Αρθρο της δημοσιογράφου Ελένης Σπανοπούλου
Η κρίση στην Δημοσιογραφία προηγήθηκε της Κρίσης που σκληρά βιώνουμε όλοι από το 2009. Δυστυχώς για τους χιλιάδες εργαζόμενους στον κλάδο των ΜΜΕ η απαξίωση της δουλειάς μας ήταν όρος sine qua non ώστε να επιτευχθεί η αποχαύνωση της κοινωνίας, η άλωση της συλλογικής συνείδησης, η υποβάθμιση Αξιών η ταπείνωση των αξιών & η απαξίωση όσων στη Μεταπολίτευση κρατούσαν συνεκτικούς τους υγιείς ιστούς της.
Το καρκίνωμα στη δουλειά μας έχει τη ρίζα του στη συντεχνιακή λογική του κλειστού επαγγέλματος μέχρι το 1989. Εξαπλώθηκε σε πολλαπλές μεταστάσεις με μεγάλες δόσεις… οπιούχων, για να αντέχεται ο πόνος, να μειώνεται η αντίσταση. Η φενάκη της ελεύθερης τηλεόρασης βρήκε τον Κλάδο απροετοίμαστο. Τα ΜΜΕ εγκαταλείφθηκαν έρμαια στις ορέξεις του Συστήματος, δηλαδή, των εκάστοτε 300 του ανεύθυνου πολιτικού προσωπικού της χώρας, καρεκλοκένταυρων συνδικαλιστών, άπληστων τραπεζιτών, ασύδοτων εκδοτών και υποτακτικών δημοσιογράφων.
Κορυφαίο παράδειγμα αυτό που συμβαίνει στο ΒΗΜΑ και τα ΝΕΑ. Οτι πιο επικίνδυνο για τον τόπο, τραυματικό για τον Πολιτισμό, πικρό για όλους στον Κλάδο και τραγικό για τους συναδέλφους εργαζόμενους. 500 άνθρωποι και οι οικογένειές τους είναι ο πληθυσμός μιας μικρής ελληνικής πόλης!
Ας πούμε επιτέλους την αλήθεια! Οι δημοσιογράφοι (και φυσικά όχι όλοι) ήμασταν ο πολιορκητικός κριός του αμαρτωλού τριγώνου Πολιτική, Οικονομία, ΜΜΕ, που κατασπατάλησε τις δυνάμεις της χώρας, συνέβαλε στην εξουθένωσή της και προετοίμασε την επαπειλούμενη παράδοσή της.
Έτσι καταρρέουμε αγκαλιά με την κοινωνία στην κατάρρευση της οποίας συμβάλαμε. Με ανεργία που ξεπερνά το 40%, καταρρέει το Ασφαλιστικό μας σύστημα. Το κύριο Ταμείο μας και η περιουσία του απορροφήθηκαν από τον ΕΦΚΑ και το πρότυπο ταμείο της Περίθαλψής μας (ΕΔΟΕΑΠ), με την κατάργηση του Αγγελιοσήμου, είναι ορφανό από πόρους, άρα μελλοθάνατο. Πάνω από 18.000 ψυχές δεν ζητούν εξαίρεση. Έχουν ιερό δικαίωμα να ξέρουν από πού θα παίρνουν τα φάρμακά τους μετά το Πάσχα!
Το έχω δημόσια καταθέσει από το 2012, τότε με το ανόσιο κούρεμα του Κοινού Ασφαλιστικού Κεφαλαίου. Ο ΕΔΟΕΑΠ θα σωθεί αν ξεπεράσουν την επικίνδυνη ιδεοληψία ότι είμαστε ο περιούσιος Κλάδος. Πρέπει να ανοίξει ο ΕΔΟΕΑΠ-ΜΜΕ για την Περίθαλψη όλων των εργαζομένων, όλων των ειδικοτήτων, σε όλα τα ΜΜΕ, των διαδικτυακών συμπεριλαμβανομένων, με μισθό και με μπλοκάκι.
Ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου και στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς από το 1972. Δεν μπορώ να διανοηθώ ούτε για μία στιγμή ότι η Πρώτη φορά Αριστερά διακυβέρνηση θα χρεωθεί και το κλείσιμο ενός ασφαλιστικού ταμείου!!!
Παρά το γεγονός ότι στη θητεία μου, ως πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ «Είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές πλεγμένα πάνω στην κακή γενιά, τη μοίρα μας», εξακολουθώ να πιστεύω πως ο Αγώνας για την Περίθαλψή μας, τη Δημοσιογραφία και την Ελλάδα δεν χάθηκε. Επικαλούμαι πάλι τον Σεφέρη γιατί: «Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις»…
(Κίχλη Α, 40).
