“Λαγός” ο Ντάισελμπλουμ
Βρυξέλλες: Του Θάνου Αθανασίου
Καθώς ο νέος πρόεδρος του Εurogroup δεν έχει ούτε την κοινοτική, ούτε την γενικότερη πολιτική εμπειρία για να συγκαλύπτει στα λεγόμενά του τις κοινοτικές αποφάσεις, από τις πρώτες του δημόσιες εμφανίσεις τάραξε τα νερά με μια πρωτόγνωρη και παροιμιώδη ειλικρίνεια. Ο Ολλανδός σοσιαλιστής, πολύ απλά δεν μπορεί να πει ψέματα.
Από τις αρχές του έτους αρνήθηκε πεισματικά να διαψεύσει ή να αποκλείσει ότι στην περίπτωση του κυπριακού μνημονίου θα υπήρχε συμμετοχή των καταθετών. Κανένας εχέφρων καταθέτης, που είχε τη στοιχειώδη πρόσβαση στις δηλώσεις του από τα δύο πρώτα Εurogroup θα έπρεπε να είχε λάβει τα μέτρα του.
Ο Τύπος στις Βρυξέλλες δεν πίστευε στα αυτιά του όταν άκουγε τον Ντάισελμπλουμ να αρνείται πεισματικά να διαψεύσει τη συμμετοχή των καταθετών. «Αν ήταν ο Γιούνκερ, δεν θα άφηνε υπονοούμενα», έλεγαν πολλοί. Βεβαίως ο Γιούνκερ είχε διαψεύσει το πρώτο κούρεμα του ελληνικού χρέους, το PSI, τη μυστική συνάντηση του Λουξεμβούργου το Μάιο του 2011 και σχεδόν κάθε «καινοφανές» σημείο της ελληνικής διάσωσης – πράγματα αυτονόητα σήμερα.
Ο νέος πρόεδρος δεν είναι έτσι. Τον Γιούνκερ μεταξύ άλλων άκουσαν πριν από μήνες και οι ιθύνοντες της προηγούμενης κυπριακής κυβέρνησης, όταν αγόραζαν ελληνικά ομόλογα, στιγμές πριν το PSI και το κούρεμα γίνουν δημόσια γνώση. Το ελληνικό PSI, μια απαράδεκτη ιδέα για πολλούς, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, μαζί με το ατύχημα στο Μαρί, για την χρεοκοπία της Κύπρου.
Συνεπώς θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι ευθύνονται και όσοι είχαν καθησυχάσει τον πρόεδρο Χριστόφια, για να «κάνουν τη δουλειά τους».
Ο νέος πρόεδρος επέλεξε, πολιτικά και συνειδητά να αποποιηθεί κάθε ευθύνη για ελλιπή ή λανθασμένη καθοδήγηση. Ο νέος πρόεδρος του Εurogroup ειδοποίησε εγκαίρως για το τι θα συνέβαινε στην Κύπρο και ειδοποιεί επίσης εγκαίρως για τις δυνατότητες παρέμβασης της ΕΕ στο τραπεζικό σύστημα και τη νέα διάσταση των διασώσεων.
Το ίδιο ακριβώς έκανε και η εκπρόσωπος του επιτρόπου Μισέλ Μπαρνιέ, Σαντάλ Χιούζ. Περιέγραψε πολύ συγκεκριμένα ποιο είναι το νέο πλαίσιο τραπεζικών διασώσεων και που βρίσκονται οι νομοθετικές συζητήσεις.
Στην πράξη, τόσο οι δηλώσεις του κ. Ντάισελμπλουμ, όσο και της Σαντάλ είναι μάλλον περιττές και περιγράφουν το αυτονόητο:
1. Μετά από αφόρητες πιέσεις της κοινής γνώμης σε Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη, οι 27 κυβερνήσεις αποφάσισαν στις αρχές του 2012 να «σπάσουν το φαύλο κύκλο τραπεζικών διασώσεων και κρατικού χρέους».
2. Νομοθετώντας κατ’ απαίτηση της κοινής γνώμης οι 27 αποφάσισαν ότι «οι τράπεζες μπορεί και να κλείνουν ή να διαλύονται τακτικά», αντί να αναχρηματοδοτούνται ανεξέλεγκτα – σε αντίθεση με ότι συνέβαινε από το 2008 και μετά.
