Το µεγαλύτερο πρόβληµα της νέας -αλλά στην πραγµατικότητα παλαιάς και ξεπερασµένης- οικονοµικής πολιτικής που αρχίζει τώρα να εφαρµόζεται σταδιακά στη χώρα µας, µετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεµβρίου, είναι ότι δεν «παράγει» ελπίδα! Το τρίτο κατά σειράν µνηµόνιο, που καλείται να υλοποιήσει µε µεγάλη ταχύτητα η κυβέρνηση Τσίπρα, έχει πολλές και σηµαντικές οµοιότητες µε το πρώτο, της περιόδου Παπανδρέου. Και στα δύο κυριάρχησε και κυριαρχεί η εύκολη και καταστροφική «λογική» της φορολογικής επιδροµής στα ελάχιστα πλέον εναποµείναντα έσοδα νοικοκυριών και επιχειρήσεων και όχι η δύσκολη πλην όµως αποτελεσµατική λύση της περιστολής των υπερβολικών ακόµη και σήµερα δηµοσίων δαπανών. Οι πάσης φύσεως και προελεύσεως κοµµατικοί στρατοί παραµένουν δυστυχώς και αυτή τη φορά στο απυρόβλητο. Και το βάρος πέφτει ξανά στην εξαιρετικά καταπονηµένη και διαρκώς διωκόµενη ιδιωτική οικονοµία…
ΑΥΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ, όµως, δεν οδηγεί στην ανάκαµψη, ούτε στη δηµιουργία νέων θέσεων εργασίας. Το αντίθετο! Οδηγεί, όπως άλλωστε αποδείχθηκε την τελευταία εξαετία, στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, στον πολλαπλασιασµό των λουκέτων και στη γιγάντωση των ποσοστών της ανεργίας. Η τεράστια µείωση της αγοραστικής δύναµης των πολιτών, µε το συνεχές «ψαλίδισµα» µισθών και συντάξεων και µε τη διαρκώς αυξανόµενη φορολόγηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους, οδηγεί την κοινωνία στη φτώχεια -καταστρέφοντας τη µεσαία τάξη- και την αγορά στην απόγνωση, διαλύοντας ό,τι απέµεινε από την πάλαι ποτέ ανθούσα µικροµεσαία επιχειρηµατικότητα.
ΚΑΙ ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ εύλογα ο µέσος Ελληνας: Πιστεύει ειλικρινά η τρόικα ότι µπορεί να αυξηθούν έστω και κατ’ ελάχιστον τα δηµόσια έσοδα µε την υπερφορολόγηση µιας οικονοµίας που το µέγεθός της διαρκώς συρρικνώνεται; Γιατί βέβαια η συνεχής αύξηση των φόρων διώχνει από τη χώρα και τα υψηλά εισοδήµατα, τα οποία φέρνουν τα µεγαλύτερα έσοδα στον κρατικό κορβανά, και τους υποψήφιους επενδυτές, αλλά και τα ικανά νέα στελέχη, που απογοητευµένα από την απουσία επαγγελµατικών ευκαιριών σπεύδουν να αξιοποιήσουν τα δυνατά τους βιογραφικά εκτός ελληνικών συνόρων. Μόνον όσοι φορούν πολιτικές και ιδεολογικές παρωπίδες αδυνατούν να δουν ότι η λύση δεν είναι οι συνεχώς αυξανόµενοι φόροι, αλλά η ανάπτυξη. Μόνον όσοι είναι αγκαλιά µε τον κρατικά «επιδοτούµενο» παλαιοκοµµατισµό των περασµένων δεκαετιών δεν αντιλαµβάνονται ότι η λύση για τη χώρα είναι ο ταχύτατος εκσυγχρονισµός της κρατικής µηχανής και η παραγωγική αναδιάρθρωση της ιδιωτικής οικονοµίας, µε την παροχή ισχυρών κινήτρων προς τους επενδυτές, εγχώριους και ξένους.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι για άλλη µια φορά η χώρα πορεύεται µε βάση ένα ξενόφερτο πρόγραµµα, που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της, καθώς σχεδιάσθηκε από τους δανειστές και όχι από την ελληνική κυβέρνηση. Και αυτό γιατί δυστυχώς το πολιτικό µας σύστηµα αποδεικνύεται διαχρονικά ανίκανο να συνεννοηθεί, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει µια εθνική οικονοµική πολιτική, ικανή να τραβήξει την Ελλάδα έξω από το τέλµα της ύφεσης και της ανεργίας. Και έτσι µας φορούν το «καπέλο» του µνηµονίου οι δανειστές, που βέβαια σκέπτονται, λειτουργούν και αποφασίζουν µε βάση το δικό τους και όχι το δικό µας συµφέρον. ∆ιαφορετικά, θα επέφεραν πλήγµατα στην τουριστική µας δραστηριότητα, µε τον απαράδεκτα υψηλό ΦΠΑ που στέλνει κόσµο στα γερµανικά ξενοδοχεία των τουρκικών παραλίων, ή στη φαρµακοβιοµηχανία µας, µε ρυθµίσεις που οδηγούν τα εργοστάσιά µας στο λουκέτο και παραδίδουν την ελληνική αγορά του φαρµάκου σε επιχειρηµατικά συµφέροντα από τον ευρωπαϊκό Βορρά;
ΜΗΠΩΣ, ΛΟΙΠΟΝ, είναι επιτέλους η ώρα της συνεννόησης και της συνεργασίας των ευρωπαϊκών δυνάµεων της πολιτικής µας σκηνής; Μήπως, για παράδειγµα, πρέπει να διεκδικήσουν από κοινού τη λύση στο θέµα του χρέους, που αποτελεί προαπαιτούµενο για την προσέλκυση επενδύσεων και την έναρξη της συζήτησης για την ανάπτυξη; Ο Ντάισελµπλουµ ήδη απειλεί ότι η συζήτηση για το ελληνικό χρέος θα ανοίξει σε 15 χρόνια! Και ακόµη: Μήπως έφτασε η ώρα να συµφωνήσουν τα κόµµατα και οι αρχηγοί τους σε 5-6 αυτονόητες µεταρρυθµίσεις και σε 5-6 προφανείς ιδιωτικοποιήσεις; Μήπως πρέπει να συνεννοηθούν και να συµπράξουν στο θέµα της φοροδιαφυγής και της φοροεισπραξιµότητας, αντί να αυξάνουν συνεχώς τους φορολογικούς συντελεστές και να… µειώνουν τα δηµόσια έσοδα; Και κυρίως: Μήπως πρέπει να πουν 2-3 βροντερά «όχι» στην τρόικα, όλοι µαζί; Μείναµε τελευταίοι και καταϊδρωµένοι στα µνηµόνια της φορολογικής ασφυξίας και της µισθολογικής καχεξίας! Θα κάνουν κάτι για να βγούµε; Ή θα πληρώσουµε για άλλη µια φορά την εξουσιοµανία τους και την ανικανότητά τους; Θα συνεννοηθούν ή θα τους πάρει και θα τους σηκώσει όλους µαζί; Η λαϊκή οργή ξεχειλίζει!
