Όλες οι φίλες μου παντρεύτηκαν, εγώ γιατί είμαι μόνη;

Όλες οι φίλες μου παντρεύτηκαν, εγώ γιατί είμαι μόνη;

Η μαύρη μοναξιά συνδέεται με το γεγονός ότι βλέπεις τη ζωή σαν στέρηση, σαν κάτι ανούσιο, αυτό που σου προσφέρει το παρόν. «Το κενό, το τίποτα, το πουθενά, το κανείς είναι τα καρυκεύματα της ζω­ής μου.» Η Σαλομέ κάνει, χωρίς να το θέλει, σύγκριση με τη ζωή της τότε που είχε τις «παλιές φιλενάδες», που «σχεδόν όλες πια έχουν φίλο ή σύζυγο ή ακόμα και παιδιά». Εκείνη δεν έχει ούτε παι­διά, ούτε σύζυγο, ούτε καν έναν απλό «φίλο», γι’ αυτό νιώθει «κε­νό», «τίποτα», «κανείς».

Κείμενο του ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Jean Claude Kauffman

Η ζωή της στέρησης σε οδηγεί σε στάση προσμονής, παθητικής προσμονής: το μέλλον φαντάζει σαν πεπρωμέ­νο. Αν κάποια μέρα εμφανιστεί ο Πρίγκιπας, για να τη βγάλει απ’ αυτή την ανυπόφορη, χωρίς νόημα ζωή, «αυτό είναι γραμμένο» (Σαλομέ). Μια μοιρολατρική στάση ζωής, που συχνά επηρεάζει και το παρόν. «Η μοναξιά μου είναι εδώ, είναι πραγματική αρρώστια, με έχει καταλάβει» (Αντριέν). Η φιλοσοφία της ζωής τους γίνεται μανιχαϊστική: ή το τίποτα, η αρρώστια της μοναξιάς, ή ο Πρίγκι­πας, η λύτρωση. Όσο όμως περισσότερο τον περιμένεις και τον εξι δανικεύεις, τόσο πιο απόμακρος γίνεται. Και το κενό ολοένα μεγα­λώνει, η «αρρώστια» επιδεινώνεται.

Γιατί, βέβαια, παρουσιάζονται και οργανικά συμπτώματα όταν χάνεται τελείως η αυτοεκτίμηση και γίνεται κάθοδος στον Άδη. «Οι συνέπειες είναι δραματικές: δεν μπορώ ν’ αντέξω. Δεν μπορώ ν’ αγα­πήσω τον εαυτό μου. Βρίσκομαι σε αδιέξοδο, νιώθω να ’χω τελειώ­σει» (Ντοροτέ). Η Σαλομέ λέει: «σαν να χάνω το μυαλό μου». Η ταυτότητά της γράφει πως είναι 21 ετών, όμως εκείνη νιώθει «γριά και μαραμένη». Δεν νιώθει πια το κορμί της, η προσωπικότητά της είναι εντελώς αβέβαιη, αιωρείται. Όχι μόνο νιώθει «γριά», όχι μόνο είναι ένα «τίποτα», αλλά αυτό το τίποτα δεν είναι «πουθενά».

Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr