Η πρώτη κοινοβουλευτική σύγκρουση Τσίπρα – Μητσοτάκη, την περασμένη Τρίτη, αναµενόταν από τους πολίτες µε εξαιρετικά υψηλό ενδιαφέρον και µε µεγάλη αγωνία. Και αυτό γιατί η ηλικία, οι προσλαµβάνουσες, αλλά και οι διακηρυγμένες πολιτικές διαθέσεις των δύο αρχηγών προδιέθεταν την ελληνική κοινωνία για µια άλλου τύπου αντιπαράθεση, µακριά από τα στερεότυπα του παρελθόντος και µε περισσότερη ποιότητα και ουσία. Οι πολίτες είχαν την ελπίδα ότι το νέο «δίπολο» της πολιτικής µας ζωής θα λειτουργούσε µε νεωτερικό τρόπο και µε σύγχρονη ευρωπαϊκή «φιλοσοφία», διευκολύνοντας τη συναίνεση και τις προσεγγίσεις, χάριν της επίλυσης των µεγάλων και χρόνιων προβληµάτων του τόπου και της κοινωνίας. Και αφήνοντας οριστικά πίσω τις ξεπερασµένες παλαιοκοµµατικές µεθόδους τού χθες.
∆ΥΣΤΥΧΩΣ, η προ ηµερησίας διατάξεως συζήτηση των πολιτικών αρχηγών την Τρίτη στη Βουλή δεν επιβεβαίωσε τις ελπίδες των πολιτών. Αν έκλεινε κανείς για λίγο τα µάτια του ακούγοντας τις οµιλίες τους, θα πίστευε ότι παρακολουθεί κοινοβουλευτική συνεδρίαση της δεκαετίας του 1980, µε τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να διασταυρώνουν τα ξίφη τους, χωρίς έλεος… Η αντιπαράθεση Αλέξη Τσίπρα – Κυριάκου Μητσοτάκη έβριθε αναφορών σε ανοικτούς λογαριασµούς του παρελθόντος, αλλά και ιδεολογικοπολιτικών χαρακτηρισµών, που και ξεπερασµένοι είναι και ελάχιστους ενδιαφέρουν. Η µεγάλη πλειονότητα των πολιτών δεν συγκινείται πλέον από πολιτικές ταµπέλες και µαρκίζες… ∆εν την αφορά αν ο Κυριάκος είναι ή όχι «νεοφιλελεύθερος», ούτε ο βαθµός της «αριστεροσύνης» του Αλέξη. Η κοινωνία θέλει να ακούσει πραγµατικές λύσεις για τα προβλήµατά της! Απαντήσεις στα µεγάλα ερωτήµατα της εποχής! Συζήτηση για το µέλλον! Όχι για το παρελθόν!
ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι το πολιτικό ζητούµενο σήµερα. Να πάψουν οι πολιτικοί να σκιαµαχούν για το παρελθόν! Να πάψουν να λειτουργούν µε «διαφορά φάσης» από την κοινωνία, που ενδιαφέρεται για το παρόν και το µέλλον. Μετά τη συζήτηση της Τρίτης, στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ενθουσιασµένοι γιατί ο αρχηγός τους κράτησε ψηλά τα «παραταξιακά» λάβαρα και κατακεραύνωσε -όπως πιστεύουν- τον πρόεδρο της Ν.∆. για την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Και στην αξιωµατική αντιπολίτευση, όµως, επικρατούσε ανάλογος ενθουσιασµός, διότι -όπως έλεγαν- ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποκάλυψε την ένδεια πολιτικής του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Κοινό και ταυτόσηµο το λάθος τους: Αµφότεροι αξιολόγησαν τις εµφανίσεις των δύο πολιτικών ως «κοµµατικών αρχηγών»! Οχι ως πρωθυπουργού, του ενός, και εν δυνάµει πρωθυπουργού, του άλλου… Και µπορεί το να σαγηνεύει ένας αρχηγός το κοµµατικό του ακροατήριο να είναι µια ασφαλής µέθοδος συσπείρωσης της «βάσης», αλλά δεν απαντά στις αγωνίες των πολιτών για το παρόν και το µέλλον της χώρας και της κοινωνίας…
∆ΙΑΒΑΣΑΝ, άραγε, οι πολιτικοί αρχηγοί την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισµού της Βουλής; Τη µελέτησαν; Υπάρχουν στις 80 σελίδες της τουλάχιστον 5 σηµαντικές επισηµάνσεις που πρέπει να τους προβληµατίσουν:
• «Οι κίνδυνοι είναι πολιτικοί».
• «Tο πρώτο εξάµηνο του 2015 θα καταγραφεί στην Ιστορία ως µια διαδικασία πολιτικής προσαρµογής που, παρ’ όλο που βελτίωσε ορισµένους στόχους (π.χ. στα πρωτογενή πλεονάσµατα), κόστισε στη χώρα και περιέπλεξε τα προβλήµατα».
• «Χωρίς µεταρρυθµίσεις που δηµιουργούν ένα ευνοϊκό κλίµα για την υγιή επιχειρηµατικότητα και δεν συσκοτίζονται από αµφίσηµες δηλώσεις και αντιφατικές πρακτικές, η χώρα θα εγκλωβιστεί σε συσταλτικά µέτρα δηµοσιονοµικής πολιτικής, που θα εντείνουν την ύφεση και θα καταλήξουµε σε ένα σπιράλ προς τα κάτω».
• «Αν δεν αναληφθεί αποφασιστική δράση και δεν γίνουν οι αναγκαίες επιλογές, η ίδια η πορεία της οικονοµίας θα εκβιάσει λύσεις που είναι ανεπιθύµητες».
• «Με τα σηµερινά του χαρακτηριστικά το ασφαλιστικό σύστηµα δεν είναι βιώσιµο».
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ, λοιπόν, οι αρχηγοί και τα κόµµατα; Τι περιµένουν οι πολιτικές δυνάµεις του τόπου; ∆εν καταλαβαίνουν ότι το ερχόµενο δίµηνο κρίνεται οριστικά και αµετάκλητα η τύχη της χώρας µας και η εξέλιξη των πολιτικών και οικονοµικών πραγµάτων σε αυτήν για τις επόµενες, πολλές δεκαετίες; ∆εν αντιλαµβάνονται ότι είναι η ώρα να ανακρούσουν πρύµναν και αντί να εξυπηρετούν διαρκώς τις κοµµατικές πελατείες τους, να σηµάνουν γενικό συναγερµό και να ασχοληθούν επιτέλους µε την εθνική πορεία, τις ανάγκες των πολιτών και τα µεγάλα-υπαρξιακά ζητήµατα της πατρίδας µας; Έχουν συνειδητοποιήσει ότι είµαστε ήδη στην ώρα µηδέν;
