Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο Ένα 24ωρο απέμεινε για την πολυαναμενόμενη συναυλία του Στέφανου Κορκολή…Μπορεί, ο ταλαντούχος μουσικός να έχει κάνει εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ωστόσο αυτή παρουσιάζει μια γλυκιά ιδιαιτερότητα… Γίνεται για να χαρίσει και πάλι το χαμόγελο στις παιδικές ψυχές που κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο, επειδή οι φορείς που τα φιλοξενούν απειλούνται με λουκέτο.Ο Στέφανος Κορκολής, με τη συναυλία που θα δώσει στις 26 Σεπτεμβρίου, υψώνει το «καλλιτεχνικό» του ανάστημα, δηλώνει παρών και δίνει το παράδειγμα προς όλους εμάς.Ο καλλιτέχνης μιλά στον enikos.gr για τη συναυλία που θα δώσει, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για το «Μαζί για το Παιδί», καθώς και για τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουν οι Έλληνες. Δεν κρύβει μάλιστα ότι και ίδιος είναι θύμα της κρίσης. -Σε λίγες ημέρες στο Ηρώδειο θα κάνετε μια συναυλία για τα παιδιά τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν στην οργάνωση «Μαζί για το Παιδί», θα μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτή την συναυλία, πως προέκυψε και γιατί την κάνετε; «Πολύ απλά μου έκαναν την πρόταση από το «Μαζί για το Παιδί» και χωρίς να το σκεφτώ την αποδέχθηκα αμέσως. Όταν έμαθα δε πως οι φορείς αυτοί απειλούνται με λουκέτο, το οποίο σημαίνει ότι πολλά παιδιά θα κινδυνέψουν να βρεθούν στους δρόμους, είπα ότι όχι απλά αξίζει το κόπο αλλά επιβάλλεται να κάνω και εγώ από την πλευρά κάτι μικρό γι’ αυτά τα παιδιά αλλά και για τους ανθρώπους που τα περιβάλλουν με αγάπη.Άλλωστε αυτοί είναι που έχουν δώσει την ψυχή τους κυριολεκτικά και κάθε μέρα αγωνίζονται κόντρα σε όλα, για να βλέπουν στα παιδικά μάτια την αγάπη.Όπως καταλαβαίνετε αυτό ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να στήσω αυτή τη συναυλία. Μάλιστα κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι σε όσους απευθύνθηκα -και εννοώ τους ερμηνευτές- για να συμμετάσχουν φιλικά δέχθηκαν αμέσως. Αυτό μου έδωσε μια ικανοποίηση, μια χαρά γιατί αυτοί οι άνθρωποι έδειξαν πως ακόμη νοιάζονται για τον συνάνθρωπο… Δεν χάθηκε αυτό που έχει ο Έλληνας μέσα του. Στα σκούρα, στα δύσκολα, στα περίεργα γινόμαστε ένα και αν θα μας σώσει κάτι αυτό είναι. Άλλωστε αυτό το έχει αποδείξει και η ιστορία μας. Όποτε βρισκόμασταν στο μείον, είτε αυτό ήταν πόλεμος, ή κατοχή ή οτιδήποτε άλλο, όλοι οι Έλληνες γινόμασταν μια γροθιά και έτσι τα βγάζαμε πέρα». 