3. Και πάλι κατ’ απαίτηση της κοινής γνώμης οι 27 αποφάσισαν σε τακτική σύνοδο για την ανάπτυξη και την απασχόληση ότι θα πρέπει να μεταστραφεί η φορολογία από την εργασία προς το κεφάλαιο.
4. για τους 27 και την κοινή γνώμη σε Ευρώπη, Ελλάδα και Κύπρο, το μεγάλο μη επενδυόμενο, λιμνάζον σε τράπεζες κεφάλαιο θεωρείται «μη παραγωγικό χρήμα και τροχοπέδη στην ανάπτυξη, την απασχόληση και τη διατήρηση του κοινωνικού κράτους».
Συνεπώς στο μέλλον, πριν τα κράτη φτάσουν στους πολίτες και την τσέπη τους κόβοντας μισθούς και συντάξεις, όπως έγινε με αποτυχία στην Ελλάδα, θα στρέφονται στους μετόχους των τραπεζών. Αν οι μέτοχοι δεν μπορούν να ανακεφαλαιοποιήσουν την τράπεζά τους θα κρίνεται από τους ειδικούς αν αυτή είναι συστημική ή όχι.
Μια συστημική τράπεζα στο μέλλον θα κεφαλαιοποιείται από τον ESM χωρίς το κράτος μέλος να αναλαμβάνει το χρέος της ως δημόσιο χρέος (και να το μετακυλήσει με μέτρα στους πολίτες).
Αντιθέτως μια μη συστημική τράπεζα θα διασώζεται από τους μετόχους της ή αν αυτό δεν είναι δυνατόν, από τους μετόχους και τους ανασφάλιστους καταθέτες της – ή αλλιώς η τράπεζα θα εκκαθαρίζεται και θα αποζημιώνονται οι καταθέτες μέχρι του ποσού των 100.000. Οι 27 θεωρούν ότι μεταξύ άλλων θα απωθήσουν τους τραπεζίτες από επικίνδυνες εμπορικές και επενδυτικές πρακτικές.
»Θα σπάσει ο αυτοματισμός που θέλει να επιβαρύνονται τα κράτη και οι φορολογούμενοι για τις τραπεζικές κρίσεις… Στο εξής θα θίγονται και οι τράπεζες και οι μεγαλοκαταθέτες», δηλώνει στο RTL o Γέρουν Ντάισελμπλουμ και το μόνο που κάνει είναι να εξηγεί τι έχουν ήδη αποφασίσει οι 27.
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου καινοφανή και ισχύουν στις ΗΠΑ και τις προηγμένες οικονομίες εδώ και χρόνια – μόνο που εκεί το όριο είναι στις 250.000.
Η συζήτηση βεβαίως γύρω από το αυτονόητο, μας αποσπάει την προσοχή από ένα άλλο φαινόμενο τον ημερών που εντόπισε εύστοχα ο υπουργός εξωτερικών του Λουξεμβούργου κ. Άσελμπορν: «Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει το επιχειρηματικό μοντέλο για άλλες χώρες στην ΕΕ…
Δεν θα πρέπει, υπό το πρόσχημα τεχνικών οικονομικών θεμάτων να πνίγονται άλλες χώρες… δεν θα πρέπει η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία να λένε ότι θέλουν τα χρηματοοικονομικά κέντρα να είναι εκεί και οι άλλοι να κλείσουν… Είναι κατά της ενιαίας αγοράς και της ευρωπαϊκής ενότητας… το να επιδιώκεις ηγεμονία είναι λανθασμένο και μη ευρωπαϊκό».
Η Κύπρος μπορεί ηθικά να ήταν μια «βρόμικη ιστορία» για πολλούς. Όμως η τάση «επιμερισμός και καταμερισμός», όπου άλλοι θα είναι «οι εργάτες», άλλοι «οι τραπεζίτες» και άλλοι «τα γκαρσόνια» της Ευρώπης, αποτελεί ήδη την επόμενη μεγάλη συζήτηση των 27, όσο η κοινή γνώμη παραμένει εντυπωσιασμένη από το prestige (όρος των ταχυδακτυλουργών από την ομώνυμη ταινία του 2006), της κυπριακής διάσωσης και των επισκέψεων της τρόικας στην Ελλάδα.
Πηγή: real.gr
