Βενιζέλος:Για συστάσεις “λεβεντιάς” να απευθύνονται αλλού
Τη θέση του για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους επανέλαβε με εκτενή δήλωσή του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, με αφορμή την κριτική που δέχθηκε ως προς τα όσα υποστήριξε στη συνέντευξή του στη Realnews.
“Όσοι λοιπόν θέλουν να παρουσιάζονται στην Ελλάδα «λεβέντες» και «μάγκες» στη διαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος, ενώ βρίσκονται έξω από τον χορό, καλό είναι να θυμηθούν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος «κουρεύτηκε» όσο δεν έχει «κουρευτεί» ποτέ δημόσιο χρέος στα διεθνή χρονικά” αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
“Υποδείξεις περί διαπραγμάτευσης και άκαπνες συστάσεις “λεβεντιάς” εκ τους ασφαλούς, να απευθύνονται αλλού” υπογραμμίζει.
Ολόκληρη η δήλωσή του έχει ως εξής:
Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την πορεία του τόπου και τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους παρακαλώ να διαβάσει με στοιχειώδη προσοχή τα όσα λέω στη τελευταία συνέντευξή μου και επαναλαμβάνω συνεχώς στα ξένα κυρίως ΜΜΕ:
Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο γιατί βρίσκεται κατά το 80% στα χέρια θεσμικών εταίρων και πιστωτών (κράτη- μέλη της Ευρωζώνης, ESM/EFSF, ΕΚΤ, ΔΝΤ).
Είναι βιώσιμο γιατί, μετά το δραστικό «κούρεμά» του και τη ριζική αναδιάρθρωσή του το 2012, έχει πολύ καλά παραμετρικά χαρακτηριστικά, όπως η μεγάλη μέση διάρκεια, το μικρό μέσο επιτόκιο, η ύπαρξη περιόδου χάριτος και η κλιμάκωση των λήξεων. Αυτό καθιστά το ελληνικό δημόσιο χρέος, ως μέγεθος υπολογιζόμενο με όρους καθαρά παρούσας αξίας (NPV), αισθητά μικρότερο από το χρέος άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Είναι συνεπώς λάθος να αντιμετωπίζεται το ελληνικό χρέος απλώς ως ποσοστό του ΑΕΠ και να θεωρείται ότι από αυτό και μόνο εξαρτάται η βιωσιμότητά του.
Αυτή τη θεμελιώδη διαφοροποίηση του ελληνικού δημοσίου χρέους την καταλαβαίνουν πολύ καλά οι αγορές και την παρουσιάζει με εξαιρετικό τρόπο, κάθε φορά που ερωτάται, ο κατεξοχήν αρμόδιος, ως επικεφαλής του ESM, κ. Κλάους Ρέγκλιν, που εκπροσωπεί τον βασικό θεσμικό δανειστή της Ελλάδας και άρα το βασικό κάτοχο ελληνικού δημοσίου χρέους. Στις θέσεις τού κ. Ρέγκλιν παραπέμπω για λόγους αξιοπιστίας και στη τελευταία συνέντευξη μου και κάθε φορά που μιλάω στα ξένα κυρίως ΜΜΕ για το ελληνικό χρέος.
Όποιος διαβάσει λοιπόν τις θέσεις του κ. Ρέγκλιν, που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον τι συμβαίνει με το ελληνικό δάνειο και το ελληνικό χρέος, θα δει ποιες παραμετρικές αλλαγές είναι αναγκαίες, αλλά και απόλυτα εφικτές, χωρίς να δημιουργηθεί καμία εμπλοκή με τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών μελών της Ευρωζώνης. Όχι μόνον ή κυρίως το γερμανικό, αλλά των μεσαίων και μικρών χωρών-μελών, που είναι δανείστριες του αρχικού ελληνικού δανείου (GLF) και εγγυήτριες του δεύτερου μεγαλύτερου δανείου που χορήγησε το EFSF/ESM.
Είναι τραγικό στο ελληνικό εσωτερικό μέτωπο κάποιοι να αντιδρούν στις θέσεις αυτές και να ταυτίζονται με τους πιο σκληρούς κύκλους του ΔΝΤ ή των ινστιτούτων του γερμανικού οικονομικού συντηρητισμού που διαφωνούν και με την ίδια τη γερμανική κυβέρνηση.
Αυτό συμβαίνει είτε από άγνοια ή ημιμάθεια, είτε επειδή κάποιους τους αποδιοργανώνει πολιτικά η διαπίστωση ότι η Ελλάδα βαδίζει προς την έξοδο από το μνημόνιο, επανέρχεται στην κανονικότητα, ετοιμάζεται να επανέλθει σταδιακά και προστατευμένα στις αγορές και κυρίως τώρα, μετά την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, ζητά την οριστική επιβεβαίωση της βιωσιμότητας του χρέους της, όπως ρητά προβλέπεται στις σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Eurogroup.