–Κάποιος -ενδεχομένως κακόβουλος- θα έλεγε πως την κάνετε μόνο για να κερδίσετε πόντους στο κοινωνικό σας προφίλ. Τι θα του απαντούσατε; «Δεν ισχύει κάτι τέτοιο και αυτό το δείχνουν οι πράξεις μου. Συμμετέχω στις τελετές των special olympic’s από το 1997 και συνεχίζω μέχρι σήμερα, τι σημαίνει αυτό, πως από το 1997 έως το 2012 χτίζω κοινωνικό προφίλ; Όντως όποιος το σκεφτόταν θα ήταν κακεντρεχής και δεν ασχολούμαι με αυτούς.Οι άνθρωποι που με ξέρουν, γνωρίζουν ότι δεν κάνω τίποτα για το εφέ. Άλλωστε εγώ βρίσκομαι στο εξωτερικό χρόνια και τώρα αρχίζει και ακούγεται κάτι για τη διεθνή μου καριέρα. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πάρω το φίλο μου το Λευτέρη ή το φίλο μου το Νίκο και θα τους πω “παιδιά παίζω αύριο εκεί γράψτε ή πείτε κάτι”. Προσπαθώ να πω ότι ο χαρακτήρας μου, οι κινήσεις μου και οι επιλογές μου δεν εφάπτονται με κακεντρεχείς σχολιασμούς του τύπου… κοινωνικού προφίλ.Έχω αποδείξει ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω και πιστέψτε με ότι η συναυλία που θα στο Ηρώδειο για το «Μαζί το Παιδί», την κάνω πραγματικά με γνώμονα τη ψυχή μου». -Θεωρείτε ότι αν και άλλοι συνάδελφοι σας κάνανε αντίστοιχες ενέργειες, ο κοινωνικός ιστός θα ήταν πιο ισχυρός, ειδικά αυτή τη στιγμή; «Σαφέστατα, εγώ όμως δεν θεωρώ ότι δεν το κάνουνε. Τώρα είναι η στιγμή που εμείς πρέπει να δράσουμε. Αν το δείτε λίγο πιο πλατωνικά, εμείς (σ.σ οι καλλιτέχνες) τι κάνουμε μέσα από τα έργα μας, τις παρουσίες μας; Κάνουμε παραγωγή ονείρων. Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να απαλύνει ψυχές, να δίνει χρώμα στο ασπρόμαυρο. Τώρα το έχει ανάγκη ο κόσμος, αυτό το… χάδι ψυχής.Το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσα να δω ή αν προτιμάτε να φανταστώ είναι να μην υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη (σ.σ από τους καλλιτέχνες), ειδικά όταν τους φωνάζουν να βοηθήσουν. Δεν θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν καλλιτέχνες που γυρίζουν την πλάτη στο συνάνθρωπο. Όσο ψηλά και αν είναι, όσο φτασμένοι να θεωρούνται, αν έχουν μέσα τους αυτό που λέμε “ελληνική ψυχή” σίγουρα θα δώσουν ένα κομμάτι τους στον κόσμο που αυτή τη στιγμή υποφέρει και τους έχει ανάγκη όσο ποτέ». 
-Η τέχνη αλλά και η μουσική θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό κοινωνικής επανάστασης; Γιατί δεν υπάρχουν τραγούδια ή συνθέσεις που να στηρίζουν τη γενιά που δοκιμάζεται αυτή τη στιγμή; «Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν; Υπάρχουν και μάλιστα αρκετοί στον τομέα “τραγουδοποιοί” και το λέω αυτό μετά λόγου γνώσεως, καθώς γίνομαι αποδέκτης πολλών συνθέσεων νέων ανθρώπων. Ξέρετε τι συγκλονιστικά κομμάτια ακούω κατά καιρούς; Και από άποψη στίχων και άποψη μελωδίας και από άποψη… ΑΠΟΨΗΣ. Δυστυχώς αυτά τα παιδιά μέσα σε όλα τα άλλα δεν έχουν την δίοδο να βγάλουν τα αποτυπώματα της ψυχής τους προς τα έξω. Αφενός δεν υπάρχουν πλέον δισκογραφικές εταιρείες… υπάρχουν αλλά έχουν αλλάξει εντελώς τη μορφή τους και σήμερα δυστυχώς δουλεύουν σαν γραφεία management. Προωθούν όποιους θέλουν αμέσως και τους προβάλλουν παντού, ενώ τους περισσότερους –που ανάμεσα σε αυτούς είναι καλλιτέχνες που αξίζουν- τους δεσμεύουν με μεγάλα συμβόλαια που τους καθηλώνουν. Και αυτό δυστυχώς γίνεται τώρα που ο κόσμος έχει ανάγκη από ψυχική επανάσταση.Οι νέοι πρέπει να περάσουν από στεγανά, να σπάσουν τοίχους για να ακουστούν. Αυτό δεν είναι εύκολο, μα άθλος. Κάποια παιδιά που προσπάθησα να προωθήσω εγώ, που είχα συγκλονιστεί από το ταλέντο τους, σαν Στέφανος δεν τα κατάφερα, ακόμη και οι άνθρωποι που απευθύνθηκα έμειναν απλώς στις υποσχέσεις και στα λόγια. Πώς λοιπόν αυτά τα παιδιά να κάνουν από μόνα τους βήματα και να αποτυπώσουν τα όνειρα τους στις συνειδήσεις και τις ψυχές του κόσμου;Ωστόσο αυτό που θα ήθελα να πω, είναι πως τέχνη δεν είναι μόνο η μουσική, αλλά και η γλυπτική και η ποίηση κ.α». –Πού μπορώ να βρω να διαβάσω το ποίημα ενός 18χρονου που γράφει θαυμάσια ποίηση σήμερα; Ίσως τα ποίημα του, να μη χωράνε στον κόσμο που επιβάλουν ‘φίλοι’ και ‘εταίροι’.
