Η Ευρώπη ως Ευρωπαϊκή Ενωση κλονίζεται. Και δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς, διότι πολιτικώς είναι ρηχή.
Και είναι πολιτικώς ρηχή διότι η οικονομική ολιγαρχία επιβάλλει με όλο και πιο κυνικό αλλά και τυραννικό τρόπο τις επιλογές της στο πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί.
Η χυδαία αυτή αντιστροφή της σχέσης πολιτικής – οικονομίας (που με άλλον τρόπο συνέβη και στην ΕΣΣΔ, ανοίγοντας μαζί με την καθαίρεση της δημοκρατίας τον δρόμο για την πτώση της), είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό, που όμως λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις όταν το αντίπαλο δέος του κεφαλαίου, η εργασία, είναι αδύναμη.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι πλέον τίποτα απ’ όσα ευαγγελίσθηκε. Και αυτό συνέβη διότι η κατίσχυση του κεφαλαίου πάνω στην εργασία υπήρξε συντριπτική.
Συνεπώς, η πολιτική, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ρύθμιζε αυτή τη σχέση, κατέστη περιττή.
Η οικονομική ολιγαρχία μπορεί πλέον να κυβερνά κατευθείαν, χρησιμοποιώντας πολιτικούς–μαριονέτες (Μέρκελ) αλλά και τεχνοκράτες (Μόντι).
Αυτό το νέο φρούτο οι τεχνοκράτες, επιστρατεύονται όταν οι πολιτικοί τα κάνουν μαντάρα. Παλαιότερα θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουμε στους τεχνοκράτες.
Σήμερα ουδείς λόγος υπάρχει για μια τέτοια διαπίστωση. Πολιτικοί και τεχνοκράτες απλώς εναλλάσσονται αναλόγως των προτεραιοτήτων της αστικής τάξης σε κάθε χώρα. Την ίδια
λιτότητα εφάρμοσαν ο κ. Μπερλουσκόνι και ο κ. Μόντι, στις ίδιες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις προχώρησαν η κυρία Μέρκελ και ο κ. Κάμερον, απ’ το ίδιο άρμα της Ζήμενς και της Ντόυτσε Μπανκ σύρεται ο κ. Ραχόι και ο κ. Σαμαράς.
Ομως όλη αυτή η διαδικασία έχει αποψιλώσει τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα κι έχει καταστήσει τις δημοκρατίες αβαθείς.
Ας πούμε στην Ιταλία, ο τεχνοκράτης Μόντι, υποτακτικός της Μέρκελ, όπως άλλωστε και πριν απ’ αυτόν ο Μπερλουσκόνι ανεφύησαν στο κενό που προκάλεσε στην ιταλική δημοκρατία η αποπολιτικοποίηση. Μάλιστα ως επακόλουθο της διάλυσης (και της αυτοδιάλυσης) της Αριστεράς.
Ας πούμε στην Ελλάδα, δεν έχουν ακόμα στεγνώσει οι λέξεις στο στόμα του κ. Σαμαρά, όταν δήλωνε ότι θα φτιάξει έναν κρατικό τραπεζικό πυλώνα, και ήδη οι τράπεζες της χώρας μας περνούν κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα των γερμανοευρωπαϊκών τραπεζών.
Αυτή η Ευρώπη μπορεί να απορροφά κάθε Σαμαρά και να εξαϋλώνει κάθε Μπερλουσκόνι – και Μέρκελ όταν έρθει η ώρα της.
Μπροστά σε αυτήν την Ευρώπη, με Νόμπελ Δ’ Ράιχ, δάκρυσε ο κ. Χριστόφιας. Ενας κομμουνιστής, ηγέτης ενός πολυβασανισμένου λαού Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, βρέθηκε αντιμέτωπος με την πεμπτουσία ενός ανθρωποφάγου και ωμοφάγου συστήματος που έχει αποχαλινωθεί.
Αυτή η Ευρώπη που ως Ευρωπαϊκή Ενωση μόνον μέλημα έχει να βαθαίνει τα περιθώρια κέρδους για τα αφεντικά της, βαθαίνει ταυτοχρόνως την πολιτική της κρίση κάνοντας τη δημοκρατία όλο και πιο ρηχή.
