Ο Νίκος Απειρανθίτης, σεναριογράφος μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών, όπως «Το Βραχιόλι της Φωτιάς», «Το κόκκινο ποτάμι», «Η Αγάπη Άργησε μια Μέρα» μιλάει αποκλειστικά στο enikos.gr για «Τα Καλύτερά μας Χρόνια». Η οικογενειακή σειρά της ΕΡΤ, η οποία κατάφερε να κερδίσει τους τηλεθεατές τα τελευταία τρία χρόνια, έριξε τίτλους τέλους την Τρίτη 20 Ιουνίου, με ένα συγκινητικό επεισόδιο.
Ο Νίκος Απειρανθίτης που έχει υπογράψει το σενάριο της αγαπημένης παραγωγής της κρατικής τηλεόρασης μαζί με την Κατερίνα Μπέη, εξηγεί στο enikos.gr πώς αποτύπωσε τα βιώματά του στο σενάριο της σειράς. Αποκαλύπτει ποιo ήταν τα πιο τολμηρό επεισόδιο που ήθελε από την αρχή να κάνει, αλλά και ποιo ήταν το κλίμα ανάμεσα στους συντελεστές, στο τελευταίο γύρισμα.
Παραδέχεται πως περίμενε ότι οι ατάκες των πρωταγωνιστών της σειράς θα είχαν μεγάλη απήχηση, ενώ εξομολογείται ότι το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ ήταν ένα από τα δυσκολότερα που κλήθηκε να διαχειριστεί. Τέλος μιλάει για τον χαρακτήρα του μικρού Άγγελου που αγαπήθηκε από το τηλεοπτικό κοινό και τη συμβολή του στην επιτυχία της σειράς, αλλά και για όσα θα κρατήσει από αυτή τη συνεργασία.
Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του καταξιωμένου σεναριογράφου στο enikos.gr, για τη σειρά της ΕΡΤ που μας ταξίδεψε με μοναδικό τρόπο στο παρελθόν αποτυπώνοντας τις αλλαγές στη ζωή τριών γενεών Ελλήνων.
Μέσα από τα επεισόδια της σειράς είδαμε και νοσταλγήσαμε τις δεκαετίες του 70 και του 80 και του 90, όσα ζήσαμε ως παιδιά. Ποιες ήταν οι αναμνήσεις που πυροδότησαν αυτές τις σκηνές που αγάπησε το κοινό; Ήταν δικά σας βιώματα;
«Τα Καλύτερά μας Χρόνια» είναι adaptation από το γνωστό format της Ισπανικής τηλεόρασης «Cuenta me Como Paso». Σιγά-σιγά όμως, έγινε πολύ περισσότερο δική μας υπόθεση, καθώς «Τα Καλύτερά μας Χρόνια» από μια στιγμή και μετά, έγιναν ένας καμβάς όπου πολλοί άνθρωποι, στον τομέα του και από το πόστο του ο καθένας, έβαλαν τη δική τους πινελιά, τα δικά τους σπαράγματα μνήμης και λίγη από την δική τους ψυχή μέσα σ’ αυτή τη δουλειά, κάτι που νομίζω φάνηκε και στο αποτέλεσμα. Στο βαθμό που με αφορά, είναι η αλήθεια πως αυτοβιογραφήθηκα σε βαθμό που δεν είχα τολμήσει ποτέ στο παρελθόν να κάνω σε τηλεοπτική σειρά. Θες γιατί είχα πάνω-κάτω την ίδια ηλικία με τον ήρωα, κοντινά βιώματα και αναμνήσεις, θες γιατί ήμουν σε μια ενήλικη δημιουργικά φάση της ζωής μου που έπρεπε να αντιμετωπίσω μέσα μου κι εγώ το παρελθόν, να αναμετρηθώ μαζί του, να το νοσταλγήσω, να το θυμηθώ ή να το ξεχάσω οριστικά. Μέσα από «Τα Καλύτερα μας χρόνια» αποχαιρέτησα κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι συντελεστές της σειράς, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, αλλά και της εφηβικής ζωής.
Το τελευταίο γύρισμα ήταν φορτισμένο και δεν έλειψαν και τα δάκρυα. Πώς ήταν το κλίμα ανάμεσα στους συντελεστές;
«Τα Καλύτερα μας Χρόνια» ξεκίνησαν να γράφονται και να γυρίζονται μέσα στις συνθήκες όχι απλά της πανδημίας, αλλά της καραντίνας, και μάλιστα της πρώτης, που ακόμα δεν γνωρίζαμε και πολλά για το τι θα συνέβαινε τα επόμενα χρόνια. Για πολύ καιρό οι συντελεστές είχαν το προνόμιο αλλά και την υποχρέωση να συμβιώνουν και να βρίσκονται τις περισσότερες ώρες της ημέρας μόνο μεταξύ τους, και αυτό έκανε τους δεσμούς να γίνουν πολύ ισχυρότεροι απ’ ότι συνήθως. Το τέλος σε κάθε τέτοια περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο, είναι ένας χωρισμός, σαν ένας μικρός θάνατος. Τον βιώσαμε όλοι και τον βιώνουμε ακόμα. Και όπως δεν έλειψαν τα δάκρυα από την σειρά μας, που ήταν κατά βάση κομεντί, έτσι δεν έλειψαν τα δάκρυα και στο φινάλε της.