“Στην μικρή πλατεία γίνεται ληστεία και τα μάτια σου τα μπλε ληστεύουν την καρδιά μου, χάνομαι μαζί σου είναι το κορμί σου Κυριακή γεμάτη χρώματα, Λούνα-Παρκ ο δρόμος και ο ταχυδρόμος φέρνει κόκκινα φιλιά στα πρώτα γράμματα μου.Κάπου μια λατέρνα παίζει μ’ ένα κέρμα όλα τα τραγούδια του έρωτα”, τραγουδούσατε και αποτυπώνατε μια εποχή που η απλότητα στον έρωτα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο. Γιατί δύσκολα συναντάμε τέτοιους στίχους σήμερα, υποκύψαμε στις κονσέρβες και το μουσικό φαστ-φουντ; «Ένας αθώος ρομαντισμός. Στίχος στην κόψη που μιλάει στοιχισμένα όπως ακριβώς είναι και ο έρωτας. Ο έρωτας όσο πολύπλοκος και αν είναι ταυτόχρονα είναι πολύ απλός. Θα γυρίσει κάποιος να μου πει, τι λες ρε Στέφανε ο κόσμος καίγεται και μιλάς εσύ για την μικρή πλατεία που σου έχει λείψει, αλλά από την άλλη η μικρή πλατεία εκτός από τη λατέρνα δεν σου έχει λείψει ό,τι περιείχε αυτή; Ο κόσμος, τα παιδιά, οι φωνές. Εγώ τουλάχιστον τη θυμάμαι τη μικρή πλατεία, έπαιξα μπάλα στην μικρή πλατεία, ερωτεύτηκα στη μικρή πλατεία, τσακώθηκα, έδειρα με έδειραν, φιλήθηκα, τώρα τα παιδιά είναι φυλακισμένα μπροστά από μία οθόνη, ακούνε ότι τους πλασάρουνε και τα βάζουν να ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα.Αν δραπετεύσουν από αυτή σίγουρα θα βρεθούν σε εκείνη τη μικρή πλατεία». 
–Η γενιά που σας άκουγε και γιατί όχι σας αποθέωσε βρίσκεται σήμερα στριμωγμένη στα σχοινιά και τη χτυπάνε με βαναυσότητα. Μπορεί να αποφύγει τα χτυπήματα και πώς; Εσείς μπορείτε να τη βοηθήσετε από το δικό σας πόστο; «Θα απαντήσω πολύ απλά. Το βασικό στοιχείο είναι η γνώση της ιστορίας. Θα πρέπει όλοι σας να διαβάσετε ιστορία κι όχι αυτή που θέλουν να ξέρουμε και τη διδάσκουν στο σχολείο, αλλά να την ψάξετε, να την αναζητήσετε. Αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι και τι έχεις περάσει θα αναγκαστείς να περάσεις ξανά από τα ίδια μονοπάτια. Η γνώση είναι αυτή που θα αποτελέσει σανίδα σωτηρίας στην τρικυμία που έρχεται, και όχι η στείρα που μας επιβάλουν τα σχολικά βιβλία να μάθουμε. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η χρονική συγκυρία που επέλεξαν να δράσουν εναντίον μας. Μας είδαν χαλαρούς, λίγο πέρα βρέχει και βρήκαν την ευκαιρία να πράξουν ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν εδώ και αιώνες… να φάνε το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου, που είναι το πιο πλούσιο στον πλανήτη. Αυτά που σας λέω μου τα λένε και ξένοι δημοσιογράφοι». –Ποια είναι οι γνώμη σας για τις πολιτικές ακρότητες; Πώς κέρδισαν έδαφος και βγήκαν στην επιφάνεια; Θαρρείτε πως πρόκειται για ένα παροδικό φαινόμενο ή δείχνουν να έχουν στεριώσει στο κοινωνικό γίγνεσθαι; «Δεν θα μπω σε καμία ανάλυση δεν είμαι πολιτικός αναλυτής. Δεύτερον είμαι της άποψης ότι η πολιτική είναι ένα πεδίο διπλωματίας κάτι το οποίο δεν είναι με εκφράζει