Εάν επρόκειτο να μας προσφέρουν κάποιοι περαιτέρω μείωση («κούρεμα») της ονομαστικής τιμής του χρέους, προφανώς και θα τη δεχόμασταν, αλλά το να λέμε εμείς οι ίδιοι ότι χωρίς νέο ονομαστικό «κούρεμα» το χρέος μας ούτε είναι, ούτε θα γίνει βιώσιμο, είναι έγκλημα σε βάρος του τόπου, των θυσιών του ελληνικού λαού και των προοπτικών της ελληνικής οικονομίας. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η καθαρά παρούσα αξία, που επηρεάζεται από παραμετρικές αλλαγές, όπως τα επιτόκια ή οι ημερομηνίες λήξης, για ένα χρέος που βρίσκεται μάλιστα κατά το μεγαλύτερο μέρος του εκτός διεθνούς αγοράς.
Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό ότι όταν το ζητούμενο είναι τέτοιες παραμετρικές αλλαγές και η καθολική παραδοχή της θετικής ιδιομορφίας του ελληνικού δημοσίου χρέους, το να λέει η Ελλάδα ότι ζητά από άλλες μικρές και μεσαίες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης (κάποιες από τις οποίες είναι φτωχότερες από την Ελλάδα), να αποδεχθούν ονομαστικό «κούρεμα» των δανείων που έδωσαν, με τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει στα δικά τους δημοσιονομικά δεδομένα, είναι στρατηγικό διαπραγματευτικό λάθος, γιατί προκαλεί πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις από αυτούς που δεν θέλουν να επιβαρυνθεί το δικό τους δημόσιο χρέος -ακόμη και το δικό τους δημοσιονομικό έλλειμμα- για να διευκολυνθεί η Ελλάδα.
Η χώρα μας αντί να γίνεται συμπαθής για τις θυσίες και τα επιτεύγματα της, εμφανίζεται να «φορτώνεται» σε άλλους και μάλιστα όχι διεθνείς επενδυτές ή κερδοσκόπους, οργανισμούς ή πολύ ισχυρές χώρες, αλλά μικρές και μεσαίες χώρες. Και μάλιστα χωρίς λόγο, γιατί αυτό δεν θα γίνει ποτέ δεκτό από τους ίδιους τους λαούς και τα κοινοβούλια των μικρών και μεσαίων χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ακόμη και αν γινόταν δεκτό πχ από τη Γερμανία. Η σχέση μας με τις χώρες αυτές είναι σχέση πολιτικής και οικονομικής αλληλεγγύης, μπορούμε συνεπώς να ζητάμε να μην κερδοσκοπούν με μοχλό τη βοήθεια προς την Ελλάδα (εξ’ ου και είχε λογική η μεταφορά των κερδών από το πρόγραμμα ANFA), αλλά είναι μάταιο να ζητήσεις από πχ το φινλανδικό ή το ολλανδικό κοινοβούλιο να αναλάβουν ονομαστικό τμήμα του ελληνικού δημοσίου χρέους, γιατί απλά δεν θα το κάνουν ποτέ και η Ελλάδα θα «κρεμαστεί στα μανταλάκια» μιας αρνητικής διεθνούς συζήτησης σε βάρος του εαυτού της, δηλαδή των πολιτών και της οικονομίας της, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Μάλλον με μόνο λόγο την αδυναμία κάποιων κύκλων του ΔΝΤ -και κάποιων στην Ελλάδα που Κύριος οίδε τι αποζητούν- να καταλάβουν τα πραγματικά δεδομένα του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Όσοι λοιπόν θέλουν να παρουσιάζονται στην Ελλάδα «λεβέντες» και «μάγκες» στη διαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος, ενώ βρίσκονται έξω από τον χορό, καλό είναι να θυμηθούν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος «κουρεύτηκε» όσο δεν έχει «κουρευτεί» ποτέ δημόσιο χρέος στα διεθνή χρονικά. «Κουρεύτηκε» κατά 125 δισ. ευρώ ή 65% του ΑΕΠ και ταυτόχρονα αναδιαρθρώθηκε ριζικά. Το κατεχόμενο διεθνώς από ιδιώτες (τράπεζες, funds κλπ) ελληνικό δημόσιο χρέος «κουρεύτηκε» το 2012 ονομαστικά κατά 53,5% και πραγματικά, σε όρους καθαρά παρούσας αξίας, κατά 75%. Αυτό έγινε χωρίς καμία εμπλοκή, εθελοντικά και συμφωνημένα. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι τώρα η Ουκρανία με πληθυσμό 50 εκατ. αναζητά βοήθεια περίπου 35 δισ. ευρώ (ενώ η συνολική βοήθεια προς την Ελλάδα έφτασε τα 240 δισ.) και η Αργεντινή εξακολουθεί να έχει τεράστιες διεθνείς δικαστικές περιπλοκές και επιδιώκει μείωση χρέους 6 δισ. δολ. μέσω του «Κλαμπ των Παρισίων» για να καταλάβει το μέγεθος αυτού που πέτυχε η Ελλάδα.
Αυτό, όμως, δεν έγινε από μόνο του. Έγινε από συγκεκριμένους ανθρώπους, ως αποτέλεσμα μιας σκληρής, δύσκολης και λεπτής διαπραγμάτευσης στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Γι’ αυτό παρακαλώ, υποδείξεις περί διαπραγμάτευσης και άκαπνες συστάσεις «λεβεντιάς» εκ του ασφαλούς, να απευθύνονται αλλού.
