Αυτή η περιττή καθυστέρηση και η σκλήρυνση είναι περισσότερο σφάλμα των πιστωτών από ό,τι είναι της Ελλάδας, αναφέρει σχόλιο στο Bloomberg View.
Ψηφίζοντας “όχι” στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής και με τέτοια σημαντική διαφορά, η Ελλάδα κέρδισε την δική της στιγμή έξαρσης, και ίσως μετανιώσει για τις συνέπειες για χρόνια. Ήταν ένα ακόμη σε μια παράλογα εκτεταμένη σειρά λανθασμένων υπολογισμών.
Μια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και πιστωτών της Ευρώπης, ήταν πάντα δύσκολο να επιτευχθεί. Καθώς πλησιάζει άλλο ένα deadline αυτό το Σαββατοκύριακο, το έργο είναι ακόμη πιο δύσκολο. Οι ηγέτες της Ελλάδας και τώρα οι πολίτες της έχουν τζογάρει με την επιθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κρατήσει ενωμένο το ευρωσύστημα. Αλλά έχουν σταθερά αποσβέσει αυτή την επιθυμία. Η προσέγγιση της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις έχει οδηγήσει πολλούς στην ΕΕ να πιστέψουν ότι μια έξοδος της Ελλάδας είναι προς όφελος όλων των άλλων. Το δημοψήφισμα φάνηκε να το επιβεβαιώνει.
Καθώς συνεχίζεται το αδιέξοδο, οι άστοχες προκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα και της ομάδας του, υπήρξαν επίσης αντιπαραγωγικές με έναν άλλο τρόπο. Η καθυστέρηση κάθε εβδομάδας έχει επιδεινώσει την χρηματοπιστωτική και οικονομική παράλυση. Από την μία πλευρά, όπως έχει τονίσει η Αθήνα, αυτό καθιστά την αναδιάρθρωση του χρέους όλο και πιο αναγκαία, στο πλαίσιο οποιουδήποτε εύλογου σχεδίου ανάκαμψης. Από την άλλη πλευρά, συρρικνώνει αυτό που έχουν να κερδίσουν οι πιστωτές από την επίλυση της κρίσης.
Πώς κι έτσι; Ο Jacob Funk Kirkegaard εξηγεί την λογική. Αρχικά, μια αναδιάρθρωση που κόβει, ας πούμε, το 30% της αξίας του ελληνικού χρέους, θα αρκούσε να σταθεροποιήσει τα οικονομικά της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση, οι επενδυτές θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα ανακτήσουν το 70% από ό,τι τους οφείλεται. Τώρα, επειδή η οικονομία έχει επιδεινωθεί τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες, απαιτείται μια πολύ βαθύτερη περικοπή. Όπως το θέτει ο Kirkegaard:
Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος της έκθεσης της ευρωζώνης στην Ελλάδα, σε εφάπαξ έξοδα. Οικονομικά, η ευρωζώνη δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να σώσει στην Ελλάδα και για τον λόγο αυτό έχει ακόμη λιγότερους λόγους να συμβιβαστεί. Ο διπλασιασμός του ποσοστού ανάκτησης της ελληνικής έκθεσης από το 10% στο 20%, δεν είναι κάτι που ο Francois Hollande, ο Matteo Renzi ή η Angela Merkel είναι διατεθειμένοι να λυγίσουν για να το πετύχουν. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι υπονομεύοντας την ελληνική οικονομία, όχι μόνο έχουν αυξήσει το ποσό των νέων μέτρων που πρέπει να λάβουν για να πετύχουν ακόμη χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους, αλλά επίσης υποβάθμισαν το όφελος προς οποιονδήποτε, από την επίτευξη μιας συμφωνίας με αυτούς”.
Ο Kirkegaard έχει δίκιο που ασκεί κριτική σε αυτό το σφάλμα τακτικής. Εκεί που διαφωνώ με αυτόν είναι στην απόδοση ευθυνών. Αυτή η περιττή καθυστέρηση και η σκλήρυνση, ύπουλη λογική του ορισμού, είναι ακόμη περισσότερο σφάλμα των πιστωτών από ό,τι είναι της Ελλάδας.
Συμφωνώ με τον Barry Eichengreen σε αυτό. Σπανίως έχω κατηγορηθεί ότι επαινώ υπερβολικά την ποιότητα της ηγεσίας στην ΕΕ, αλλά ακόμη και εγώ δεν είχα καμία αίσθηση του πόσο άσχετες μπορεί να είναι οι κυβερνήσεις.
Το θέμα είναι το εξής: Το επιχείρημα του Kirkegaard υπάρχει και από τις δύο πλευρές: οι πιστωτές θα φέρουν το πλήρες μερίδιο του κόστους της χρεοκοπίας. Για να επαναλάβω, εάν είχαν δείξει μια μικρή ευελιξία νωρίτερα, θα μπορούσαν να είχαν το 70% από ό,τι τους οφείλεται. Οδηγούνται στο να πάρουν ουσιαστικά τίποτα, ενώ παράλληλα υπονομεύουν τα θεμέλια της νομισματικής ένωσης στις διαπραγματεύσεις.
Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας υπήρξε ανέντιμος με τους ψηφοφόρους του και τους παραπλάνησε σχετικά με το τίμημα των ενεργειών του. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για την Γερμανίδα Καγκελάριο Angela Merkel. Για μήνες, απέτυχε να εξηγήσει γιατί είναι προς το συμφέρον των Γερμανών φορολογούμενων να αποφύγουν μια ελληνική χρεοκοπία. Πιο πρόσφατα, δεν έχει απλώς αποτύχει να εξηγήσει την κατάσταση, τους έχει παραπλανήσει ανοιχτά για το τι διακυβεύεται. Οι Γερμανοί δεν θα μειώσουν τις ζημιές τους αν αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει. Μειώνουν τις ζημιές τους με το να εισπράττουν όσα περισσότερα μπορούν.
Όπως επισήμανα την τελευταία φορά, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος –όσο προκλητικό θα μπορούσε να είναι για τις τάξεις των επικριτών της Ελλάδας στην ΕΕ- δεν αλλάζει το συμφέρον που έχουν ακόμη και οι δύο πλευρές, ακόμη και τώρα, στο να έλθουν σε συμφωνία. Φαίνεται απίθανο ότι θα συμβεί. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα έπρεπε.
Ο Τσίπρας έχει απογοητεύσει την χώρα του, χωρίς αμφιβολία. Αλλά εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει και οδηγηθεί εκτός ευρωζώνης, η Merkel θα έχει απογοητεύσει όχι μόνο την Γερμανία αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη επίσης.
Πηγή: Bloomberg View, capital.gr
Δείτε επίσης:
Reuters: Πακέτο “μεταρρυθμίσεων” 12 δισ. ευρώ προτείνει η κυβέρνηση
FAZ: Την Κυριακή θα αποφασιστεί ο χαρακτήρας της ευρωπαϊκής κοινότητας