Κρίση πολιτική και πολιτειακή. Που σημαίνει ότι αυτή η Ευρώπη δεν έχει πολύ μέλλον μπροστά της. Εκτός κι αν πετύχει να επαναλάβει το ρωμαϊκό παράδοξο. Να αφανίσει δηλαδή τη δημοκρατία διά της δημοκρατίας. Κι εξηγούμαι: οι Ρωμαίοι γνώριζαν ότι το μόνον που δεν χρειαζόταν η δημοκρατία τους ήταν ένας δημοκρατικός στρατός. Οταν λοιπόν ο Καίσαρ έκανε δημοκρατικό τον στρατό υποκαθιστώντας το μοντέλο του στρατιώτη-που-υπακούει με το μοντέλο του στρατιώτη-που–εγκρίνει (φέρ’ ειπείν τον στρατηγό του), η δημοκρατία πέθανε. Και οι πραιτοριανοί γεννήθηκαν.
Στο ίδιο μεταίχμιο βρίσκεται σήμερα και η Ευρώπη. Η δημοκρατική ρητορική συνυπάρχει με τυραννικές λύσεις. Υπάρχει για να επιβάλλει τυραννικές λύσεις.
Και κατά τούτο η νέα pax Romana, η ευρωπαϊκή ειρήνη, που επ’ εσχάτοις βραβεύτηκε με Νόμπελ, δεν αφορά στην άμβλυνση των εθνικών (μάλιστα εθνικιστικών) αντιθέσεων στην ήπειρο -αυτές μπορούν να αναζωπυρωθούν ανά πάσαν στιγμή- αλλά στην ταξική καθυπόταξη των πληβείων όλων των εθνών στους πατρικίους.
Αυτό, πρώτα απ’ όλους, το πέτυχαν δημοκρατικοί Καίσαρες (απ’ τον Μιτεράν ώς τη Μέρκελ), δηλαδή καθώς πρέπει δημαγωγοί, και, όπου χρειάσθηκε, επιστρατεύθηκαν πραιτοριανοί (Μπερλουσκόνι, Μόντι κι άλλοι) ή απλά τσικό (Στουρνάρας).
Απέναντι σε αυτήν την Ευρώπη, όσον πιο ευρωπαϊστική είναι η Αριστερά, άλλο τόσο έτοιμη πρέπει να είναι για εναλλακτικές λύσεις και «πλαν μπι» κατά το κοινώς λεγόμενο.
Συνισ��ά υποταγή στην κυρίαρχη ιδεολογική τρομοκρατία και προπαγάνδα η ατολμία της Αριστεράς να οπλίσει τον λαό με εναλλακτικά σχέδια δημοσίως διατυπωμένα. Και μόνον
η συζήτηση για λύσεις έξω απ’ τον τοκογλυφικό μονόδρομο είναι όπλο για τον λαό. Η κατάφαση στο ευρώ δεν σημαίνει, δεν πρέπει να σημαίνει υποταγή σε μια ειμαρμένη που σχεδιάζουν οι στόκοι των τόκων, αλλά αντιθέτως απειλή στην πολιτική τους.
Η Ευρώπη των λαών θα παραμένει μια οπτασία που θα απομακρύνεται, όσον οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς σε όλη την Ενωση δεν ανατρέπουν την ιδεολογική τρομοκρατία της ομογενοποιημένης σκέψης.
Η άσκηση της πολιτικής είναι θέμα (και) συσχετισμών ισχύος. Η ισχύς αυτήν τη στιγμή στην Ενωση είναι υπέρ των υβριδίων Μερκελομόντι, ως εντολοδόχων του μεγάλου κεφαλαίου. Η σύγκρουση με τους λαούς που επί μακρόν συμβαίνει, κάποια στιγμή θα κορυφωθεί, όταν κάποιοι απ’ αυτούς τους λαούς βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο. Μην έχοντας πια τίποτε να χάσουν. Συνεπώς τα πράγματα για την Αριστερά είναι σοβαρά. Δεν σηκώνουν κανενός είδους απολογητική απέναντι στην προπαγάνδα του συστήματος, αλλά αντιθέτως επιβάλλουν να εξοπλισθεί ο λαός με εναλλακτικές τακτικές, πολύμορφες και πολυμήχανες.
Εκτός απ’ τη στρατηγική χρειάζονται και τα στρατηγήματα.
email: [email protected]