γιατί μέσα από την τέχνη έχω μάθει να κοιτώ τους ανθρώπους στα μάτια. Όμως επειδή είμαι άτομο σκεπτόμενο που αφουγκράζεται την κοινωνία γύρω του θέλω να πω πως ακραίες καταστάσεις δεν τις βιώνουμε από συγκεκριμένους χώρους αλλά από όλους. Το ακραίο αυτή τη στιγμή έχει γίνει σημείο των πάντων. Δεν μπορώ πια το ψεύδος. Επίσης αυτό που με έχει κουράσει αφάνταστα είναι το “σήμερα μένω στο ευρώ, αύριο βγαίνω από το ευρώ”, αν συνεχίσουν να μας βομβαρδίζουν έτσι θα πρέπει να είμαστε με τις δραμαμίνες στο χέρι. Φτάνει πια αυτό το μπες-βγες. Και στην τελική κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Ακόμη και οι δημοσιογράφοι που είναι οι πλέον ενημερωμένοι δεν ξέρουν τι γίνεται, τι συμβαίνει. Το αποτέλεσμα είναι ότι μας αφήνουν όλους σε ένα μόνιμο ερωτηματικό και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Και τι είναι αυτό που μας κάνουν; Παράταση αγωνίας; Κοντοζυγώνει η στιγμή που θα γίνει ένα μπραφ και ο κόσμος θα αντιδράσει, είναι στα όρια του και μη νομίζετε πως εγώ είμαι έξω από τη «δουλειά». –Μου είχατε πει ότι σε ανάλογες συνεντεύξεις που δίνετε στο εξωτερικό είστε πολύ προσεκτικός για να μην απομονωθούν φράσεις και να κάνουν επικοινωνιακό παιχνίδι πάνω σε αυτές. Τόσο μεγάλη είναι η πίεση που ασκείται και αν ναι γιατί συμβαίνει αυτό; «Σαφώς είμαι και πάρα πολύ προσεκτικός, γιατί εκεί περιμένουν ένα λάθος σου για να δημιουργήσουν κλίμα εχθρικό προς τη χώρα σου. Η διαδικασία κυρίως στις Press-Conference είναι ψυχοφθόρα γιατί δεν ξέρεις από πού θα σου πετάξουν την «πέτρα». Ωστόσο με το που θα πω το καλημέρα ή το καλησπέρα (αναλόγως την ώρα της συνέντευξης) δεν θα αφήσω πολλά περιθώρια και θα μιλήσω πάρα πολύ για τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας ‘από προέρχεται η λέξη Ευρώπη για να τους δείξω ποιοι είμαστε από πού ερχόμαστε και τι θα ήταν οι ίδιοι αν δεν υπήρχαμε εμείς, γιατί είναι πολλοί που έρχονται με ύφος αγνοώντας τα παραπάνω και όταν τα λέω μένουν και με κοιτάνε σα να δίνω διάλεξη.Στις συνεντεύξεις με πιάνει μια εθνική υπερηφάνεια απίστευτη, ίσως φταίει ότι βρίσκομαι στο εξωτερικό και μου λείπει η χώρα μου. Είμαι πολύ πιο «αγριεμένος» έξω παρά όταν είμαι εδώ. Τα του σπιτιού μου μπορώ να τα κρίνω, να τα συζητήσω, να τα λύσω, αλλά όταν κλείσω την πόρτα του σπιτιού μου δεν θα αφήσω το γείτονα να βάλει ποτέ ένα βλέφαρο μέσα». -Ποια είναι τα επόμενα σχέδια του Στέφανου Κορκολή; «Σχέδια υπάρχουν πάρα πολλά αλλά θα σας πω τα σίγουρα. Με του που θα τελειώσω με τη συναυλία του Μαζί για το Παιδί στις 26 Σεπτέμβρη την επόμενη θα φύγω, θα ταξιδέψω 12 ώρες θα φτάσω στην άκρη του κόσμου όπου και θα αρχίσω συναυλίες. Και θα κάνω το γύρω του κόσμου, παίζοντας πιάνο. Όπου θα περάσω θα μιλήσω για τον πολιτισμό μας, την Ελλάδα μας. Ένα μουσικό ταξίδι με την ψυχή μου να θέλει να υμνήσει τον πολιτισμό μας και την κουλτούρα μας».
