O Tarantino για τη νέα του ταινία
Η τελευταία ταινία του Quentin Tarantino, το Django Unchained, μας συστήνει τον Django, έναν μαύρο σκλάβο (Jamie Foxx), ο οποίος, μαζί με έναν Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων, τον Δρ King Schultz (Christoph Waltz) προσπαθεί να σώσει τη γυναίκα του από τα νύχια ενός σκληρού ιδιοκτήτη φυτείας. Η metro συνάντησε τον άνθρωπο πίσω από το επικό western.
Πόση πίεση αισθανθήκατε όταν αποφασίσατε να ξεκινήσετε ένα νέο, φιλόδοξο σχέδιο; Ή μήπως είναι απλώς άλλη μία συναρπαστική πρόκληση για εσάς;
Τείνω να πέφτω με τα μούτρα σε κάτι που με ενδιαφέρει, αλλά μετά αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν. Ξέρω λίγο – πολύ πού θέλω να κατευθυνθώ, αλλά αφήνω τους χαρακτήρες να αναλάβουν δράση και να με οδηγήσουν.
Ποιο είναι το ποσοστό “πραγματικότητα vs μυθοπλασία”; Θα μπορούσε να υπάρξει εκείνη την εποχή ένας άνδρας όπως ο Schulz;
Φυσικά. Ωστόσο σε αυτή την περίπτωση είναι καθαρά πλασματικός. Με τον Christoph, καταλήξαμε ότι ο Schulz ήταν μέρος των προσφύγων της Επανάστασης του 1848 – μια ομάδα ανθρώπων που ήταν κατά της δουλείας και ο οποίος το είχε σκάσει στην Αμερική, προκειμένου να ξεφύγει από το θάνατο. Το πνεύμα, το ύφος του χαρακτήρα του, είναι εγώ.
Φαίνεται ότι είχατε στο μυαλό σας τον Christoph Waltz για τον Schulz, όταν γράφατε το σενάριο.
Απολύτως. Mετά από to Inglourious Basterds, o Christoph έγινε ένας από τις… μούσες μου και εμφανίστηκε μόλις άρχισα να γράφω την πρώτη σκηνή. Δεν το σκέφτηκα δύο φορές – ο Christoph ήταν ο Schulz. Είχαμε αυτή τη μυστηριώδη σχέση…
Πιστεύω ότι για τον ρόλο του Django είχατε σκεφτεί τον Will Smith πριν τον δώσετε στο Jamie Foxx. Γιατί αυτή η αλλαγή;
Δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό μου – ο Django ήταν απλά ο Django. Στη δεκαετία του ’60, θα ήθελα κάποιον σαν τον Jim Brown στο «The Dirty Dozen». Ο Jamie ήρθε και κατάλαβε την ιστορία-ήταν σαν παιχνίδι. Όμως, ο πραγματικός λόγος που τον επέλεξα πάνω από οποιονδήποτε άλλο είναι ότι είναι ένας μεγάλος cowboy. Το ’60 όταν όλοι οι νέοι ηθοποιοί είχαν τα δικά τους καουμπόικα σόου, νομίζω ότι και ο Jamie θα είχε το δικό του. Ακόμη και όντας μαύρος. Παραδόξως, ήμουν μεταξύ ενός μίγματος ενός ήρωα spaghetti western και ένα νεαρό αστέρι της τηλεόρασης του 1960. Ο Jamie ήταν ο ιδανικός.
Μήπως η βία ενόχλησε τον Jamie Foxx;
Καθόλου. Ήθελε η ταινία να δείξει πόσο φρικτή ήταν πραγματικά η δουλεία τότε. Κανείς δεν το έχει ξανακάνει αυτό. Του άρεσε η καθαρτική βία του Django.
Γενικά δεν θεωρείστε πολιτικοποιημένος, αλλά…
(διακόπτοντας) …ο Django είναι μια πολιτική ταινία. Παρά το γεγονός ότι πρώτα απ ‘όλα, είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Αλλά είναι πολιτική. Στόχος μου ήταν να ταξιδ’εψω το κοινό πίσω στο 1800 στον Νότο, πριν από τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο, και να δείξω πώς ήταν πραγματικά η ζωή για τους μαύρους ανθρώπους.
Από πού προέρχεται αυτή η επιθυμία να καταγγείλετε τη βία που σημειώνονταν τότε;
Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί κανένας άλλος σκηνοθέτης δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα έως τώρα. Ίσως είναι ένα θέμα που κάποιοι άνθρωποι θα προτιμούσαν να αποφύγουν. Αλλά ποτέ δεν θα ξεχαστεί. Η εξάλειψη των Ινδιάνων της Αμερικής και η υποδούλωση των μαύρων είναι δύο από τα προπατορικά αμαρτήματα της Αμερικής. Οι Ινδιάνοι έχουν λίγο – πολύ εξαφανιστεί, αλλά η μαύρη κοινότητα εξακολουθεί να είναι εδώ πολύ έντονα. Όπως και η ανησυχία της Αμερικής. Είναι ένας λεκές, μια ουλή στο πρόσωπο της χώρας μου. Η ταινία έχει πάει πολύ καλά στις ΗΠΑ, αλλά και οι συζητήσεις που έχει προκαλέσει είναι πολύ θετικές. Ακόμη και εκείνοι που δεν τους αρέσει η ταινία μιλάμε γι ‘αυτήν.
Ο σκηνοθέτης Spike Lee σας κατηγόρησε ότι εκμεταλευτήκατε το φαινόεμνο της δουλείας στο όνομα της ψυχαγωγίας. Γιατί είναι τόσο θυμωμένος μαζί σας;
Δεν θέλω να σπαταλήσω το χρόνο μου μιλώντας γι ‘αυτόν (κάνει γκριμάτσα σοκ και ξεσπάει σε γέλια).
Μετά το Reservoir Dogs, φαίνεται ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σας σταματήσει από το να κάνουν τις ταινίες που θέλετε, ακόμα κι αν παίρνετε απαιτείτε περισσότερο χρόνο. Είναι ένας συνεχής αγώνας;
Αν θέλεις να κάνεις μια μεγάλη, φιλόδοξη ταινία όπως το Django, θα πρέπει να είσαι πρόθυμος να πολεμήσεις γι ‘αυτήν. Και μερικές φορές αυτό περιλαμβάνει μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ειδικά όταν τα γυρίσματα είναι μακρά και δαπανηρά. Θέτω πάντα τον δικό μου δρόμο, σπρώχνοντας τον εαυτό μου λίγο πιο μακριά σε κάθε ταινία που συμβαδίζει και με το budget μου, προφανώς! Ευτυχώς, είχα την υποστήριξη των αδελφών Weinstein και ένα μεγάλο στούντιο.
Λέτε πως συνεχίζετε να σπρώχνετε τον εαυτό σας πιο μακριά – μέχρι πού είστε διατεθειμένος να φτάσετε;
Το Django ήταν τόσο δύσκολο να γίνει, η επόμενη ταινία μου θα είναι πολύ μικρότερη. Αλλά ποιος ξέρει;
Πηγή: metrogreece.gr
