Το κεντροαριστερό, προοδευτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ ως ο κορμός της δημοκρατικής παράταξης στη χώρα μεταπολιτευτικά, δεν αρνήθηκε ποτέ στα κόμματα της μεταπολιτευτικής αριστεράς, το χώρο της οικολογίας, τα ρεύματα του εκσυγχρονισμού στο χώρο του κέντρου και στις παρυφές κεντροδεξιάς, τον αυτοπροσδιορισμό τους στο όλον των προοδευτικών ή των εκσυγχρονιστικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.
Η ιδέα της κεντροαριστεράς άλλωστε συμπεριελάμβανε τους περισσοτέρους ως εν δυνάμει εταίρους στα κατά καιρούς πλειοψηφικά ρεύματα που συγκροτούταν σε επίπεδο κοινωνίας στη κεντρική πολιτική σκηνή ή την αυτοδιοίκηση, έστω και εάν το ΠΑΣΟΚ κατηγορούταν για λεηλασία της ψήφου της αριστεράς. Η εφαρμοζόμενη δε κυβερνητική πολιτική του σοσιαλδημοκρατικού Πασοκ στην εξουσία, δεχόταν την δίκαιη στα δύσκολα και σύνθετα θέματα κριτική από τ’ αριστερά, περί ταύτισης της με την συντηρητική παράταξη.
Το προοδευτικό τόξο της χώρας στην ποιο κρίσιμη στιγμή για τον τόπο και το πολιτικό σύστημα, είναι μονόδρομος να ταυτιστεί με την έξοδο της χώρας από την κρίση, με την εκπόνηση ενός σχεδίου προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης του τόπου που είναι και το μεγάλο ζητούμενο. Οφείλει σήμερα ν’ απαντήσει στη πράξη για το πώς, με ποιους, σε πόσο χρόνο και με ποιο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο θα υπάρξει ο επιτυχής μετασχηματισμός της χώρας.
Οι απαντήσεις σε μια ελληνική κοινωνία που παρακολουθεί μουδιασμένη, φοβισμένη, ακόμη και με αισθήματα αυτοενοχοποίησης, δεν είναι εύκολες, οι λύσεις δεν είναι πολλές. Το πολιτικό σύστημα δεν δείχνει ικανό ν΄ αντιμετωπίσει ή ν’ αμβλύνει, τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται στον κοινωνικό, οικονομικό και παραγωγικό ιστό της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ ως εκ των πρωταγωνιστών του δράματος, έχοντας και τις δικές του τεράστιες ευθύνες για όσα έχουν συμβεί -όχι όμως μόνον αυτό ευθύνες- αναζητά στο συνέδριο του την νέα του ταυτότητα, αντιμετωπίζοντας ακόμη και δίλλημα ύπαρξης. Το τι συνέβη σάπισε όπως ο Πρόεδρος του έχει πει, όσες απαντήσεις και εάν δοθούν, όσο ειλικρινείς ή μη και εάν είναι, δεν αποτελεί ωστόσο το διακύβευμα του παρόντος συνεδρίου.
Η πολιτική ως δυναμική διαδικασία και εξέλιξη, ξεπερνά με αργό είναι αλήθεια σήμερα πολιτικό χρόνο πρόσωπα, καταστάσεις, ατομικές ή κομματικές στρατηγικές ή συμφέροντα, λογικές επιβίωσης και αναλύσεις για το τι πήγε στραβά με ερμηνείες ψυχαναλυτικού τύπου ή πολιτικής αυτοϊκανοποίησης .
Στις δημοκρατίες όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, τα φαινόμενα της αλαζονείας, της δημαγωγίας, οι μικρο και οι μεγαλομεγαλισμοί, όπως και η απόσταση των λόγων από τις πράξεις, στο τέλος τιμωρούνται.
Το ΠΑΣΟΚ του 13% του 7,5 ή 5, ή αύριο του 15 και του 20%, είναι βέβαιο ότι δύσκολα μπορεί άμεσα να επανακτήσει την εμπιστοσύνη που απώλεσε από τα λαϊκά στρώματα και τις κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούσε και το εγκατέλειψαν. Η προσπάθεια ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς και της προοδευτικής παράταξης που ως στόχο θα έχει τον ηγεμονικό εκ νέου ρόλο του ΠΑΣΟΚ ως ζητούμενο σήμερα, δεν δείχνει ν’ αφορά την ελληνική κοινωνία.
