Του Κώστα Βενιζέλου
Πενήντα δύο χρόνια μετά το πραξικόπημα της χούντας στις 21 Απριλίου 1967 και στην πολιτική και ιστορική αξιολόγηση σημαντική θέση έχει, δυστυχώς, η διαμόρφωση εκλογικού ρεύματος της ακροδεξιάς. Ενός ρεύματος που ενισχύεται βαθμηδόν. Η ιστορική άγνοια, η αποτυχία των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του ελληνισμού αλλά και των κοινωνιών σε Ελλάδα και Κύπρο, ενίσχυσε τα κόμματα που αναπολούν τη χούντα και την ΕΟΚΑ Β.Όπως και να αντικρίσει κανείς τις πραγματικότητες δεν υπάρχει σοβαρό, λογικό επιχείρημα για εκλογική ή άλλη στήριξη στους απόγονους της χούντας, της Χρυσής Αυγής και του παραρτήματός της στην Κύπρο. Ιστορικά τα δεδομένα έχουν ως εξής: Η άνοδος, διά πραξικοπήματος, της χούντας στην εξουσία είχε σχέση με τα όσα ακολούθησαν στην Κύπρο. Εξαρχής η χούντα των Αθηνών είχε ως πρωταρχικό, στρατηγικό στόχο να διατηρηθεί στην εξουσία. Για να επιτευχθεί αυτός ο στρατηγικός στόχος έπρεπε να γίνουν θυσίες, αυτοχειρίες. Χωρίς αμφιβολία η Κύπρος ήταν μεταξύ των θυσιών που έπρεπε να γίνουν. Αυτό φάνηκε εξάλλου εκ του αποτελέσματος.Διαβάστε περισσότερα στο slpress.gr
