Η δική μου Έλενα που έφυγε πριν 8 χρόνια…

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ

Του Βασίλη Μπουζιώτη

 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι την Έλενα-την Έλενα Ναθαναήλ που έφυγε βιαστικά,απρόσμενα  και άδικα…4 Μαρτίου του 2008 και όλοι μας βυθιστήκαμε στην λύπη με την είδηση πως χάθηκε.Έγιναν όλα τόσο γρήγορα-δεν ξεχνώ ότι μιλούσαμε στο τηλέφωνο γλυκά για κάτι που ετοίμαζα για τον ρόλο της στις τηλεοπτικές«Γοργόνες».Είχαμε καιρό να τα πούμε  κι ένιωθα μεγάλη λαχτάρα να την δω ξανά και να αφεθώ να την απολαμβάνω να «μαγεύει»  μιλώντας ή και σιωπώντας. Τα είχαμε συμφωνήσει,κανονίζαμε μάλιστα μια φωτογράφηση,αυτοσαρκαζόταν-«γιατί δεν με βάζετε στις παλιές φωτογραφίες,αγάπη μου;»-,σχολίαζε κάποιες πόζες που είχα δημοσιεύσει ήδη στο περιοδικό από τα γυρίσματά της και την έχασα για λίγο… «Να το αφήσουμε καλύτερα,δεν είμαι καλά…».Η φωνή της ήταν πιο βραχνή από τις άλλες φορές.Δεν ήθελα να μου πει κάτι παραπάνω.Δεν ρώτησα.Μετά από λίγες εβδομάδες έμαθα πως έφυγε… 

    

ΚΑΘΕ χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση στο σπίτι της για          το Κυριακάτικο Έθνος.Την θεωρούσα -και πάντα την θεωρώ-την ωραιότερη ελληνίδα που πέρασε από τον χώρο και βλέποντάς την από κοντά έμεινα για ώρα να την χαζεύω…Είχε μεγαλώσει,αλλά κι ο χρόνος ήταν «ερωτευμένος»μαζί της…Σαγηνευτική γυναίκα και συναρπαστικό πλάσμα.Δεν πίστευα την αμεσότητά της, το χιούμορ της,τον αυτοσαρκασμό της, το πόσο «γήινη»και «προσγειωμένη»            ήταν,το πόσο βαθιά ερωτική ήταν…

ΕΒΑΛΕ να πιούμε,κουλουριαστήκαμε στον καναπέ της και καταλήξαμε ώρες μετά να γελάμε στο πάτωμα,με τον σύντροφο ζωής της Τάσο Μητρόπουλο να μας συλλαμβάνει να βουτάμε τα τσιπς σε καυτερή κέτσαπ[!] και να…σκάσει κι αυτός στα γέλια. Βγήκα στον δρόμο μαγεμένος μετά από μια μεγάλη της αγκαλιά και δεν ήξερα αν είχα μεθύσει από το ουίσκι ή από την ίδια…Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι την Έλενα που είδα κι άλλες φορές με χαρά,την Έλενα που δεν ήρθε στη φωτογράφησή μας,την Έλενα που έφυγε έτσι ξαφνικά…

 

Μοιράσου το:

σχολίασε κι εσύ