Ο Αντώναρος προτιμάει τον… Μεϊμαράκη

«Όποιοι προσπαθούν να μας φορέσουν αγγλοσαξονικά μοντέλα – έξω από τη νοοτροπία της ηπειρωτικής Ευρώπης που αποτελεί τον πυρήνα της Ευρωζώνης – θα φάνε οι ίδιοι τα μούτρα τους», σχολιάζει με ανάρτησή του στο Facebook ο Ευάγγελος Αντώναρος, αναφερόμενος στο δεύτερο γύρο εκλογών για την ανάδειξη προέδρου στη ΝΔ.

Ο κ. Αντώναρος, όπως ο ίδιος αναφέρει, μιλάει για τον μεσαίο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Νέα Δημοκρατία και τις μεγάλες διαφορές από τον αγγλοσαξονικό νεοφιλελευθερισμό.

Το κείμενό του έχει τίτλο: «Δύο σκέψεις με τη ματιά στις 10 Ιανουαρίου» και αναφέρει σε αυτό:

«Δεν είναι λίγοι αυτοί που τούτες τις ημέρες βρήκαν την ευκαιρία να τα βάλουν με τον μεσαίο χώρο και τον μεσαίο δρόμο που υποστηρίζουμε. Δηλαδή τον δρόμο της μετριοπάθειας, του διαλόγου (ακόμη η μάλλον κυρίως ΚΑΙ με τους πολιτικούς αντιπάλους), την ισορροπία ανάμεσα στον απόλυτα απαραίτητο (όπου αυτός είναι απαραίτητος) δημόσιο τομέα και την ιδιωτική οικονομία η δράση της οποίας πρέπει να κυριαρχεί. Αλλά με μια διαφορά: Πρέπει να ενισχύει την κοινωνική συνοχή, να κάνει πιο ισχυρό τον κοινωνικό ιστό, να εξασφαλίζει δικλείδες ασφαλείας στους κοινωνικά ασθενέστερους.

Λένε λοιπόν – συχνά χλευαστικά – οι αντίπαλοι μας: Μα τέτοιος χώρος δεν υπάρχει – κι ας έχουν αρχίσει να τον χρησιμοποιούν τον όρο όλο και πιο συχνά κι οι ίδιοι το τελευταίο διάστημα. Κάνουν μεγάλο λάθος. Σ αυτό τον χώρο ανήκει η μεγάλη – παλιά τη λέγαμε σιωπηρή, αλλά δεν είναι πια – πλειοψηφία. Μα αυτοί θα μας πουν τι θα κάνουμε; λένε άλλοι. Το επιχείρημά τους (σαθρό βέβαια): Όλοι αυτοί είναι “απολιτίκ”. Λάθος μεγάλο κάνετε κυρίες και κύριοι. Απολιτίκ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. “Ακομματίκ” είναι. Δηλαδή δεν έχουν κομματική ταμπέλα – και στις περισσότερες περιπτώσεις απεχθάνονται αυτά τα κόμματα που ξέρουν να δίνουν εντολές και κατευθύνσεις σε πολίτες-στρατιωτάκια (άλλο αν ο αριθμός τους μειώνεται και θα συνεχίσει να μειώνεται δραματικά όσο οι κομματικοί μηχανισμοί δεν “παράγουν” πολιτική και δρουν μέσα σε αδιαπέραστα στεγανά).

Πεποίθηση μου, και μάλιστα όχι τωρινή, ήταν και είναι πως αυτή η “ακομματίκ” μάζα είναι ίσως το πιο υγιές κομμάτι της ελληνικής (αλλά και της κάθε κοινωνίας) Γιατί πορεύεται χωρίς παρωπίδες, έχει την πολυτέλεια της ελευθερίας στη σκέψη και κρίνει πιο “ψυχρά” τι είναι καλό και για τον καθένα ξεχωριστά και για το κοινωνικό σύνολο. Ειδικά τώρα που τόσοι πολίτες “αυτονομήθηκαν” από τα κομματικά δεσμά και τις ταμπέλες. Θα μου πει κάποιος: Καλά οι πολίτες αυτές δεν παρασύρθηκαν? Δεν έδωσαν μεγάλη πλειοψηφία στον ΓΑΠ? Δεν έδωσαν ξανά και ξανά πλειοψηφία στον Τσίπρα?

Ναι. Συνέβησαν πράγματι όλα αυτά. Αλλά τώρα που γίνονται κι άλλα βήματα προς το χείλος του γκρεμού, τώρα που το κοινωνικό σύνολο ταρακουνιέται, αυτή η ακομματίκ πλειοψηφία θέλει μετριοπάθεια. Όχι ριζικές λύσεις. Όχι ασκήσεις άκρατου νεοφιλελευθερισμού σαν κι αυτές που κάποιοι πρεσβεύουν χωρίς να έχουν εφαρμογή ΠΟΥΘΕΝΑ στην Ευρωζώνη όπου ανήκουμε. Εκεί κυριαρχεί η αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης – και στη Γερμανία, και στη Γαλλία και στην Ιταλία.

Όποιοι προσπαθούν να μας φορέσουν αγγλοσαξονικά μοντέλα – έξω από τη νοοτροπία της ηπειρωτικής Ευρώπης που αποτελεί τον πυρήνα της Ευρωζώνης – θα φάνε οι ίδιοι τα μούτρα τους (που προσωπικά λίγο με νοιάζει) και θα οδηγήσουν τη χώρα σε κοινωνικές εντάσεις που προβλέπει κι η τελευταία έκθεση της Στράτφορ. Γι’ αυτό στις 10 Ιανουαρίου εμείς που πιστεύουμε ακόμη στα κόμματα ως απαραιτήτους πυλώνες του κοινοβουλευτισμού πρέπει να διαλέξουμε τον μεσαίο δρόμο και να δώσουμε καθαρή εντολή στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη».

Διαβάστε επίσης:

Το ερώτημα του Βουλγαράκη για τον “μιλιταρισμό” και τη… “δεξιά αντίληψη”

Μοιράσου το:

σχολίασε κι εσύ