Μπριζίτ Μπαρντό: Θέλω να ξαναγεννηθώ ως άγριο άτι μακριά από τους άνδρες
«Εδωσα την ομορφιά μου στους άνδρες. Τώρα θέλω να είμαι η νεράιδα των ζώων». Η Μπριζίτ Μπαρντό για πολλοστή φορά αποποιείται τα χρόνια της λάμψης της και δηλώνει προστάτιδα των τετράποδων, την ώρα που η Γαλλία ετοιμάζεται, με μια σειρά από εκδηλώσεις, να γιορτάσει τα 80χρονά της.
Η θρυλική Μπεμπέ, άλλοτε σύμβολο του σεξ, αδιαφορεί για τις γιορτές και τα αφιερώματα που θα γίνουν προς τιμήν της και δηλώνει μέσα από την ιταλική εφημερίδα «La Repubblica» ότι το μοναδικό δώρο που ήθελε να πάρει στις 28 Σεπτεμβρίου που κλείνει την όγδοη δεκαετία της ζωής της είναι να θεσπιστεί ένας νόμος που θα απαγορεύει την ευθανασία των ζώων. «Αυτή η βαρβαρότητα είναι απαράδεκτη. Μόνο η κυβέρνηση θα μπορούσε να μου δώσει αυτήν τη χαρά αλλά ξέρω ότι δεν θα το κάνει» λέει αγανακτισμένη η Μπριζίτ Μπαρντό.
Αρχισε να μάχεται για τα δικαιώματα και την προστασία των ζώων το 1962. Ο αγώνας της όμως εντάθηκε το 1973, όταν στο απόγειο της δόξας της αποχώρησε από το καλλιτεχνικό στερέωμα. Ηταν μια ενστικτώδης απόφαση, υποστηρίζει, την οποία πήρε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «L’Histoire très bonne et très joyeuse de Colinot trousse-chemise», της Νίνα Κομπανίζ. Ωστόσο δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η γυναίκα που υπήρξε σύμβολο της ομορφιάς, ύστερα από 21 χρόνια καριέρας, 50 ταινίες και 80 τραγούδια, δεν άντεξε την υπερέκθεση και αποσύρθηκε.
Απομονώθηκε στη βίλα της στη Μαντράγκ στο Σεν Τροπέ και δόθηκε ολοκληρωτικά στους αγώνες για τη διάσωση των ζώων. Αλλά ακόμη και σήμερα οι ξεναγοί της περιοχής οδηγούν τους τουρίστες έξω από το σπίτι της και διηγούνται ιστορίες για τη θρυλική Μπριζίτ.
Το βάρος της διασημότητας ποτέ δεν κατάφερε να σηκώσει αποκαλύπτει η γαλλίδα σταρ και το συγκρίνει με τον ρόλο της στην ταινία «Η ιδιωτική μου ζωή» του Λουί Μαλ στην οποία πρωταγωνιστούσε: «Αυτό που έζησα ήταν πολύ χειρότερο. Η πραγματικότητα πάντα ξεπερνά τη φαντασία».
Από την απάντησή της μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί ζει απομονωμένη στη βίλα της, απόλυτα δοσμένη στη φροντίδα των λουλουδιών της και στα ζώα της. «Περιβάλλομαι από περίπου 50 ζώα: γουρουνάκια, κατσίκες, πρόβατα, άλογα, πόνι, αγριογούρουνα, γαϊδούρια, χήνες, πάπιες, κότες, γάτες και τα σκυλιά, φυσικά. Είναι οι σύντροφοι στη ζωή μου» λέει και ξαναλέει. Αυτό το μέρος είναι το καταφύγιό της και δεν το εγκατέλειψε ούτε όταν αναγκαζόταν να βγάζει νερό από το πηγάδι αφού, όταν το αγόρασε «το σπίτι των ονείρων της» όπως το αποκαλεί, δεν είχε ούτε τρεχούμενο νερό.
Πολλές φορές έχει δηλώσει ότι όταν πεθάνει θέλει να τη θάψουν στη Μαντράγκ, κοντά στους γονείς της, σε ένα μικρό νεκροταφείο που βρίσκεται στην άλλη άκρη του Σεν Τροπέ.
Οταν δε ρωτήθηκε εάν επρόκειτο να ξαναγεννηθεί ως τι θα ήθελε να επιστρέψει, η απάντησή της ήταν άμεση: «Ενα άγριο και ελεύθερο άτι για να μπορεί να τρέχει μακριά από τους άνδρες».
Πηγή: Tα Νέα
