Η πιο διάσημη διεθνώς ελληνική λέξη τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν η λέξη «μαλάκας». Από την περασμένη Κυριακή η πιο διάσημη διεθνώς ελληνική λέξη είναι το «Οχι». Καθυστερημένοι και οπισθοδρομικοί αυτοί οι Ελληνες, επέστρεψαν στο 1940!
Εχει ύστερα άδικο ο καθηγητής κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος να αποφαίνεται, αποτιμώντας το 61,3% του δημοψηφίσματος, ότι «η βλακεία είναι αήττητη»;
Εχει άδικο η κυρία Λυμπεράκη (Ποτάμι) να διαπιστώνει ότι «οι φτωχοί κάνουν λάθη σε κρίσιμες στιγμές»; Είναι παράξενο που ο κ. Μπογδάνος κλαίει μπροστά στις γερμανικές κάμερες για τον κίνδυνο του… ολοκληρωτισμού που αντιμετωπίζει η χώρα του; (Θα μου πείτε, άλλοι
όρθωναν το στήθος τους μπροστά στις γερμανικές κάννες, μη με γυρίζετε πίσω στο 1940! Αλλο κάννες κι άλλο κάμερες, άλλο τόκοι κι άλλο τανκς.) Πλην όμως, ευτυχώς που εκτός απ’ το κλάμα Μπογδάνου υπάρχει και η ανάλυση Πρετεντέρη, όστις διαπιστώνει: «Οταν ο ελληνικός λαός
έχει (σ.σ.: διά του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος) συντριπτικά αποποιηθεί των ευθυνών του για την κατάσταση της χώρας, τότε είναι προφανές ότι οι ευθύνες αυτές χρειάζεται να φορτωθούν σε άλλες πλάτες». Ποιες πλάτες; Της Γερμανίας ίσως; Και πώς; διά της επιβολής χρηματοπιστωτικής ασφυξίας (σε θάλαμο αερίων);
Εχει άδικο ύστερα απ’ αυτά ο (παλιός μου φίλος) κ. Αρης Πορτοσάλτε να ανησυχεί που εισάγουμε σ’ αυτήν τη χώρα ακόμα και τις ζωοτροφές</strong>; Σωστός! Αν μας κόψουν αυτές τις ζωοτροφές οι Επικυρίαρχοι, τι θα τρώνε τα ως άνω ζώα;
Θα μου πείτε ότι δεν σωστή (για τα ζώα) η σύγκρισή τους με τα σαπρόφυτα. Μεγάλο το δίκιο σας, ούτε το κουτόχορτο δεν τρώει σαπρόφυτα…
Πάντως, κατ’ αντίθεσιν προς όλους αυτούς που έχουν σε τέτοια υπόληψη τον ελληνικό λαό, πολλοί κουτόφραγκοι στη Φραγκιά τα ’χουν σηκώσει υπέρ των Ελλήνων. Γράφει η «Humanite»: «Τώρα, σεβαστείτε το όχι του ελληνικού λαού». (Ναι, αλλά αυτοί είναι κομμουνιστές, θα μου πείτε – όλο αντιρρήσεις μου φέρνετε σήμερα!) Γράφει η «Liberation»: «Το ΟΧΙ του Δία» (Ουπς! εσπευσμένως να τρέξει ο κ. Μπαλτάς στο Παρίσι και να εξηγήσει στους εκεί Γαλλοσυριζαίους ότι οι αρχαίοι Ελληνες ουδεμίαν σχέση έχουν με τους νεότερους και να αφήσουν τα σάπια οι απανταχού λαϊκιστές). Πλην όμως,
ακόμα και η «Wall Street Journal», που ούτε κομμουνιστική είναι ούτε συριζοπερίπτωση, γράφει: «Οι υπερήφανοι Ελληνες αποκρούουν την Ευρώπη». Οχι και «υπερήφανοι» οι Ελληνες! μην τους κακομαθαίνουμε τους λαϊκιστές και τους ψεκασμένους, τους τεμπέληδες, έτι δε και διεφθαρμένους.
Με την ευκαιρία (κι επί προσωπικού, διότι με πονάνε τα αυτάκια μου) εξηγήστε κάποιος εκεί στο Ποτάμι στον κ. Σταύρο Θεοδωράκη ότι η λέξη είναι συ-μ-φωνία κι όχι συφωνία. Οχι συφωνία, τεράστιε, συ-μ-φωνία!!
