Τα παιδιά «νικάνε» τον καρκίνο
Το 75% αγγίζει στις μέρες μας η συνολική 5ετής επιβίωση των παιδιών με καρκίνο, στις προηγμένες χώρες. Παρότι ο κίνδυνος υποτροπής εξακολουθεί να υπάρχει και μετά την πενταετία, υπολογίζεται ότι το 92% των ασθενών αυτών θα παραμείνουν υγιείς και 15 χρόνια μετά τη διάγνωση.
Τα θετικά κι ελπιδοφόρα μηνύματα επισημαίνει ο επίκουρος καθηγητής παιδιατρικής και παιδιατρικής ογκολογίας στο ΑΠΘ, Εμμανουήλ Χατζηπαντελής, με αφορμή ανακοίνωσή με θέμα “Παρακολούθηση παιδιών με νεοπλασματικά νοσήματα μετά το πέρας της θεραπείας”, την οποία θα παρουσιάσει στην 1η Διακλινική Επιστημονική Ημερίδα “Από το Σύμπτωμα στη Διάγνωση, από τη Διάγνωση στη Θεραπεία” που συνδιοργανώνουν η Β΄ Παιδιατρική Κλινική του ΑΧΕΠΑ και η Δ΄ Παιδιατρική Κλινική του Παπαγεωργίου, στις 15 Μαρτίου στο Ολυμπιακό Μουσείο.
Όπως τόνισε ο καθηγητής, επειδή η υγεία αυτών των παιδιών είναι πιο ευάλωτη σε σύγκριση με εκείνη των υγειών παιδιών, θα πρέπει να παρακολουθούνται και μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας και να δοθεί βάρος στα απώτερα προβλήματα υγείας που προκύπτουν από τον ίδιο τον καρκίνο ή τη θεραπεία του.
“Οι απώτερες επιπλοκές διαφέρουν ανάλογα με την πρωτοπαθή νόσο, την εντόπιση και τη θεραπεία της, καθώς και από γενετικές ή άλλες υποκείμενες παθολογικές καταστάσεις. Πολλές από τις επιπλοκές εξελίσσονται αργά και δεν υφίστανται κατά το τέλος της θεραπείας. Συνεπώς, η παρακολούθηση των επιζώντων θα πρέπει να κατευθύνεται με βάση συγκεκριμένους παράγοντες κινδύνου και να τροποποιείται όσο αυξάνει ο χρόνος από τη διάγνωση. Πολλές από τις επιπλοκές αυτές απαιτούν έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση για την καλύτερη έκβασή τους” αναφέρει ο κ Χατζηπαντελής.
Ωστόσο αν και για πολλούς ασθενείς η μακρόχρονη παρακολούθηση από γιατρούς στην παιδογκολογική κλινική φαίνεται ιδανική για κάποιους άλλους η ιατρική παρακολούθηση σε αραιά διαστήματα φαίνεται επώδυνη και ενίοτε μη αναγκαία.
“Είναι δύσκολο για το παιδιά και τις οικογένειές τους να θεωρούν τους εαυτούς τους ”θεραπευθέντες” όταν πρέπει να επισκέπτονται τακτικά το παιδοογκολογικό ιατρείο. Οι επισκέψεις αυτές τους οδηγούν σε σκέψεις αρνητικές για χρονιότητα ή εξέλιξη της πάθησης, δημιουργούν άγχος και εμποδίζουν την πλήρη επιστροφή τους στη φυσιολογική ζωή, ακόμη και μετά από χρόνια. Βέβαια, η ανάγκη κάποιας μορφής επικοινωνίας με τους επιβιώσαντες ασθενείς είναι σίγουρα πολύ σημαντική. Η μη παρακολούθηση οδηγεί στην απώλεια σημαντικών πληροφοριών σχετικά με τις απώτερες σοβαρές επιπλοκές, την επανένταξή τους στην καθημερινότητα και τη θνητότητα. Σίγουρα, πολλές από τις πληροφορίες αυτές μπορούν να συλλεχθούν και μέσω άλλων μοντέλων παρακολούθησης, όπως για παράδειγμα μέσω επικοινωνίας με τον παιδίατρο-οικογενειακό ιατρό, ή ακόμη μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας ή αποστολής ερωτηματολογίων. Έτσι δεν αποκόπτεται η μακρόχρονη επαφή και κάποιες σπάνιες απώτερες επιπλοκές διαγιγνώσκονται έγκαιρα και σε ασυμπτωματικούς ασθενείς” εξηγεί ο κ. Χατζηπαντελής.
Συμπερασματικά αναφέρει ότι ο αριθμός των επιζώντων από παιδιατρικό καρκίνο θα συνεχίσει να αυξάνει όσο αυξάνουν τα ποσοστά επιβίωσης, δεν είναι όμως ακόμη ξεκάθαρο πόσοι από τους ασθενείς αυτούς θα πρέπει να παρακολουθούνται, για πόσο καιρό και από ποιον.
