
Όσα περιέγραψα στο άρθρο μου είναι πραγματικά έξοδα λειτουργίας, κατά τη γνώμη μου απαραίτητα για όποιον βουλευτή παίρνει στα σοβαρά το αξίωμά του. Αυτά τα χρήματα διανέμονται σε δεκάδες ανθρώπους και μέσα που συντελούν στην άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.
Φυσικά και μπορούν να μειωθούν να μειωθούν οι μισθοί των βουλευτών. Φυσικά και μπορούν να κατέβουν στα 1.000 ή στα 500 ακόμη ευρώ, είμαι σίγουρη ότι θα βρεθούν άνθρωποι οι οποίοι θα πληρώνουν κιόλας προκειμένου να είναι βουλευτές. Ας αναρωτηθούμε, όμως, μήπως τα κίνητρά τους είναι πιθανές παράπλευρες συμφωνίες και ωφέλειες, μήπως –ας μην τσιγγουνευτούμε τη λέξη- υπολογίζουν σε χρηματισμό. Κι ας σκεφτούμε, κατόπιν, ότι εφόσον συμβεί κάποια δραματική μείωση των μισθών, πέσουμε στην παγίδα της μόνιμης αμφισβήτησης της ακεραιότητας όσων δέχονται να υπηρετήσουν το αξίωμα με 500 ή 1.000 ευρώ. Προσωπικά, γνωρίζοντας την κατάσταση βιωματικά, αυτό θα κάνω.
Είμαι δημοσιογράφος και έγραψα το άρθρο μου με τη ματιά του ρεπόρτερ, ο οποίος θέλει να περιγράψει στον αναγνώστη όσον το δυνατόν καλύτερα αυτά τα οποία ο ίδιος γνωρίζει. Δέχτηκα πάρα πολλές προτάσεις για εμφανίσεις και συνεντεύξεις, στις οποίες δεν ανταποκρίθηκα. Αυτό που έκανα, όμως, ήταν να ρωτώ τους συναδέρφους μου οι οποίοι με ευχαριστούσαν επειδή έβγαλα στοιχεία τα οποία δεν είχαν, «Μα καλά, όταν εσύ φώναζες ότι οι βουλευτές καθαρίζουν 10, 15 ή 20 χιλιάρικα το μήνα, δεν μπορούσες να κάνεις ένα ρεπορτάζ, να τηλεφωνήσεις στην αρμόδια υπηρεσία της Βουλής να σου δώσουν όλα τα στοιχεία;»
Διαδόθηκε ότι έγραψα ότι δεν βγαίνω οικονομικά. Δεν έγραψα πουθενά κάτι τέτοιο. Απλώς αναρωτήθηκα εάν αυτός ο τρόπος είναι «πλουσιοπάροχος».
Τέλος, να ευχαριστήσω όλους όσοι ρωτούν ποιο ήταν ακριβώς το έργο μου. Τις παρεμβάσεις μου στο Νομοθετικό έργο καθώς και στον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο μπορούσαν και μπορούν να τις αναζητήσουν στο site της Βουλής ή μέσω του vouliwatch.
Υ.Γ. Ελάχιστοι στάθηκαν στο ότι, ως «μπλοκάκιας των 1.000 ευρώ» δεν έχω την ευχέρεια να ασχολούμαι μονίμως με την πολιτική. Τελικά, τι σόι βουλευτές θέλουμε, αγαπητοί «εργαζόμενοι των 500 ευρώ» και «άνεργοι χωρίς επιδόματα»;
Διαβάστε επίσης:
Η πρώην βουλευτής του Ποταμιού που αποκαλύπτει τον μισθό της