Οπως και η αξιότιμη εκείνη βουλευτής του ΚΚΕ που έχει κάνει καραμέλα το νεοπαγές σύνθημα του κόμματος «τι λαιμητόμος τι γκιλοτίνα», βάζοντας τη λέξη λαιμητόμος στην καρμανιόλα, όταν την προφέρει κατ’ επανάληψιν λαιμ-ο-τόμος!!
Πάντως, τους «υπερήφανους Ελληνες», ως φαίνεται, θαυμάζει και ο Φιντέλ Κάστρο. Ο οποίος σε συγχαρητήριο μήνυμά του προς τον «σύντροφο Τσίπρα» γράφει ανάμεσα στα άλλα: «Η Ελλάδα είναι πολύ οικεία για τους Κουβανούς. Αυτή μας δίδαξε φιλοσοφία, τέχνη και επιστήμες της αρχαιότητας όταν σπουδάζαμε στο σχολείο και, μαζί με αυτές, την πιο περίπλοκη από όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες: την τέχνη και την επιστήμη της πολιτικής. Η χώρα σας, ειδικά η τόλμη της στην παρούσα συγκυρία, γεννά τον θαυμασμό στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής αυτού του ημισφαιρίου, που βλέπουν πώς η Ελλάδα, μπροστά σε απειλές από το εξωτερικό, υπερασπίζεται την ταυτότητά της και την κουλτούρα της».
Παραδόξως, ο Φιντέλ ενθυμείται (κι αυτός) στην επιστολή του και το «Οχι» του 1940. Τη γνωστή ιστορία που το «Οχι» του Μεταξά το έκανε πάνδημο ο λαός με τη στάση του και το συνεπικούρησε με… τρία «όχι» ο Ζαχαριάδης. Αρχαίες
ιστορίες κι αυτές. Για αυτό και ο κ. Κουτσούμπας επικαλείται για τη στάση του ΚΚΕ (που έκανε το 5% της επιρροής του κόμματος 3% στο δημοψήφισμα και πιθανόν λιγότερη) εκείνο το «πλην Λακεδαιμονίων»! Φιλάρεσκο μεν, σύντροφοι, αλλά το εν λόγω ρηθέν αφορά σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας των Λακεδαιμονίων, όταν από πείσμα, εγωισμό και γινάτι,
επειδή δεν μπορούσαν να στρατηγεύσουν οι ίδιοι, στέρησαν την (τρομερή στη μάχη) δύναμή τους απ’ τη δύναμη των Πανελλήνων. Εμειναν αδρανείς (προς μεγάλη χαρά των Περσών) κι αυτό το «πλην Λακεδαιμονίων» έμεινε ρετσινιά και στίγμα για μια πόλη επιφανή, γενναία και σοφή επί κοντά 600 χρόνια.
Πλην όμως, μεγάλο όπλο τα κλασικά γράμματα, κυρίες και κύριοι. Οπως απέδειξε ο σ. Μανώλης Γλέζος μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο και σφάζοντας με το μπαμπάκι τον κ. Σουλτς, όταν του είπε στα λατινικά το τρομερό εκείνο του Θωμά Ακινάτη: «φοβάμαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου» (timeo hominem unius libri»).
Κι επειδή κάπου κάτι στο σύμπαν μάς κάνει και τις πλακίτσες του, την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές με παίρνει τηλέφωνο φίλος πολύτιμος απ’ τη Θεσσαλονίκη, ο Στέλιος, ο οποίος κατ’ αυτάς με τη σύζυγό του κυρία Χ. καλοκαιριάζει στη Χαλκιδική, σε μικρό και ωραίο χτηματάκι. Ο φίλος μου
ο Στέλιος χρόνια τώρα ζει μαζί με τη χρυσή του βίο ευγενικό, ολιγαρκή και ψαγμένο. Θα τολμούσα να πω, ρισκάροντας έναν νεολογισμό, ότι ζουν και οι δύο με τρόπο παπαδιαμαντικό. Με ρωτάει λοιπόν ο Στέλιος (βαθύς γνώστης επίσης του ελληνικού πολιτισμού έτσι όπως έχει τρυπώσει στα λαϊκά τραγούδια): «ποιοι και πόσοι κατεβαίνουν για αρχηγοί στη Νέα Δημοκρατία;». Δεν ξέρω και καλά, του απαντώ κι αρχίζω να απαριθμώ: Δένδιας, Πατούλης, Τατούλης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Ντόρα Μπακογιάννη, Μπακογιάννης τζούνιορ, Βορίδης, Βαρβιτσιώτης – «ώπα!», μου λέει, «αν προσέφερα
εργασία γεωργική έναντι τροφής, καταλύματος και βολτίτσας σε παρακείμενο δασάκι από βελανιδιές, ποιος εξ όλων νομίζεις ότι θα δεχόταν;».
