Η «καρέκλα» και η «κουτάλα»
Hταν που ήταν πάντοτε χαµηλού επιπέδου και υψηλής έντασης ο πολιτικός διάλογος και η κοµµατική αντιπαράθεση στη χώρα µας, τον τελευταίο καιρό παράγινε! Ενόψει της πιθανότητας να στηθούν πρόωρα εθνικές κάλπες, αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος ∆ηµοκρατίας από την παρούσα Βουλή, τα κορυφαία στελέχη των δύο µεγαλύτερων κοµµάτων επιδίδονται πλέον καθηµερινά σε λεκτικές υπερβολές και σε πολιτικές ακροβασίες, ανεβάζοντας το θερµόµετρο της πόλωσης στα ύψη και δυναµιτίζοντας το ήπιο πολιτικό κλίµα που απαιτείται κανονικά να υπάρχει σε περιόδους βαθειάς και πολύπλευρης κρίσης όπως η σηµερινή. Και βέβαια µε την τακτική τους αυτή δεν βλάπτουν σοβαρά µόνον τα κόµµατά τους, οπότε θα µας ενδιέφερε πολύ λιγότερο, αλλά και την ίδια τη χώρα, η οποία χρειάζεται σήµερα περισσότερο παρά ποτέ την ευρύτερη δυνατή συνεννόηση των πολιτικών και κοινωνικών της δυνάµεων. ∆υστυχώς, όµως, φαίνεται ότι η πολιτική ωριµότητα και η απλή λογική είναι «είδη εν ανεπαρκεία» στην Ελλάδα του 2014… Και η ουσία της πολιτικής εξακολουθεί να υποχωρεί κατά κράτος µπροστά στη µάχη για την «καρέκλα» και την «κουτάλα»…
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ παράδειγμα είναι η σφοδρή σύγκρουση που ξέσπασε στην πολιτική µας σκηνή εξ αφορµής των πρόσφατων ατυχέστατων και βλαπτικών για το ελληνικό τραπεζικό σύστηµα δηλώσεων του κ. Αδωνη Γεωργιάδη ότι αν «πέσει» η σηµερινή κυβέρνηση, εκείνος θα «σηκώσει» τις τραπεζικές του καταθέσεις. Επί µία ολόκληρη εβδοµάδα ραδιόφωνα και τηλεοράσεις αφιέρωσαν εκποµπές επί εκποµπών και συζητήσεις επί συζητήσεων για το θέµα, «ξεχνώντας» οτιδήποτε άλλο συµβαίνει στην ελληνική κοινωνία και δηµιουργώντας για άλλη µια φορά ένα τεχνητό «µιντιακό» πεδίο αντιπαράθεσης υψηλών τόνων και ανύπαρκτης ουσίας, που δεν είχε καµµιά σχέση και καµµιά «επαφή» µε τα οξύτατα πραγµατικά προβλήµατα των πολιτών. Γιατί βέβαια οι τραπεζικές καταθέσεις της µεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων έχουν ήδη εξανεµιστεί εδώ και καιρό. Τις «κούρεψαν» η τρόικα και τα µνηµόνια, µε την ανοχή ή και τη συνεργασία των κυβερνήσεων της τελευταίας πενταετίας, µέσω της ακραίας υπερφορολόγησης που επέβαλαν και εξακολουθούν να επιβάλλουν, µε τελευταίο δείγµα γραφής τον εξοντωτικό και στην πραγµατικότητα «δηµευτικό» ΕΝΦΙΑ…
ΑΝΑΛΟΓΟ είναι και το παράδειγµα της σκληρής κόντρας κυβέρνησης – ΣΥΡΙΖΑ για την αξιολόγηση στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η αξιωµατική αντιπολίτευση επέλεξε να υψώσει τους τόνους και µάλιστα «στο κόκκινο» σε ένα ζήτηµα για το οποίο θα ανέµενε κανείς να επιθυµεί να υπερκεράσει τα «παλαιά» κόµµατα, που κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια και έχουν τη βασική ευθύνη για τα σηµερινά µας χάλια. Και όµως η περιφερειάρχης κ. ∆ούρου και ορισµένοι εκ των δηµάρχων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να υψώσουν ανάχωµα στην αξιολόγηση, χωρίς να αντιπροτείνουν τίποτε και δίνοντας την εντύπωση πως όχι µόνο δεν ευαγγελίζονται το «νέο», αλλά και υπερασπίζονται το πιο άσχηµο παρελθόν της αδιαφάνειας και της αναξιοκρατίας, στον βωµό µιας «τυφλής» και ισοπεδωτικής αντιπολίτευσης, που αναζητά µόνον πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη… Βρήκαν βέβαια ευήκοα ώτα και µέσα στη Νέα ∆ηµοκρατία, καθώς ορισµένα παλαιοκοµματικά στελέχη της έσπευσαν να εκµεταλλευθούν την περίσταση για να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους και να περισώσουν τους πολυάριθµους πολιτικούς τους φίλους, τους οποίους κατά καιρούς διόρισαν, ή µάλλον «βόλεψαν», αξιοποιώντας «πόρτες» και «παράθυρα» που οι ίδιοι πάντοτε άφηναν στη νοµοθεσία, ώστε να συντηρούν τον κοµµατικό στρατό των εκλεκτών τους…
ΚΑΙ ΕΤΣΙ, σε µια περίοδο που σοβούν τεράστια κοινωνικά, οικονοµικά και πολιτικά προβλήµατα στη χώρα, εµείς συζητάµε τα αυτονόητα. Αυτά στα οποία θα έπρεπε όλοι να συµφωνούµε χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπάρχει σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα που οι πολιτικοί της απειλούν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους αν κερδίσει τις επόµενες εκλογές ο αντίπαλός τους; Υπάρχει σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα στην οποία δεν γίνεται αξιολόγηση των δηµοσίων και των δηµοτικών υπαλλήλων; Στην Ελλάδα της φτώχειας και της ανεργίας, στην Ελλάδα των λουκέτων και της εκτεταµένης φοροδιαφυγής, αυτά είναι τα κεντρικά θέµατα που επιλέγει το πολιτικό µας προσωπικό να συζητά; Και όχι το τραγικό γεγονός ότι 2,5 εκατ. πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και άλλα 3,8 εκατ. αντιµετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο; Οχι ότι από την αγορά λείπει ρευστότητα 18 δισ. ευρώ και µία στις δύο εναποµείνασες µικρές και µεσαίες επιχειρήσεις κινδυνεύει να κλείσει, οδηγώντας στην ανεργία και άλλους -χιλιάδες- συµπατριώτες µας; Οχι ότι οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις είναι «όµηροι» της εξαιρετικά αργής απονοµής δικαιοσύνης, µε αποτέλεσµα να αναµένουν έως και 10 χρόνια για την εκδίκαση µιας απλής φορολογικής τους υπόθεσης; Αναρωτιέται ο µέσος Ελληνας πολίτης: Αυτοί οι πολιτικοί ζουν εδώ, στην Ελλάδα; Γνωρίζουν τι συµβαίνει γύρω τους; Ή µήπως ζουν σε ένα άλλο, παράλληλο σύµπαν; Στον πλανήτη της «καρέκλας» και της «κουτάλας»;
