ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑΤου ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΑπό τις πιο άρτιες και συναρπαστικές παραστάσεις-προτάσεις της σεζόν είναι αναμφισβήτητα ο «Γυάλινος κόσμος» που σκηνοθέτησε με οίστρο, ευρηματικότητα και δεινότητα ο Δημήτρης Καραντζάς. Ο ίδιος, που σε κάθε δουλειά του ανεβάζει και πιο ψηλά τον πήχη καταφέρνει να μας χαρίσει ένα θεατρικό «διαμάντι» το οποίο μας «πλουτίζει» αληθινά. Το κλασικό και αυτοβιογραφικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς ευτυχεί στο ανέβασμά του στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας κερδίζοντας και τον πιο δύσκολο και απαιτητικό θεατή. Ο Καραντζάς με γερό άσσο στα χέρια του την εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου-δεύτερη γερή νίκη του μετά από αυτή στο «Τραμ με το όνομα πόθος» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά-φτιάχνει ένα ζηλευτό «κέντημα», μια παράσταση κινηματογραφικών ρυθμών, που «φωτίζει» όσο σπάνια την ουσία του έργου.Ο τρόπος που …παίζει με το φως -μέσα από προβολείς που κινούν αλλά και μετακινούν οι ηθοποιοί,μέσα από κεριά ή τη φωτιά που ανάβει ένα τσιγάρο-αλλά και το σκοτάδι είναι μοναδικός!
Ο τρόπος που κομμάτια χαρτιού κομματιάζονται- ξεσκίζονται στο πάτωμα του σκηνικού… κόβει την ανάσα φορές-φορές. Ο τρόπος που τα κρύσταλλα σπάζουν σε χιλιάδες κομμάτια «παίζοντας» τον δικό τους… ρόλο στην παράσταση-είτε τα βγάζει απ’ τις τσέπες του ο πρωταγωνιστής, είτε χάνεται το κέρατο του μονόκερου, είτε ακούγονται οι ήχοι τους καθώς πατάνε πάνω τους οι ηθοποιοί-, σε κάνουν να νιώθεις βαθιά μέσα σου την έννοια του πως είναι να ραγίζει κάτι και να γίνεται θρύψαλα. Έχω δει αρκετά ανεβάσματα του «Γυάλινου κόσμου»-αυτό όμως του Καραντζά με συντάραξε- συγκλόνισε αληθινά.Ποτέ καμιά παράσταση δεν έφτασε στο «μεδούλι» του έργου με τέτοιο τρόπο, φωτίζοντας και την τελευταία του πτυχή. Σκηνοθετικός άθλος η δουλειά του Καραντζά, θα το τονίσω και θα το υπογραμμίσω! ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ πρέπει να σταθώ όμως στον τρόπο που καθοδηγεί ο ικανός αυτός σκηνοθέτης τους ηθοποιούς του. Στην «Μήδειά» του, είχα μείνει να παρακολουθώ άναυδος τους Γάλλο, Λούλη και Σαράντη όχι μόνο να κάνουν πρωταθλητισμό αλλά να κερδίζουν και χρυσά μετάλλια με την πολύτιμη αρωγή του. Σε κάθε του παράσταση συμβαίνει αυτό,εδώ όμως με τον Χάρη Φραγκούλη μεγαλουργεί.Ο χαρισματικός ηθοποιός που αναμφισβήτητα ανήκει στους πιο άξιους της γενιάς του, «γίνεται» ο Τομ του Ουίλιαμς,γίνεται ο ίδιος ο Ουίλιαμς, με τρόπο καθηλωτικό. Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του,δεν μπορείς να μην βυθιστείς μαζί του στον κόσμο του Ουίλιαμς,δεν μπορείς να πιστέψεις την ζηλευτή αμεσότητά του, την σπάνια ακρίβειά του.Μαγευτικός και «μεθυστικός»πετυχαίνει κατά την γνώμη μου την αρτιότερη ερμηνεία της καριέρας του και την ακριβότερη της σεζόν-για να μην πω των τελευταίων χρόνων.Μετά τον έξοχο Στάνλεϊ του στο «Τραμ με το όνομα πόθος»,αναρωτιόμουν που μπορεί να φτάσει-κι έφτασε ακόμα πιο ψηλά.Ένα μεγάλο «εύγε» του αξίζει για τον τρόπο που γίνεται «θρύψαλα» κάθε βράδυ.Ειλικρινά είναι σπουδαίος!
ΛΑΤΡΕΥΩ τον τρόπο που η έμπειρη και εξαιρετική Μπέττυ Αρβανίτη υπακούει κάθε φορά τον όποιο σκηνοθέτη της-εδώ μοιάζει συνεπαρμένη από τον Καραντζά και την οπτική του στο έργο και με την αρωγή του φτιάχνει ένα υποκριτικό κομψοτέχνημα παίζοντας την Αμάντα. Γίνεται σκληρή-σαν γρανίτης, γίνεται υπερπροστατευτική, γίνεται κωμική στις ανάλογες νύξεις,γίνεται βαθύτατα δραματική.Μια μεγάλη «νίκη»της! Η Ελίνα Ρίζου είναι ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα που εξελίσσεται και «ανθίζει» υποκριτικά. Στην Λόρα της «κλέβει» και τον πιο δύσκολο θεατή-τίποτα δεν «δείχνεται»,τίποτα δεν «φωνάζει»στην ερμηνεία της,όπως έχει συμβεί με άλλες συναδέλφους της που έχουν παίξει τον ρόλο.Εδώ υπάρχει λιτότητα κι ακρίβεια. Μαζί τους εύστοχος κι αποτελεσματικός είναι ο Έκτορας Λιάτσος στο ρόλο του Τζιμ. Η «χημεία»όλων είναι μοναδική και το αποτέλεσμα εντυπωσιακότατο.ΓΕΜΑΤΟΥΣ άσσους η παράσταση του Καραντζά.Πέρα από την μετάφραση του Γαλλέου-που υπάρχει στο υπέροχο πρόγραμμα το οποίο βγήκε από την Κάπα Εκδοτική-,υπάρχουν οι έξοχοι φωτισμοί του «μαιτρ»Αλέκου Αναστασίου, όπως υπάρχει και το θεϊκό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου-που δεν θα … προδώσω γιατί έχει «λύσεις»που πρέπει να σας ενθουσιάσουν την στιγμή που συμβαίνουν μπροστά σας,με τρόπο που θα σας φέρει δάκρυα στα μάτια-,όπως υπάρχει και η άψογη διακριτικότατη αλλά «πολύτιμη»μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή.Τρέξτε στο Κεφαλληνίας για να ζήσετε την απόλυτη θεατρική μέθεξη!