Αχ, βρε Στέλιο μου, άνθρωπε φιλοσοφημένε και ενάρετε. Πάντα με τρυφερότητα για τους ανθρώπους, ακόμα κι όταν οι ιστορίες σου τους μαλώνουν, σαν φίλεμα σε φίλους ή ελπίδα μέσα τους…
Υ.Γ.: Χθες αργά το βράδυ έγινε γνωστό (τουλάχιστον στην αφεντιά μου) ότι ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη από την ΕΣΗΕΑ εναντίον δημοσιογράφων για μεροληπτική στάση κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος. Η πειθαρχική δίωξη αφορά τους δημοσιογράφους κ.κ. Γιάννη Πρετεντέρη, Μανώλη Καψή, Σταμάτη Μαλέλη, Αρη Πορτοσάλτε, Δημήτρη Οικονόμου, Νίκο Κονιτόπουλο και Κώστα Μπογδάνο καθώς επίσης κι εναντίων των κυριών Ολγα Τρέμη, Μαρία Χούκλη και Μαρία Σαράφογλου.
Ως μέλος της ΕΣΗΕΑ διαφωνώ με αυτήν τη δίωξη οριζοντίως και καθέτως. Αν οι ως άνω δημοσιογράφοι διέπραξαν ποινικό αδίκημα, υπάρχει ο φυσικός τους δικαστής. Αν προσέβαλαν με τη στάση τους και τη γνώμη τους οποιονδήποτε πολίτη ή κόμμα ή ό,τι άλλο, ας προσφύγουν οι ενδιαφερόμενοι στη Δικαιοσύνη. Κατά τα άλλα, ουδεμία δουλειά έχει η ΕΣΗΕΑ διά του πειθαρχικού της να ελέγχει τη γνώμη και τη στάση των δημοσιογράφων. Ουδείς δημοσιογράφος θα πρέπει να ανέχεται κεχαγιά στο κεφάλι του, αφεντικό πειθαρχικό ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τυραννίδας όπως από το ΕΣΡ ή άλλη Ανεξάρτητη (τάχα μου) Αρχή, απ’ αυτές που αλλοιώνουν το πολίτευμα.
Δεν τίθεται θέμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας (ώστε να επέμβει το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ) σε θέματα γνώμης και ελευθερίας έκφρασης. Οι δημοσιογράφοι κρίνονται, επιδοκιμάζονται και απορρίπτονται απ’ τους πολίτες και μόνον. Οι οποίοι πολίτες δεν χρειάζονται την «προστασία» κανενός πειθαρχικού.
Επαναλαμβάνω: αν τα κανάλια ή οι εφημερίδες που εργάζονται οι διωκόμενοι παρέβησαν τον νόμο, ας κινηθεί ο νόμος εναντίον τους. Αν οι δημοσιογράφοι έπραξαν το ίδιο, ας τους τσιμπήσει ο εισαγγελέας. Θέμα όμως δημοσιογραφικής δεοντολογίας εις ό,τι αφορά την έκφραση της γνώμης τους δεν τίθεται. Και κάθε τέτοια δίωξη είναι εκ του πονηρού – σταλινικού πονηρού ή φασιστικού πονηρού. Ας διαλέξει ο κάθε φανατικός ποια πονηρία του πάει καλύτερα.
Φοβάμαι ότι έχει αρχίσει ένα «κυνήγι μαγισσών» που θα το χρεωθεί η κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν μπορούν οι φανατικοί απ’ το σινάφι μας να υποκαταστήσουν (μάλιστα με διώξεις) τη γνώμη των πολιτών για τους άξιους ή τους ανάξιους ανάμεσά μας.
Είναι άλλο πράγμα η κριτική δημοσιογράφων προς δημοσιογράφους κι άλλο η έγκληση δημοσιογράφων από δημοσιογράφους δι’ υπόθεσίν των ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης.
