Φωτογραφίσαμε πρώτοι την παράφορη…Τζούλια

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ.

Του Βασίλη Μπουζιώτη 

Μα τι άλλο θες; Πρώτος σου «πρόδωσα» ότι θα ανέβει η «Δεσποινίς Τζούλια» του Στρίντμπεργκ στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, πρώτος ότι θα το σκηνοθετήσει η άξια Λίλλυ Μελεμέ με τους εξαίρετους Μαρία Κίτσου, Ορέστη Τζιόβα και Αμαλία Αρσένη, πρώτος «ανέβασα» εδώ τις πρώτες φωτό από το promo και ναι,ναι σου έχω και άλλη αποκλειστικότητα.  

Χθες, που ήταν η παραμονή της πρεμιέρας-σήμερα με το καλό… ανοίγει η αυλαία-έβαλα κλεφτά φωτογράφο από το enikos.gr και εξασφάλισα σούπερ φωτό από το σκηνικό,τα κοστούμια και το όλο…concept της δουλειάς που όπως βλέπεις «πετάει»!

Ο Στρίντμπεργκ τοποθετεί τη δράση της Δεσποινίδας Τζούλια τη νύχτα του μεσοκαλόκαιρου, τη μικρότερη νύχτα του χρόνου. Μια νύχτα εκρηκτικής πυκνότητας, νύχτα γιορτής και μεθυσιού, νύχτα απογύμνωσης, πυρετού και αισθησιασμού. Με φόντο τη ξέφρενη γιορτή των υπηρετών, μέσα στη πηχτή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της κουζίνας που βρίσκεται στα έγκατα του αρχοντικού σπιτιού, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά για ένα παιχνίδι χωρίς όρια και φραγμούς.

Ένα ανελέητο και βασανιστικό παιχνίδι εξουσίας και εναλλαγής ρόλων, μια αδυσώπητη ερωτική μονομαχία με κοινή αφετηρία αλλά εντελώς διαφορετικούς στόχους. Για τον Ζαν, τον υπηρέτη του Κόμη, ο στόχος είναι η άνοδος, η απόδραση, η φυγή και η κοινωνική καταξίωση. Και το μόνο που αναζητά διακαώς είναι το «ιδανικό πρώτο κλαδί» που θα τον βοηθήσει στην αναρρίχησή του. Για την Δεσποινίδα Τζούλια, από την άλλη, ο απόλυτος στόχος είναι η πτώση, η συντριβή, η εξαφάνιση και εντέλει η ανυπαρξία που θα την οδηγήσει στη λύτρωση από τα εφιαλτικά φορτία-κληρονομιά ενός ένοχου παρελθόντος.

Διχασμένη ανάμεσα στο ένστικτο και τη λογική, η Τζούλια ακροβατεί και φλερτάρει με τα όριά της δοκιμάζοντας ταυτόχρονα τις αντοχές των άλλων, χωρίς πρόθεση, χωρίς βούληση, χωρίς σχέδιο. Η φρενήρης διαδρομή της καθόδου που επιλέγει, την οδηγεί ένα βήμα πριν το τέλος-στον προθάλαμο της κόλασης-στην κουζίνα του σπιτιού σε μετωπική σύγκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα του Ζαν και μετατρέπει το ερωτικό παιχνίδι εξουσίας σε παιχνίδι επιβίωσης, όπου μόνο ένας από τους δύο μπορεί να βγει νικητής.

 

 

Μοιράσου το:

σχολίασε κι εσύ