Ίσως η προσδοκία της στιγμιαίας ευτυχίας που συνήθως αποδίδουμε στη σχέση του ζευγαριού, αυτή η επιθυμία για αγαλλίαση, να οφείλεται στην απατηλή ένταση της στιγμής κατά την οποία ερωτευόμαστε.
Κείμενο του συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι.
Πράγματι, την πρώτη στιγμή η συνάντηση είναι παθιασμένη, ενθουσιώδης, ασυγκράτητη, παράλογη. Τα συναισθήματα εισβάλλουν, μας κυριεύουν, και για ένα χρονικό διάστημα σχεδόν δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο από το πρόσωπο με το οποίο είμαστε ερωτευμένοι, και τη χαρά μας γι’ αυτό που μας συμβαίνει.
Ο έρωτας μας συνδέει με τη χαρά που αισθανόμαστε γνωρίζοντας την ύπαρξη του άλλου. Μας φέρνει σε επαφή με τη σπάνια αίσθηση της πληρότητας.
Αυτή η κατάσταση δεν κρατάει για πολύ, αλλά μένει εγγεγραμμένη σαν ανάμνηση που συγκρατεί τη σχέση και που μπορεί να αναβιώσει περιστασιακά.
Αφού περάσουν μερικοί μήνες, εισβάλλει η πραγματικότητα και όλα τελειώνουν, ή αρχίζει η κατασκευή ενός κοινού δρόμου και για τους δύο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr
