Στο δρόμο, έτσι ξαφνικά…
Δίπλα του έχει ένα ραδιοφωνάκι. Είναι η παρηγοριά του στις δύσκολες νύχτες. Ακούει -όπως λέει- μουσική και ονειρεύεται. “Να ‘χω και πάλι ένα σπίτι. Δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος τι σημαίνει να είσαι άστεγος! Οι “στεγασμένοι” κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα. Γι’ αυτό και εγώ λέω ότι είναι λίγο υποκριτές».
Ο Δημήτρης Χέλμης είναι άστεγος, αλλά όχι μόνος. Σε ένα παγκάκι γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο της Μαριλένας. Δίχως στέγη και οι δύο, αγαπήθηκαν με την πρώτη ματιά. Και από τότε είναι ‘μαζί στα δύσκολα, μαζί στα βάσανα”.
Τους τελευταίους μήνες έχει βρει καταφύγιο κάτω από τη γέφυρα του Ρουφ. Εκεί που περισσότεροι από 20 άνθρωποι δίχως στέγη έχουν στήσει το δικό τους υπαίθριο σπίτι και -όπως λένε- μοιράζονται όνειρα, αλλά και στιγμές απελπισίας.
«Η κατάσταση είναι απελπιστική» λέει ο κ. Χέλμης. Στα 50 χρόνια του και μετά από μια καλή ζωή, αναγκάζεται να κοιμάται στο δρόμο. Η ιστορία του δε διαφέρει και πολύ από αυτές που διηγούνται πολίτες που χτυπήθηκαν από την κρίση, έχασαν τα πάντα και βρέθηκαν ξαφνικά να περιπλανώνται σαν σκιές στις πλατείες και τα πάρκα της Αθήνας.
Πηγή: Τύπος της Κυριακής
