Ψυχιατρικά φάρμακα στην εγκυμοσύνη: Είναι σωστό;
Πολύ συχνά όταν θεραπεύουμε νέες γυναίκες βρισκόμαστε μπροστά σε έντονο προβληματισμό όταν κάποια ασθενής, μας αναγγέλλει ότι είναι έγκυος. Τότε ο γιατρός θα πρέπει να σταθμίσει την πιθανότητα, τα φάρμακα που της χορηγεί να προκαλέσουν πρόβλημα στην ανάπτυξη του εμβρύου, ή η διακοπή της θεραπευτικής αγωγής να προκαλέσει υποτροπή της νόσου της εγκύου.
Το δίλημμα είναι μεγάλο και σε καμιά περίπτωση η απάντηση δεν είναι κατηγορηματική: άσπρο ή μαύρο. Αλλά αυτή είναι η φύση της Ιατρικής. Ο κλινικός γιατρός πάντα παίζει με πιθανότητες. Ένα «κρύωμα» μπορεί να προέρχεται από την νέα γρίπη, μπορεί και όχι. Την απάντηση θα μπορούσε να την δώσει το εργαστήριο, με μεγαλύτερη βεβαιότητα (90-98%), αλλά και αυτό όχι με μαθηματική απολυτότητα. Και στο ιατρικό κομμάτι: θα πρέπει να χορηγηθεί αντιβίωση ή και αντιιικά φάρμακα; Ή μήπως οι ενδεχόμενες παρενέργειες αποβούν δυσμενέστερες για τον ασθενή;
Χρησιμοποίησα σκοπίμως το επίκαιρο αυτό παράδειγμα, για να δείξω ότι η καθημερινή άσκηση της Τέχνης μας, βρίθει απροσδιοριστίας. Γνωρίζουμε ελάχιστα για τους κανόνες που διέπουν τα βιολογικά φαινόμενα και την λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Και όμως καθημερινά καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις κατηγορηματικές και τελεσίδικες αποφάσεις.
Οι γιατροί μοιάζουν με τον οδηγό του ταξί, που στην διασταύρωση θα πρέπει να στρίψει το τιμόνι αριστερά ή δεξιά. Δεν μπορεί να έχει και τις δύο επιλογές. Και είτε η επιλογή είναι δική του, είτε ρωτά τον επιβάτη, ποια κατεύθυνση να ακολουθήσει.
Γνωρίζοντας βέβαια καλύτερα τους δρόμους και την κίνηση, ο ταξιτζής οφείλει να προτείνει την καλύτερη κατά την γνώμη του διαδρομή. Όμως η τελική απόφαση οπωσδήποτε βαρύνει τον επιβάτη. Η σωστότερη αντιμετώπιση είναι η παράθεση των πιθανοτήτων που προκύπτουν από την μια ή την άλλη επιλογή και η ανάθεση της ευθύνης της τελικής απόφασης, στην ασθενή και ίσως και στο περιβάλλον της, εάν κριθεί ότι αυτό έχει μια θετική και υποστηρικτική στάση προς την ασθενή.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο boro.gr
