ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του Βασίλη Μπουζιώτη
Μια από τις πιο άρτιες και εμπνευσμένες παραστάσεις της σεζόν -και όχι μόνο-είναι το «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν που φιλοξενεί το «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής».
Η παράσταση-πρόταση που έφτιαξε με δεινότητα ο Γιώργος Σκεύας, «φωτίζοντας»και υπογραμμίζοταν τον ακριβό λόγο του Ίψεν,έχει πολλά ατού,πολλούς άσους.
Η μετάφραση-δραματουργική επεξεργασία που υπογράφει ο ίδιος είναι ένα μικρό «διαμάντι»κι αποτελεί έναν από τους άσους αυτούς,όπως το δίχως άλλο άσος είναι και το λιτών,καθαρών γραμμών σκηνικό της Εύας Μανιδάκη-με αυτό το μικρό σκαμπό με το αρχικό της Νόρας και το λιλιπούτειο χριστουγεννιάτικο δέντρο το οποίο κρέμεται στον τοίχο να δίνουν γερό στίγμα. Και τα κοστούμια του «μαιτρ» Άγγελου Μεντη είναι υπέροχα-ειδικά αυτό του χορού της ηρωίδας… Καίρια δουλειά έχει γίνει στην μουσική και την σύνθεση ήχων[ Σήμη Τσιλαλή], ενώ εξαιρετικοί είναι οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.
Εκατόν σαράντα χρόνια σχεδόν,μετά από την πρώτη του εμφάνιση στην ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή, το αριστούργημα του Ίψεν, διατηρεί αναλλοίωτη τη δύναμή του, χάρη στην ανατρεπτική του φύση και την εκρηκτική του ένταση. Ο ήχος της πόρτας που κλείνει πίσω της η Νόρα, αφήνοντας σύζυγο και παιδιά, φτάνει μέχρι τις μέρες μας.
Γραμμένο το 1879, το έργο του μεγάλου Νορβηγού συγγραφέα, συντάραξε την εποχή του και υπήρξε καταλυτικό για την εξέλιξη της θεατρικής τέχνης. Είναι αληθινά εντυπωσιακό το πώς μας αφορά και σήμερα τόσο πολύ, αφού η Νόρα γίνεται στην εποχή μας, ένα σύμβολο όχι μόνο για την γυναίκα, αλλά γενικότερα για τον άνθρωπο,που οφείλει να δει καθαρά την αλήθεια του και να πορευτεί βάση αυτής. Η Νόρα,σε μια πολύ γερή άσκηση αυτογνωσίας που έρχεται μετά από ένα ηχηρό «χαστούκι»,παίρνει τα πράγματα στα χέρια της, μετρά σωστά τα θέλω της και κλείνει την πόρτα σε όσα την έβαζαν σε «κουτάκια» και «πρέπει».
Στην παράσταση που έφτιαξε με μεράκι, όρεξη, όραμα και δεινότητα ο Σκευας, οι άξιοι ηθοποιοί του δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Έξοχος είναι στον Τόρβαλντ Χέλμερ του ο χαρισματικός Άρης Λεμπεσόπουλος-ένας πλήρης ηθοποιός σε μια απ’ τις πιοδυνατές ερμηνείες του. Ειδικά στην έκρηξη του ήρωα όταν νιώθει παγιδευμένος κι επιτίθεται στη Νόρα «κομματιάζοντάς»την με τα λόγια του, είναι μοναδικός! Ευθύβολη είναι η Μαρία Ζορμπά στην Κριστίνα Λίντε της,αμεσότατος ο Γιώργος
Συμεωνίδηςστον Νιλς Κρόγκσταντ του κι αληθινά εύστοχος ο Νικόλας Παπαγιάννης στον Ρανκ του.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΟΣ όμως της παράστασης που δεν πρέπει να χάσετε γιατί «πλουτίζει» τον θεατή και του θυμίζει τι σημαίνει ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΑΤΡΟ είναι η Αμαλία Μουτούση που«κεντάει»με οίστρο στη Νόρα της και «γίνεται» αυτή καταθέτοντας ψυχή. Την έχω απολαύσει σε πολλές υποκριτικές της «νίκες»την ηθοποιό που θεωρώ την καλύτερη της γενιάς της και δεν χορταίνω να την χαίρομαι κάθε φορά να «βουτά» στις ηρωίδες που παίζει…
Εδώ, στο «Κουκλόσπιτο» ένιωσα συνεπαρμένος από τον τρόπο που «ντύνεται»την ιψενική ηρωίδα και εξελίσσεται μαζί της καθώς προχωρά η ροή του έργου .Είναι σαγηνευτική και παιχνιδιάρα, είναι ενζενί και ανάλαφρη, είναι ερωτική και γλυκιά,είναι η…κούκλα του μπαμπά και του συζύγου της.Κι έπειτα «γίνεται» η γυναίκα που τρομάζει μήπως αποκαλυφθεί το μυστικό της, η γυναίκα που προσπαθεί να πείσει το σύζυγό της να διαπράξει κάτι που είναι πέρα από τα «πρέπει»του,τη γυναίκα που έπειτα από μια γερή, βίαιη «έκρηξη»κυνικότητας του συζύγου της,αποφασίζει να το σκάσει χτυπώντας πολύ δυνατά την πόρτα πίσω της,ανατρέποντας τα πάντα…
Ήμουν στην πρώτη σειρά του θεάτρου και έχω να καταθέσω ότι η Αμαλία Μουτούση δεν καμωνόταν την Νόρα-ήταν αυτή. Και στις σκηνές που έτρωγε σαν κοριτσάκι κλεφτά μικρά κομμάτια σοκολάτας από ένα βαζάκι και στις σκηνές που έτρεμε να μην αποκαλυφθεί το μυστικό της και κυρίως στις σκηνές που έπαιρνε την απόφαση να πάψει να είναι η…κούκλα και να φύγει μακριά από όλους κι από όλα.Κέντημα, ρεσιτάλ ερμηνείας-δεν φτάνουν οι λέξεις για να περιγράψει κανείς αυτό που πετυχαίνει η Αμαλία Μουτούση στη Νόρα της.
Πρέπει να τρέξετε στο Θέατρο της Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής και να γίνετε κοινωνοί ενός θεατρικού «θαύματος».
