της Τζίνας Αρβανίτη
O Ulas Gürsat είναι δημοσιογράφος, ο οποίος αποφάσισε να αλλάξει σελίδα στη ζωή του, εξαιτίας της κοινωνικής και πολιτικής καταπίεσης, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος, που αισθανόταν στην γενέτηρά του Τουρκία, τόσο ο ίδιος, αλλά και πολλοί άλλοι συνομήλικοι του, οι οποίοι, επίσης, πήραν την απόφαση να ζήσουν σε κάποια, άλλη χώρα.
Στην Ελλάδα έφθασε τον Ιανουάριο μαζί με την κοπέλα του, αφήνοντας και οι δύο πίσω, στην Κωνσταντινούπολη, τους γονείς και τα αδέλφια τους, ελπίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον…
“Ήμουν δημοσιογράφος στην Τουρκία και τώρα είμαι 31 ετών. Έχω δουλέψει σε εφημερίδας όπως η «HaberTurk», η «Milliyet», η «Birgün» και «Yurt». Ήρθα στην Ελλάδα γιατί βρήκα μία δουλειά στον χώρο του IT και ήθελα να συνεχίσω σε μία άλλη χώρα. Γιατί;Όχι μόνο εγώ, αλλά πολύ μορφωμένοι άνθρωποι στην Τουρκία αφήνουν πράγματα πίσω τους και εγκαταλείπουν τη χώρα για καλύτερες ή για ακόμη και για χειρότερες δουλειές και συνθήκες, εξαιτίας της πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης προς τους ανθρώπους, που δεν σκέφτονται ή δεν αισθάνονται όπως οι άνθρωποι που ψηφίζουν το AKP (σ.σ. το κόμμα του Ερντογάν).
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι όπως εγώ, που αποκαλούνται «μετανάστες»…Είναι μηχανικοί, γιατροί, πρώην διευθυντές που στην Ελλάδα εργάζονται σε τηλεφωνικό κέντρο. Περίπου 400-500 άνθρωποι. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι κάτω των 35 ετών και για τους περισσότερους, ο λόγος που έφυγαν είναι για να έχουν μία αξιοπρεπή ζωή, με ελευθερία. Ευτυχώς, η Ελλάδα παρέχει αυτή τη ζωή στους πολίτες της και σε όσους κατοικούν εδώ. Και εκατομμύρια νέοι διαφεύγουν όταν βρουν την πρώτη τους ευκαιρία. Και είμαι ένας από αυτούς. Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι δραπετεύουν από την Τουρκία, μόλις βρουν την πρώτη ευκαιρία. Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς.Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, ήξερα ότι ο σταθμός του μετρό στο Σύνταγμα ήταν κλειστός. Έπρεπε να πάμε στην Ομόνοια, στη συνέχεια στο Μοναστηράκι και μετά, στο Μέγαρο Μουσικής. Άνθρωποι παραπονούνταν λέγοντας «γιατί είναι κλειστό το Σύνταγμα;», «γιατί το μετρό είναι τόσο γεμάτο», «γιατί τα αυτοκίνητα δεν περνούν από την πλατεία Συντάγματος;». Ένιωσα ντροπή. Αυτός ο άνθρωπος που έκανε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στην Τουρκία σκληρότερη, έκανε σκληρότερη και τη ζωή των ανθρώπων στην Αθήνα, αμέσως μόλις ήρθε. Δεν τον ψήφισα, γιατί ντρεπόμουν; Δεν ξέρω. Η χώρα μου είναι υπεύθυνη γι’ αυτόν τον τύπο κι εγώ είμαι από την Τουρκία. Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα γάμο και υπάρχει ένα παράξενο συναίσθημα γιατί ξέρεις πως θα είναι και ένας ενοχλητικός συγγενής εκεί. Δεν είναι κοντινός συγγενής, αλλά και πάλι νιώθεις ντροπή για τα πράγματα που κάνει στη δεξίωση του γάμου… Θέλεις να αρνηθείς πως είναι συγγενής σου….”
