Στους ρυθμούς του Μπομπ Ντύλαν η Θεσσαλονίκη
“Από νοσταλγία…”.
“Από… χρέος στα νιάτα μου”.
“Για να τον δουν και τα παιδιά… Τον είχα δει το ’93 στην Αθήνα, ήμουν τότε φοιτητής”.
“Γιατί είναι μια μεγάλη συναυλία… Είναι διαχρονικός κι όπως είπε και ο Τομ Γουέιτς “Ο Ντύλαν εξακολουθεί να είναι ένας πλανήτης προς εξερεύνηση”.
“Γιατί είναι ο Μπόμπ Ντύλαν… Για… την χαμένη μας αθωότητα , γιατί… “belongs to me”.
Γιατί “Οι άνθρωποι είναι τρελοί και τα χρόνια περίεργα… αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει” (Things have change”)…
Ήταν κάποιες από τις απαντήσεις, μερικών μόνο απ τους σχεδόν 5.000 ανθρώπους τριών και πλέον γενεών απ τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τα Βαλκάνια (ένα λεωφορείο με κόσμο από τα Σκόπια, μερικοί νεαροί Βούλγαροι που “ξέμειναν” στην πόλη από το προχθεσινό gay pride) αλλά και κάμποσοι Βρετανοί, που έσπευσαν χθες το βράδυ κάτω από τους φωτισμένους γερανούς, στην δεύτερη προβλήτα του Λιμανιού της πόλης, στην ερώτηση:”Γιατί εδώ; Γιατί στα 2014 στον Μπόμπ Ντύλαν;.
Έτσι είναι… κι έτσι άρχισε και εκείνος… Στις 9.35 ακριβώς… Βράδυ Κυριακής…
“Things have change”… Εκείνος πάλι… καθόλου. Ερμήνευσε το τραγούδι για 598η φορά. Απ΄ το 2000 μέχρι σήμερα…
Φορούσε το ίδιο μαύρο κοστούμι με την λευκή κάθετη ανάγλυφη ρίγα στο παντελόνι, το υπόλευκο καπέλο με το μεγάλο γείσο, στάθηκε στο κέντρο της σκηνής, γύρω του τα πέντε μέλη της μπάντας. Όχι δεν κρατούσε ούτε έπαιξε κιθάρα… Μόνο στα πλήκτρα μεταφερόταν συχνά – λίγο για να ξεκουραστεί στο κάθισμα πίσω του, λίγο για να… σολάρει, κι ύστερα πήρε και τη φυσαρμόνικα. Οταν “έπαιζε” μ΄ αυτή, τα τραγούδια του όλο και θύμιζαν περισσότερο “Ντύλαν”, γινόταν περισσότερο νοσταλγικά, περισσότερο γνωστά – εκείνα που έγραφε ο νεαρός της δεκαετίας του ΄60 απ΄ τη Μινεσότα…
Από νωρίς το απόγευμα, στην είσοδο του Λιμανιού τα πάντα προανήγγειλαν το επερχόμενο πανηγύρι.
Πάγκοι με ξηρούς καρπούς, μπλουζάκια με στάμπα τη φιγούρα του Ντύλαν κι άλλων θρύλων της “πάλε ποτέ” ροκ (15 ευρώ – τα ίδια μπλουζάκια στον περιφραγμένο χώρο της συναυλίας πωλούνταν 35 ευρώ!), μπύρες, νερά, σουβλάκια (οι … φουφούδες άναψαν λίγο μετά τις δέκα για τους πεινασμένους της εξόδου από τη συναυλία και γέμισαν…τσίκνα όλη τη δυτική είσοδο της πόλης) μικροπωλητές, ευφάνταστοι τεχνίτες με τα δημιουργήματά τους (παλιούς δίσκους βινυλίου που είχαν επιζωγραφιστεί με ποπ φιγούρες και σχέδια και μετατραπεί σε…. ρολόγια τοίχου πωλούνταν για τους… νοσταλγούς 20 ευρώ).