Ο θυμός των πολιτών που συνοδεύετε από συναισθήματα που αδικούν το σύνολο της ιστορικής διαδρομής του Πασοκ και τις μεγάλες θετικές αλλαγές που επέφερε στην ελληνική κοινωνία, η αυτοκριτική που χρειάζεται περισσότερη γενναιότητα, οι εκ θεμελίων αλλαγές της φυσιογνωμίας του και η ριζική ανανέωση του σε πρόσωπα που θα φέρουν όμως πραγματικά το καινούργιο, προηγούνται.
Το ΠΑΣΟΚ ωστόσο έχει και σήμερα την ευθύνη να συμβάλει στην πολιτική σταθερότητα της χώρας, στον επαναπροσδιορισμό των αξιακών χαρακτηριστικών του πολιτικού συστήματος και στην διαμόρφωση της προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης του τόπου, που θα οδηγήσει στην επαναδιαπραγμάτευση και έξοδο της χώρας από τις επιβαλλόμενες μνημονιακές πολιτικές.
Οι συσχετισμοί που θα διαμορφώσουν την εν λόγω πρόταση ωστόσο, πρωτίστως πρέπει να είναι πολιτικοί και όχι αριθμητικοί. Οι πολιτικές δυνάμεις του προοδευτικού τόξου, οφείλουν αποδεικνύοντας τον προοδευτικό αυτοπροσδιορισμό τους, να λειτουργήσουν συνθετικά, χωρίς ηγεμονισμούς, δημαγωγίες, με ωριμότητα, πολιτικό και οικονομικό ρεαλισμό, προσαρμοστικότητα στις αντικειμενικές δυσκολίες που επιβάλουν η Ευρώπη και η τρόικα.
Λογικές εξαφάνισης πολιτικών δυνάμεων και στοχοποίησης πολιτικών αντιπάλων προκειμένου να λεηλατηθεί η όποια εναπομείνασα εκλογική δύναμη, δεν είναι αποτελεί φιλική συμπεριφορά, στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης που τόσο ανάγκη έχει σήμερα ο τόπος στο πεδίο των πολιτικών προτάσεων και των μελλοντικών συνεργασιών.
Από την άλλη λογικές αποκλεισμών ή ετεροπροσδιορισμού των πολιτικών αντιπάλων του τι είναι και τι όχι, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να θολώνουν το κεντροαριστερό μήνυμα και στίγμα της προοδευτικής πρότασης του Πασοκ.
Το σχέδιο ανασύνταξης της χώρας χρειάζεται όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, αρκεί αυτές να το θέλουν και να το μπορούν. Η άρνηση συμμετοχής στην κεντροαριστερή -προοδευτική πρόταση εκθέτει όσους την επιλέγουν για μικροκομματικές και προσωπικές στρατηγικές, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στη πολιτική αυτά τα δεδομένα δεν μπορούν ν’ αλλάξουν.
Πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν, εάν ο στόχος της προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας είναι κοινός. Ένα άλλο ΠΑΣΟΚ που δεν θα δίνει άλλοθι αρνήσεων συντηρητικών επιλογών και λαθών, ή ένας διαφορετικός μη αριστερίστικος και ωριμότερος ΣΥΡΙΖΑ και μια λιγότερο φοβική ΔΗΜΑΡ, ίσως και να ήταν μια ιδεατή πρόταση διακυβέρνησης του τόπου.
Το ΠΑΣΟΚ, σήμερα όμως όπου η ανάγκη επιβάλει και η στιγμή δεν συγχωρεί, δεν μπορεί αναμένοντας τις βέλτιστες λύσεις να μην δεχθεί ν’ αναλάβει τις δικές του ιστορικές ευθύνες, συνεργαζόμενο και συμμετέχοντας με τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης.
Δεν παύεις να είσαι σοσιαλδημοκράτης και προοδευτικός, όταν πρώτα επιλέγεις να είσαι έλληνας άλλωστε.
Τα λόγια στον παρόντα χρόνο δεν αρκούν… όρια βεβαίως πρέπει να υπάρχουν σε μία δημοκρατία όπου η ανεργία έφτασε το 26%. Το τι είναι προοδευτικό και τι όχι όμως σήμερα, κρίνεται στην πράξη και μάλιστα με μεγάλη αυστηρότητα από τους πολίτες. Χρέος του ΠΑΣΟΚ είναι να μετασχηματίσει τις αγωνίες των πολιτών και να επιβάλει δημιουργικές πολιτικές και προτάσεις διεξόδου με κοινωνική δικαιοσύνη, συνθέτοντας τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, έχοντας όμως ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα και γενναιότητα στη μετεξέλιξη του, ώστε, να συναντηθεί και πάλι με τις υγιείς κοινωνικές δυνάμεις που το εγκατέλειψαν.
