Ένας θρύλος της Μεγάλης Βρετανίας, η τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποιός Βέρα Λιν, έφυγε από τη ζωή στα 103 της χρόνια. Η Βέρα Λιν θεωρείτο η εμψυχώτρια του βρετανικού έθνους στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε έγινε πολύ δημοφιλής, ενώ το εμβληματικό τραγούδι της «We’ll meet again» ακούστηκε και πάλι κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτό το τραγούδι της όπως και το «The White Cliffs of Dover» στήριξαν το ηθικό των Βρετανών στρατιωτών και τους έδωσαν ελπίδα όσο πολεμούσαν μακριά από το σπίτι τους για την ελευθερία. Η ίδια έγινε σύμβολο ελευθερίας για τη χώρα.
Τον Μάρτιο, λίγο πριν από τα 103α γενέθλιά της εν μέσω της επιδημίας του κορονοϊού, η Βέρα Λιν προέτρεψε τον βρετανικό λαό να αναζητήσει «την ίδια πνοή που είχε διαπεράσει τη Βρετανία στον πόλεμο». Η βασίλισσα Ελισάβετ δανείστηκε τον τίτλο του τραγουδιού της που εμψύχωσε τα βρετανικά στρατεύματα στο μήνυμά της προς τον βρετανικό λαό στις 5 Απριλίου για να εμφυσήσει την ελπίδα στους Βρετανούς που ζούσαν τα μέτρα του εγκλεισμού.
«Θα έρθουν καλύτερες μέρες: θα ξαναβρούμε τους φίλους μας, θα ξαναβρούμε τις οικογένειές μας, θα ξαναβρεθούμε», δήλωσε τότε η βασίλισσα. Οι Βρετανοί κλήθηκαν να τραγουδήσουν το κομμάτι τις Βέρα Λιν στην 75η επέτειο της παράδοσης της ναζιστικής Γερμανίας στις 8 Μαΐου 1945. Με την ευκαιρία αυτή, το άλμπουμ «Vera Lynn 100» εκτοξεύθηκε στην 30ή θέση των βρετανικών τσαρτ, κάνοντας την «Ντέιμ Βέρα» την πιο ηλικιωμένη καλλιτέχνη που έχει πάρει θέση στο top 40 στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Γεννημένη στις 20 Μαρτίου 1917, η Βέρα Λιν ήταν επίσης γνωστή από τα τραγούδια «The White Cliffs of Dover», «There’ll Always Be An England» και «If Only I Had Wings», με τα οποία εμψύχωνε τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του Blitz, του ναζιστικού βομβαρδισμού.
Ονομάσθηκε «αρραβωνιαστικιά των ενόπλων δυνάμεων», παρέμεινε σε όλη της τη ζωή στήριγμα των στρατιωτών, για τους οποίους τραγούδησε σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Ινδία, συχνά με κίνδυνο της ζωής της. Το τραγούδι της Λυν «Auf Wiederseh’n Sweetheart» έγινε το 1952 ο πρώτος δίσκος Βρετανού ερμηνευτή ή ερμηνεύτριας που βρέθηκε ποτέ στην κορυφή των πωλήσεων στις ΗΠΑ και μάλιστα παρέμεινε στην κορυφή για εννέα εβδομάδες. Η δημοφιλία της συνέχισε σε όλη τη δεκαετία του 1950, με αποκορύφωμα το τραγούδι «My Son, My Son» το 1954, το οποίο έγραψε η ίδια μαζί με τον Γκόρντον Μέλβιλ Ρης. Το 1967 ηχογράφησε το «It Hurts To Say Goodbye», που έφθασε επίσης σε υψηλές πωλήσεις. Η Λυν παρουσίαζε το δικό της πρόγραμμα ποικιλιών στον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό του BBC στα λίγα χρόνια πριν και μετά το 1970, ενώ ήταν συχνά προσκεκλημένη σε άλλες τέτοιες εκπομπές. Το 1972 ήταν βασική ερμηνεύτρια στο επετειακό πρόγραμμα του BBC «50 χρόνια μουσικής». Το 2009 η Λυν δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της με τον τίτλο Some Sunny Day. Είχε γράψει και δύο προηγούμενα απομνημονεύματα, το Vocal Refrain (1975) και το We’ll Meet Again (1989). Τον Φεβρουάριο του 2009 αναφέρθηκε ότι η Λυν μήνυσε το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα (BNP) επειδή είχε χρησιμοποιήσει το «The White Cliffs of Dover» σε ένα άλμπουμ κατά των μεταναστών χωρίς την άδειά της. Ο δικηγόρος της είπε ότι το άλμπουμ φαινόταν να συνδέει τη Λυν, η οποία δεν σχετίζεται με κανένα πολιτικό κόμμα, με τις απόψεις του κόμματος διά της συσχετίσεως. Το 2000 ονομάστηκε «η Βρετανίδα που χαρακτήρισε καλύτερα το πνεύμα του 20ού αιώνα». Τον Αύγουστο του 2014 η Λυν ήταν ένα από τα 200 δημόσια πρόσωπα που υπέγραψαν επιστολή προς την εφημερίδα The Guardian αντιτιθέμενα στην ανεξαρτησία της Σκωτίας με αφορμή το σχετικό δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους. Τον Μάιο, η Βέρα Λιν κάλεσε το έθνος «να θυμηθεί εκείνα τα θαρραλέα αγόρια και ό,τι θυσίασαν για μας». «Αφησαν τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους για να πολεμήσουν για την ελευθερία μας και πολλοί έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να προστατεύσουν εμάς και τις ελευθερίες μας».
Πηγή: Daily Mail, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Βικιπαίδεια