Νεαρά ζευγάρια με οκτάχρονους επιγόνους, μοναχικοί 50ρηδες , φιγούρες βγαλμένες και… βαλσαμωμένες από το Γούνστοκ του ΄68, γκρίζα μακριά μαλλιά , μαύρα μακό μπλουζάκια (ντυμένοι “πάμε συναυλία”) , κυρίες – πολλές κυρίες μεταξύ 60 και 70… κάτι, “καλοκρατημένες” επιμελώς ατημέλητες (με εισιτήρια των 45 ευρώ για…καθήμενους ) και πολύ νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα του ΄60 που ήταν φοιτήτριες -και μαθήτριες στις τελευταίες τάξεις των “καλών” σχολείων ξενόγλωσσων αποστολών…
Ήταν εκεί, μαζί με τους πολλούς και ο Γιάννης Αγγελάκας μετ α γνωστά μαύρα ρούχα του χαμογελαστός, κι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης με τη σύντροφο του, παλιοί “ροκάδες” που πλέον φορούν κοστούμι – στολή για επαγγελματικούς λόγους αλλά χθες βράδυ το έβγαλαν και φόρεσαν εκείνο το παλιό τριμμένο πορτοκαλί παντελόνι που τους χωρά ακόμα κι ένα μακό μπλουζάκι -μαύρο- που έγραφε “freedom”… ένας 60ρης εφέτης-ανακριτής που γνώριζα, δισκάδες, πρώην μουσικοί, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, φοιτητές του πολυτεχνείου-απόφοιτοι του ΄75, μια εικοσάχρονη στους ώμους των φίλων της , δυο-τρεις μοναχικοί παράλυτοι με το καροτσάκι τους στο πλακόστρωτο μπροστά απ΄τη σκηνή…
Ακολούθησε το “She belongs to me”. Τραγούδι του `65. Σε 306η εκτέλεση. Αγνώριστο…
Η σειρά τηρήθηκε με ευλάβεια. Η ίδια, όπως στην Κωνσταντινούπολη προχθές , στην Ιρλανδία πριν λίγες μέρες, νωρίτερα στο Τόκιο, στη Χονολουλού, στο Μαλάουι, μεθαύριο στο Βουκουρέστι, ύστερα στη Γερμανία, την Κοπεγχάγη…
Ήταν εξάλλου η υπερπολλοστή στάση – έστω η πρώτη για τη Θεσσαλονίκη- στο πλαίσιο του Never Ending Tour που ξεκίνησε το 1988 και μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει τα 2200 shows σε όλο τον κόσμο.
“Το να είσαι σε τουρνέ είναι σα να είσαι στο καθαρτήριο. Πας απ΄το πουθενά στο πουθενά…” φέρεται να είπε ο Μπόμπ Ντύλαν , ο προφήτης και εξεγερμένος τροβαδούρος, ο… “προδότης του κινήματος” και ροκ αστέρας, κι ύστερα χριστιανός που αναζητούσε τη λύτρωση και επικηρυγμένος από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του, ο μουσικός που υμνήθηκε και λοιδορήθηκε όσο κανένας άλλος της γενιάς του.
“Ήταν χαμηλών τόνων, δεν το περίμενα έτσι…”, “Γέρασε κι αυτός”, “Εμένα μου άρεσε, εξάλλου είναι κιόλας 73 χρόνων…” , “Οκ, το είδαμε κι αυτό…”. Ηταν μερικές από τις απαντήσεις του τέλους της συναυλίας…
Ο ίδιος και η μπάντα του αποχώρησαν στο 17ο τραγούδι, επέστρ��ψαν για το καθιερωμένο “ανκόρντ” σε τρία μόλις λεπτά, “είπαν” το “All along the watchtower” , εκείνος δεν έβγαλε…μιλιά, ούτε στην αρχή – ένα “καλησπέρα”, ένα…”efkaristo”, giasou Tessaloniki”, κάτι τέλος πάντων, ούτε…”Giasas” .
Ίσως κάτι να τον δυσαρέστησε… Ποιος ξέρει.
Στην Κωνσταντινούπολη το βράδυ της Παρασκευής οι νοσταλγοί της περιπέτειας της Τέχνης που εκπροσωπεί – ή και το αντίστροφο “της τέχνης της περιπέτειας” , ήταν μάλλον περισσότεροι…
Απόψε στην Αθήνα θα δώσει την… πέμπτη συναυλία του (στα 50 και πλέον χρόνια της καριέρας του).
Στο μεταξύ, σήμερα στη Νέα Υόρκη είναι προγραμματισμένος μεγάλος πλειστηριασμός των χειρογράφων με τους στίχους του (γραμμένοι σε τέσσερις κόλλες επιστολόχαρτου ενός ξενοδοχείου) “εκτιμάται -λένε οι εκπρόσωποι της εταιρείας δημοπρασιών ότι θα “χτυπηθούν” μεταξύ 70.000-90.000 ευρώ…
“Από νοσταλγία”…
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
