ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Σεζόν ήταν και πέρασε-φεύγει! Που «σεζόν» δεν την λες. Τη λες «Λιτή σεζόν», τη λες «Σεζόν μετ’ εμποδίων», τη λες «Το θρίλερ του θέρους», αλλά «Σεζόν-σεζόν» δεν τη λες με τίποτα.
Με την πολιτεία να αδιαφορεί προκλητικότατα για τον πολιτισμό, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε μέσα στο άγριο «τσουνάμι» που έσκασε-εδώ αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην Κατερίνα Ευαγγελάτου που κράτησε γερά το τιμόνι του!-,οι κρατικές σκηνές είχαν δυναμική παρουσία και το ελεύθερο θέατρο έδωσε μάχες επιβίωσης με δύσκολες συνθήκες. Σ’ αυτό το «ματωμένο»καλοκαίρι όμως, πήραμε όμως κάποια «δώρα» στα οποία και θέλω να σταθώ. «Διαμάντι» είναι ο κατά Δημήτρη Καραντζά «Οιδίπους». Μια παράσταση- πρόταση υψηλής αισθητικής, με όραμα, άποψη, ψυχή.
Ο Μιχάλης Σαράντης με την Μαρία Κεχαγιόγλου και τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη συντάραξαν το κοινό με τις ερμηνείες τους στην παράσταση που με το σπαθί της…έκλεψε την παράσταση του καλοκαιριού! Να πως μπορεί ένας σκηνοθέτης με τρεις μόνο ηθοποιούς και με λιτά μέσα,να μας «προχωρήσει»θεατρικά, πλουτίζοντάς μας σε μια περίοδο που δεν γίνονται –ουσιαστικές- προτάσεις. Πολλοί όταν άκουσαν πως ο Γιάννης Κακλέας θα ανεβάσει Μπέκετ και δη το Περιμένοντας τον Γκοντό μέσα σ’ αυτό το δύσκολο καλοκαίρι με θίασο πρωταγωνιστών διαφορετικών…ταχυτήτων, είπαν πως ο κόσμος δεν θα «ψηθεί».Και όμως! Ο κόσμος «ψήθηκε»και «παραψήθηκε», γεμίζοντας τα θέατρα που παίχτηκε ο «Γκοντό» -ο οποίος και συνεχίζει την γερή πορεία του.Ο «μάγος»Κακλέας κατάφερε να δημιουργήσει μια ζηλευτή «χημεία» μεταξύ των τεσσάρων πρωταγωνιστών του και να φτιάξει μια ποιητική παράσταση πολλών καρατίων Ο Σπύρος Παπαδόπουλος τον άκουσε και έφτιαξε μια έξοχη λεπτοδουλειά – μήπως ήρθε η ώρα πια να αφήσει τις επαναλήψεις των «Δείπνων» και να … στήσει «Κύκλους χαμένων ποιητών»και μεγάλων συγγραφέων;-.
Ο Άρης Σερβετάλης είναι ένα θηρίο υποκριτικής και με την «αρωγή»του Κακλέα που τον γνωρίζει πια καλά, λειτούργησε έξοχα με τους άξιους συμπαίκτες του.Ο Ορφέας Αυγουστίδης είναι πια μια ισχυρή μονάδα του θεάτρου μας κι εδώ το αποδεικνύει περίτρανα.Για τον σημαντικό Θανάση Παπαγεωργίου τι να πει-γράψει κανείς; Πολύτιμος και «ακριβός»-και πόσο γενναιόδωρος με τους νεότερους και νεότατους συμπαίκτες του! Οι τρεις παραστάσεις των κρατικών μας σκηνών είχαν κάποια γερά ατού και μπορείτε να τα δείτε κι εσείς αφού έχουν ακόμα αρκετές παραστάσεις. Οι «Πέρσες»του Δημήτρη Λιγνάδη «φώτισαν» με ζηλευτό τρόπο τον Λόγο του ποιητή κάνοντας focus στην ουσία και στα ισχυρά, διαχρονικά μηνύματα του αριστουργηματικού έργου με γερή ομάδα πρωταγωνιστών-Κονιόρδου,Πανταζάρας, Ξάφης,Περλέγκας-. Η κατά Παπασπηλιόπουλο «Λυσιστράτη» …έπαιξε σπαρταριστά με το θέατρο εν θεάτρω,πρόσφερε γέλιο στο κοινό αλλά και το συγκίνησε με τον εμβόλιο «Μύθο»του Χατζιδάκι. Η Σταυροπούλου στην παρθενική εμφάνισή της στο αργολικό θέατρο…την ίδρωσε τη φανέλα και κέρδισε τις καλύτερες εντυπώσεις,με εξαίρετους πλάι της τους Γουλιώτη,Ψαρρά,Βολιώτη, Οικονόμου. Απολαυστικότατοι ήταν οι «Όρνιθες» του ΚΘΒΕ και του Γιάννη Ρήγα με τους Χρήστο Στέργιογλου-Ταξιάρχη Χάνο να σαρώνουν την σκηνή με την δεινότητά τους. Μεγάλα ατού της παράστασης η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη και ο γερός Χορός-απ’ τους καλύτερους της σεζόν. Κατά τα άλλα απόλαυσα ιδιαίτερα το «Τάβλι»με τους «μαιτρ»της κωμωδίας Ιεροκλή Μιχαηλίδη-Γεράσιμο Σκιαδαρέση που σκηνοθέτησε με όρεξη ο Λευτέρης Γιοβανίδης, ξαναείδα το «Δάφνες και πικροδάφνες»με τους εντυπωσιακούς Πέτρο Φιλιππίδη-Τάσο Χαλκιά να ξανασυναντιούνται ζηλευτά επί σκηνής έχοντας πλάι τους τον έξοχο Κωνσταντίνο Ασπιώτη και τον πληθωρικό Θανάση Πατριαρχέα.
Γέλασα πολύ με τους Γιαννόπουλο, Μπουσουλόπουλο,Βογιατζάκη στο «Η ζωή μετά» του Αρκά… Άλλα δεν πρόλαβα να δω και δεν ξέρω με όλο αυτό το «σκηνικό»που υπάρχει,τι θα μπορέσω-και αν θα μπορέσω- να χαρώ. Η πρότασή μου πάντως είναι να το στηρίξετε το πολύπαθο, «τραυματισμένο»θέατρο και να τις …κυνηγήσετε τις καλές παραστάσεις που μπαίνουν πια στον τελευταίο κύκλο της περιοδείας τους!Το θέατρο έχει ανάγκη από…φιλί της ζωής, όπως έχουμε και εμείς από εκείνο!
Στηρίξτε το θέατρο!
