ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
«Θα ήθελα να μπορούσα να σβήσω το παρελθόν. Να ξυπνήσω ένα πρωί να έχει ήλιο κι ησυχία και ν’αρχίσω μια καινούργια ζωή. Να μην υπάρχει παρελθόν. Ν’ αρχίσω απ΄ την αρχή. Αλλά πώς ν’ αρχίσω; Με τι ν’ αρχίσω;». Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, από τους σημαντικότερους δημιουργούς της γενιάς του «είναι» ο Θείος Βάνιας στο ομώνυμο αριστουργηματικό έργο του Τσέχοφ που μετέφρασε έξοχα ο ίδιος, υπογράφοντας και την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του.Κάθε Δευτέρα και Τρίτη-μένουν μόνο δύο ακόμα παραστάσεις στις 26,27/3-στο φιλόξενο και ζεστό «Άνεσις»ο Παπαδόπουλος που μας είχε λείψει πολύ από το σανίδι ως ηθοποιός «γίνεται» ο Βάνιας με αξιοζήλευτη δεινότητα, κερδίζοντας και τον πιο δύσκολο θεατή. Έχω δει διάφορους και διαφορετικούς Βάνιες στο πέρασμα του χρόνου και κουβαλώ πάντα στο νου μου τον σπουδαίο Βάνια του μοναδικού Λευτέρη Βογιατζή. Πριν βρεθώ στο θέατρο της λεωφόρου Αλεξάνδρας πήγαινε ο νους μου σε εκείνον…Πως να δω ξανά τον Θείο Βάνια; Η ζωή προχωρά και η τέχνη επίσης. Μπήκα στο «Άνεσις» κι είδα το Δημοσθένη Παπαδόπουλο να συναρπάζει στο ρόλο, με ψυχή Απ’ την ψυχή ως την ψυχή. Γεμίζοντας τα μάτια μας με δάκρυα και στην σκηνή που βλέπει το αντικείμενο του πόθου του στην αγκαλιά άλλου άντρα και στην σπουδαία «έκρηξή» του και στη σκηνή που’ναι έτοιμος να αυτοκτονήσει αλλά και σ’ αυτή του φινάλε Μια μεγάλη νίκη ενός πολύτιμου ηθοποιού.
«Ο Βάνιας είναι ένας κωμικοτραγικός κλόουν. Ένα παιδί που του λείπει η αγάπη. Κάποιος που ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια» έλεγε ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος για τον ήρωα που αναμετριέται κι αυτό ακριβώς «φωτίζει»με οίστρο. Όπως «φωτίζει»έξοχα με τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του όλη την ηθική παρακμή και τον ψυχικό σπαραγμό της επαρχιακής ρωσικής μεσαίας τάξης μερικά χρόνια πριν από την πτώση του τσαρικού καθεστώτος μέσα από την ανεπανάληπτη κωμικοτραγική ματιά του Άντον Τσέχοφ. Όπως «φωτίζει»όλους τους κουρασμένους-απογοητευμένους ήρωες του Τσέχωφ που ασφυκτιούν,που πλήττουν, που πνίγονται στο ποτό και την υστερία, που ψάχνουν κάπου να ακουμπήσουν και που… τρώνε συνεχώς αγριότατα τα μούτρα τους. Που ματώνουν και ματώνουν ξανά…
ΔΙΠΛΑ στον Δημοσθένη Παπαδόπουλο, συναρπάζει στον Αστρόφ του ο χαρισματικός Βασίλης Μπισμπίκης. Καθοδηγημένος έξοχα από εκείνον φτιάχνει νομίζω την πληρέστερη ερμηνευτική του δουλειά στο θέατρο. Φέρει την κούραση,την κυνικότητα,την απελπισία, τον εθισμό στο αλκοόλ του γιατρού Αστρόφ και εντυπωσιάζει με την αμεσότητά του-σαν να «είναι»αυτός κι όχι να παίζει τον Αστρόφ. Με έντονη σκηνική παρουσία-γοητεία ανήκει στους ελάχιστους ηθοποιούς που θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου ρόλου.
Η Θάλεια Ματίκα μοιάζει να «καρποφορεί» στα χέρια του Παπαδόπουλου για άλλη μια φορά. Σαγηνευτική όμορφη, «γίνεται»με ευστοχία το «αρπαχτικό»που περιγράφει ο Αστρόφ-Μπισμπίκης. Απ’τη μια εγκλωβισμένη στο γάμο της,από την άλλη «παιγνιώδης»ερωτικά. «Πνίγεται», τρομάζει κι αποφασίζει να φύγει μακριά. Έχει δουλέψει επιμελώς στο ρόλο κι έχει καταφέρει να φωτίσει όλες τις πτυχές του. Έχει ανεβάσει τον πήχη και λάμπει για τη «νίκη» της αυτή.
ΑΝΘΙΖΕΙ η Σοφία Πανάγου. Εξελίσσεται και προχωρά δυναμικά σε κάθε παράσταση. Η Σόνια της συγκινεί και κερδίζει το κοινό με την αλήθεια της.Πλάι τους ευθύβολοι είναι οι Θοδωρής Κανδυλιώτης,Δημήτρης Καπετανάκος, Δημήτρης Διακοσάββας και Μανώλης Καζαμίας-«διαμαντάκι»η Μαρίνα του.Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος έφτιαξε ένα έξοχο παζλ και πέτυχε…double score στη σεζόν αφού και το «Ντα»του συναρπάζει το κοινό της Θεσσαλονίκης.