Ποιο επεισόδιο ξεχωρίζετε από όλα όσα είδαμε σε αυτά τα 40 επεισόδια; Υπήρχε κάποια σκηνή που σκέφτεστε ότι ήταν ιδιαίτερα απαιτητική ή δύσκολη;
Συνήθως σε μια σειρά, ξεχωρίζεις το πρώτο επεισόδιο και το τελευταίο, αυτό που ξεκινά το ταξίδι σου και αυτό που το κλείνει. Έτσι συνέβη για μένα και στην φετινή σεζόν. Από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα όπου ο ήρωάς μας κοιτά στο μπαλκόνι και βλέπει …τον πατέρα του, με αποτέλεσμα να τον ρωτάνε αν είναι γιός του Παπανδρέου, μέχρι την κλασσική μας σκηνή στην ταράτσα, όπου ο Στέλιος ανακοινώνει στη Μαίρη ότι επιτέλους θα πάνε διακοπές σε νησί, οι μνήμες μου από την σειρά είναι ένας καταιγισμός πλάνων και περιστατικών. Αλλά νομίζω πως από τις τρεις σεζόν, πάντα το πιο αγαπημένο μου, το πιο δύσκολο, πιο απαιτητικό και τολμηρό επεισόδιο που ήθελα από την αρχή να κάνω και ευτυχώς έγινε όπως το ονειρευόμασταν, ήταν αυτό του Πολυτεχνείου, της 1ης σεζόν.
Οι αντιδράσεις των τηλεθεατών και ειδικά… για τις στιγμές ΠΑΣΟΚ ήταν σαρωτικές. Περιμένατε αυτή τη λατρεία από το κοινό και τα viral memes από τις ατάκες;
Να πω την αλήθεια, περίμενα ότι θα έχουν απήχηση οι ατάκες της σειράς, γιατί και εγώ και η Κατερίνα Μπέη που κυρίως δούλευε πάνω στους διαλόγους, έχουμε ένα ιδιόρρυθμο και εντελώς διαφορετικό μεταξύ μας χιούμορ, που τελικά σ’ αυτή την συνεργασία δεν έτυχε απλά, αλλά …πέτυχε! Και έβγαλε μια χημεία που άφησε μερικές ατάκες με τις οποίες και οι ίδιοι θα γελάμε για καιρό. Όσο για το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να εξομολογηθώ τώρα που τελειώσαμε πως σε αντίθεση με ό,τι πίστευαν οι περισσότεροι, ήταν από τα πιο δύσκολα που έπρεπε να χειριστούμε στη σειρά, ειδικά μάλιστα όσο πλησιάζαμε προς την προεκλογική περίοδο. Χρειαστήκαμε βέβαια λεπτούς χειρισμούς πολλές φορές στα «Καλύτερα μας Χρόνια» και τις τρεις σεζόν, και πιστεύω ότι η επιτυχία μας ήταν τελικά ότι αυτό δεν φάνηκε, έμοιαζε να το κάναμε αβίαστα και με μεγάλη φυσικότητα. Πιστέψτε με, δεν ήταν έτσι.
Ο μικρός Άγγελος και η αφήγηση μέσα από τα «μάτια» του ήταν ένα τρικ που είχε ευρεία αποδοχή και συζητήθηκε. Το «μυστικό» ήταν η πονηριά του και η παιδική ξεγνοιασιά;
Νομίζω πως το «μυστικό» της επιτυχίας αυτής της αφήγησης, που προερχόταν από το ισπανικό format, ήταν η δική μας, «ελληνική» ματιά πάνω στα πράγματα, που ακροβατούσε συνεχώς εναλλάσσοντας μια ανάλαφρη παιδικότητα με την ενήλικη ωριμότητα, που έχουμε στο σήμερα. Το χτες πάντα το βλέπεις με δυο τρόπους και αυτό ήταν από τα «μικρά στοιχήματα» που κερδήθηκαν γιατί μπορούσε το κοινό να ταυτιστεί όχι μόνο με τον ήρωα, αλλά και μαζί μας, μέσα σ’ αυτό το ταξίδι στον χρόνο.
Τι κρατάτε από αυτή τη συνεργασία;
Από αυτή την συνεργασία κρατάω την μεγάλη τύχη να δω με τα μάτια μου και να ζήσω από κοντά, μια δημιουργική περίοδο τριών χρόνων, όπου τόσοι πολλοί άνθρωποι κατάφεραν να συντονιστούν ψυχή τε και σώματι γύρω από μια δουλειά, να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και τρία από τα καλύτερα δημιουργικά τους χρόνια, για να γίνει μια σειρά που θέλω να πιστεύω πως άφησε μια παρακαταθήκη στην ελληνική τηλεόραση. Έζησα πολύ μεγάλες χαρές, συγκινήσεις, την ευκαιρία να συνεργαστώ με ανθρώπους που είχαν το ίδιο πάθος μ’ εμένα για τη δουλειά και μαζί, εξαιρετικούς ηθοποιούς που αγάπησαν αυτά που γράφαμε κι ένα εκπληκτικό μελίσσι ανθρώπων του συνεργείου και της παραγωγής που ακόμα απορώ πως προλάβαιναν και πώς κατάφερναν μέσα σε ασφυκτικά δεδομένα χρόνου να κάνουν μια τόσο δύσκολη και απαιτητική αναπαράσταση της εποχής σαν αυτή που απαιτούσε το σενάριο. Μέσα σε όλα τα καλά, κρατώ και μια γωνιά για λίγη θλίψη, επειδή ο δικός μου Στέλιος, ο πατέρας μου, δεν πρόλαβε να δει ούτε την πρεμιέρα της σειράς. Για μένα η απώλειά του ήταν μια πολύ μεγάλη απώλεια. Και «Τα Καλύτερά μας Χρόνια» ήταν μια ευκαιρία να τον κλάψω, να τον θυμηθώ, να τον καταλάβω.
